Τα παιδιά είναι θείο δώρο και μια από τις πιο μεγάλες επιθυμίες πολλών ανθρώπων. Η εύρεση του ανθρώπου σου, η δημιουργία οικογένειας, φαντάζει όνειρο ιδανικό. Δεν είναι λίγες οι κοπέλες που ακόμη από τα 16 τους έμειναν έγκυες, όπως συνέβαινε και παλαιότερα. Όμως, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες προχωρούν σε εκτρώσεις.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε νέες μαμάδες. Κοπέλες που συνέλαβαν στα 17, 18, 19. Όμως, δε σκέφτηκαν να ρίξουν το παιδί. Αν το έκαναν, πολλοί δε θα υπήρχαμε καν. Θα μου πείτε, άλλα χρόνια τότε. Δεκτό, αλλά η έκτρωση είναι έκτρωση οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε μέρος, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Κάποιοι μιλούν για ανεπιθύμητη, τυχαία εγκυμοσύνη. Το πόσο τυχαίο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, είναι άλλη ιστορία. Όπως και να ‘χει, το παιδί αυτό είναι αίμα σου, κομμάτι του εαυτού σου. Δεν το ‘χεις δει ακόμη, δεν το έχεις αγγίξει, αλλά είναι η συνέχειά σου. Πόσο σίγουρο μπορεί να είναι ένα ζευγάρι, που αποφασίζει να ρίξει το παιδί, ότι μετά δε θα το μετανιώνει μια ζωή;
Πόσο μάλλον, στις πιο άτυχες περιπτώσεις που, λόγω επιπλοκών, η γυναίκα μετά δεν μπορεί να κυοφορήσει ξανά. Αν έμεινε πολύ νέα έγκυος, ίσως πήρε την απόφαση να προχωρήσει σε άμβλωση, σκεπτόμενη ότι έχει χρόνια μπροστά της για να κάνει άλλα παιδιά. Τα ποσοστά στειρότητας μετά από μια έκτρωση είναι αρκετά μικρά, δεν παύει όμως να υπάρχει ως πιθανότητα. Ειδικά για ένα ζευγάρι που αγαπά τα παιδιά και θέλει οικογένεια, θα ‘ναι από τις μεγαλύτερες δυστυχίες η στειρότητα.
Η στειρότητα, με τη σειρά της, μπορεί να φέρει στην επιφάνεια κι άλλα προβλήματα στο ζευγάρι, όπως την εμπλοκή τρίτων προσώπων, καβγάδες, επίρριψη ευθυνών ο ένας στον άλλον, κατάθλιψη, μέχρι και να χωρίσει οριστικά το ζευγάρι.
Πολλοί τάσσονται υπέρ της έκτρωσης με το επιχείρημα ότι το παιδί δε θα είναι ευτυχισμένο, συνεπώς και οι γονείς. Όμως, το πόσο υπεύθυνος και συνειδητοποιημένος θα είσαι και πόση αγάπη κι ευτυχία μπορείς να χαρίσεις στο παιδί σου δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με το πόσο ώριμος είσαι μέσα σου. Υπάρχουν καταπληκτικοί εικοσάχρονοι γονείς κι ανεύθυνοι τριαντάρηδες και σαραντάρηδες που αφήνουν τα παιδιά τους να τα μεγαλώνουν τρίτοι. Και το αντίστροφο βέβαια. Το πόσο καλός γονιός θα γίνει κάποιος είναι καθαρά προσωπικό θέμα και δεν αφορά ηλικίες, οικονομική ή κοινωνική κατάσταση.
Παρόμοιο είναι το επιχείρημα «θα καταστρέψω τη ζωή μου αν κάνω παιδί τόσο νέος». Επειδή δε θα μπορώ πια να ξενυχτάω σε μαγαζιά, να πίνω, να ταξιδεύω, να γνωρίσω κι άλλους ανθρώπους πριν δεσμευτώ με έναν. Για εμένα, πρώτον αυτό είναι εγωιστικό. Δεν είσαι πια μόνος. Έχεις κι ένα παιδί να σκεφτείς, το παιδί σου, κι ας είναι αγέννητο. Και δεύτερον, μια εγκυμοσύνη δε χρειάζεται αυτόματα να σημαίνει και γάμος.
Αν το ζευγάρι θεωρεί ότι δεν ταιριάζει, ότι μαζί δε θα είναι καλά, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να μην παντρευτούν κι ας αφήσουν τον «κόσμο να λέει». Θα μου πείτε είναι αλλιώς να μεγαλώνει το παιδί και με τους δύο του γονείς. Αλλά αν οι γονείς είναι δυστυχισμένοι, έτσι θα μεγαλώσει και το παιδί. Αντίθετα, αν έχουν μια καλή σχέση, έστω και χώρια, το παιδί θα μεγαλώσει σ’ ένα κλίμα αγάπης και σεβασμού.
Το πιο σημαντικό επιχείρημα, κατ’ εμέ τουλάχιστον, είναι ότι ουσιαστικά σκοτώνονται άνθρωποι, αθώες ψυχές. Μπορεί να μην είναι ακόμη ολοκληρωμένοι σωματικά, αλλά τους στερείται η δυνατότητα να γίνουν. Δεν είναι δολοφονία με την αυστηρή έννοια της λέξης όπως έχουμε μάθει να τη χρησιμοποιούμε, του στιλ παίρνω ένα πιστόλι και σε πυροβολώ, αλλά δεν παύει να είναι αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής.
Από την άλλη, και για να μην είμαστε απόλυτοι, αν διαγνωστεί μια σοβαρή ασθένεια στο έμβρυο που θα το ακολουθεί μια ζωή, τότε εκεί τα πράγματα είναι σοβαρά. Είναι λογικό οι γονείς να φοβηθούν, ν’ ανησυχήσουν πώς θα μεγαλώσει το παιδί τους, ποιος θα το φροντίσει αν συμβεί κάτι σε αυτούς κι όλα τα επακόλουθα. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να εξετάσουν όλες τις παραμέτρους και να ψάξουν κάθε δυνατή λύση.
Διανύουμε περίοδο οικονομικής κρίσης και μια εγκυμοσύνη στην εφηβεία ή στα 20 δεν είναι το ιδανικότερο σενάριο. Παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, οφείλει κι αξίζει το ζευγάρι να κάνει την καλύτερή του προσπάθεια να μεγαλώσει ένα ευτυχισμένο παιδί.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Φρασιόλα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
