Τις μεγαλύτερες αποφάσεις δεν τις ανακοινώνεις σε κανέναν

Λένε πως είναι πολύ όμορφο να μοιράζεσαι πράγματα. Σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες. Είναι ανάγκη ζωτική κι έχει μια ιδιότητα ψυχοθεραπευτική. Η λύπη μετριάζεται, η χαρά μεγαλώνει. Ζητάς μια άλλη γνώμη για θέματα που σε καίνε, ακούς μια παράμετρο που δεν είχες σκεφτεί. Πολλές φορές οι άλλοι σου «ανοίγουν τα μάτια» όταν αδυνατείς να δεις καθαρά, σου επισημαίνουν ένα καλό ή ένα στραβό παραπάνω.

Ένας καλός ακροατής είναι από μόνος του μεγάλη υπόθεση. Πριν καν μιλήσει, αν ξέρει όντως ν’ ακούει καλά –γιατί δυστυχώς δεν είναι πολλοί αυτοί– σου ‘χει κάνει καλό. Ακόμη κι ο πιο κλειστός χαρακτήρας, δεν μπορεί να νικήσει την ανάγκη κάποια στιγμή να επικοινωνήσει, να μοιραστεί. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι περιμένει απάντηση ή σωτηρία. Μερικές φορές είναι ανακουφιστικό και μόνο να ξέρεις ότι ένας άλλος, δικός σου άνθρωπος, γνωρίζει τι συμβαίνει στην καρδιά και το κεφάλι σου.

Έρχονται όμως κι εκείνες οι πιο μεγάλες και κρίσιμες αποφάσεις στη ζωή σου. Δεν είναι πολλές, δε συμβαίνει συχνά αυτό, γι’ αυτό η βαρύτητά τους είναι μεγάλη. Ίσως και να διαφέρει ο ορισμός του καθενός για τη σημασία της «μεγάλης απόφασης». Μπορεί για ‘μένα να ‘ναι να τα παρατήσω όλα και να φύγω εθελόντρια στην Αφρική και για ‘σένα να ‘ναι να κόψεις το κάπνισμα. Λίγο μετράει το περιεχόμενό της, αλλά το ότι για ‘σένα είναι ένα σπουδαίο βήμα, κάτι που αν πετύχει, θα σου αλλάξει τα δεδομένα σου.

Μια μεγάλη απόφαση σημαίνει ότι κάτι ήδη έχει αλλάξει μέσα σου. Κάτι σε τρώει, κάτι σου λείπει, κάτι ζητάς. Αυτό που λέμε κάποιες φορές ότι ξύπνησα απλά μια μέρα και μου γύρισε ο διακόπτης, πάλι έχει περάσει, έστω υποσυνείδητα, από επεξεργασία. Ας είναι σκέψεις σκόρπιες, ας είναι συναισθήματα, λέξεις τυχαίες σε χαρτί ή ανησυχίες, μια τέτοια απόφαση έχει περάσει από στάδια, έχει ωριμάσει και μεστώσει. Έχει αποκτήσει δικό της σώμα κι υπόσταση. Κάθε μέρα καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις. Ακόμα και το τι θα φορέσεις σήμερα είναι μια επιλογή που πρέπει να κάνεις. Οι κρίσιμες αποφάσεις διαφέρουν. Κι όταν έρχονται, μπορείς πολύ εύκολα να τις ξεχωρίσεις απ’ τις υπόλοιπες.

Κάτι τέτοιες αποφάσεις λοιπόν, δεν τις ανακοινώνεις σε κανέναν. Τις ζυγίζεις, τις παιδεύεις. Αναμετριέσαι μαζί τους. Είναι τόσο δυνατές, τόσο καθοριστικές. Ξέρεις ότι δε χωράνε πολλά λόγια. Μόνο πράξεις. Πλέον η έννοια σου είναι να πείσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, κανέναν άλλον.

Ίσως κατά βάθος και να φοβάσαι πως αν το πεις σε κάποιον άλλον, θα χάσει κάτι απ’ την αξία της. Μπορεί να σε κριτικάρει, να σου την ορίσει ως «λάθος» ή «σωστή». Ίσως και να σου την «ματιάξει», να μαθευτεί και σε άλλους και να μπλεχτούν ενώ δεν τους αφορά. Εσύ δε θες κρίσεις κι ορισμούς. Θες απλά να φτάσεις σ’ έναν προορισμό. Και κάποιους προορισμούς ξέρεις πως μόνο με τη δική σου δύναμη μπορείς και πρέπει να τους φτάσεις.

Είναι μια μάχη με τον εαυτό σου. Είναι η επιθυμία σου ν’ αλλάξεις κάτι, η επιβεβαίωση που ζητάς ότι μπορείς να τα καταφέρεις χωρίς παρεμβάσεις από τρίτους. Έχεις τους ανθρώπους σου κι είναι δεδομένο ότι αποζητάς τη στήριξή τους, αλλά κάποια πράγματα πρέπει με τη δική σου προσπάθεια να τα κατακτήσεις.

Κανείς δεν μπορεί απόλυτα να ταυτιστεί με τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Αρά κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να σε οδηγήσει εκεί που θέλεις να πας. Θα ‘ναι συνταξιδιώτες σου, αλλά το τιμόνι είναι στα δικά σου χέρια.

Θα’ ρθει η ώρα που θα την ανακοινώσεις την κρίσιμή σου απόφαση. Μπορεί να ‘ναι μια μέρα πριν τα τινάξεις όλα στον αέρα, μπορεί όμως και να ‘ναι μήνες μετά. Η συνεχής μας επιθυμία να μοιραζόμαστε, κάπου μας αποπροσανατολίζει. Κάπου χάνουμε την επαφή με τον εαυτό μας. Όχι εγωιστικά, αλλά γιατί πρέπει πρώτα απ’ όλους να ρωτάς το «εγώ» σου. Τι θέλει, τι του λείπει. Για να τα έχεις καλά με τους άλλους, πρέπει να τα βρεις με ‘σένα. Αλλιώς, αργά ή γρήγορα, ο ίδιος σου ο εαυτός θα σου χτυπήσει την πόρτα απαιτώντας δικαιωματικά όσα του πρέπουν.