Αναμασάμε ένα τυπικό «καλά» αντί να ψάξουμε τα καλύτερα

Με ρώτησε κάποιος τι κάνω κι η απάντηση ήταν αυτή η μία, η κλασική, συνηθισμένη, τυπική «καλά». Χωρίς καμία απολύτως συνειδητοποίηση αυτού του τεράστιου λάθους συνέχισα τη ζωή μου, αδιάφορα, με προβλήματα ή χωρίς, χωρίς συναίσθημα, απλά «καλά».

Μέχρι που η βίδα στρόφαρε, ίσως γιατί ήταν γραφτό, ίσως γιατί έτσι έπρεπε, ποιος νοιάζεται, το νόημα είναι ότι η στροφή έγινε κι ακόμα και το ταβάνι απέκτησε νόημα. Ανοίγω τα μάτια μου το πρωί, κοιτάζω ψηλά κι όχι δε χαζεύω απλούς σοβάδες, αλλά κοίτα να δεις που απλώθηκε μια τεράστια οθόνη πάνω απ’ το κεφάλι μου. Σου φανερώνει τι θες να κάνεις σήμερα, τι ονειρεύτηκες χθες το βράδυ, τι ζητάς απ’ το τώρα και το αύριο.

Είναι η οθόνη των ονείρων, γιατί η κάθε μέρα σου πρέπει να έχει ένα νόημα, κάποιο σκοπό κι όχι απλά να μπορείς να την αντέξεις. Γαμώτο, η ζωή δεν είναι μόνο μια συνεχής προσπάθεια επιβίωσης, ξεκόλλα, κολλημένε εαυτέ μου, απ’ αυτή τη σκέψη. Ζήσε, ονειρέψου. Αξιοποίησε τα λεπτά σαν να μην υπάρχει αύριο. Γύρνα στο πριν την απογοήτευση, τα προβλήματα, τη θλίψη κι αναρωτήσου τι ήθελες να κάνεις.

Ανοίγεις την πόρτα κάθε μέρα φορώντας τα γυαλιά σου, για να μη σε τυφλώσει ο ήλιος. Μα δεν έχεις ιδέα τι μπλοκάρεις στο πρόσωπό σου. Πόσο ευεργετικό είναι αυτό το φως για να ξεκινήσει καλά η μέρα σου. Γιατί το κάνουμε αυτό οι άνθρωποι; Πότε σταματήσαμε να απολαμβάνουμε την ομορφιά του κόσμου; Γιατί τα έχουμε εκμηδενίσει όλα σε σημείο που αγγίζει τη χυδαιότητα;

Είναι η κοινωνία των πολλών που προστάζει όλη αυτή τη χειραγώγηση των ονείρων και της ουτοπίας; Δε μ’ αρέσει. Δε νομίζω να αρέσει σε κανέναν. Όλοι ζούμε σε μια πλαστική πραγματικότητα∙ πλάνη, φτιαγμένη όχι από πλαστικό αλλά από κάτι άγνωστα, εύθραυστα υλικά που διαλύονται εν μια ριπή. Μα κανείς δεν παλεύει να τα αναδημιουργήσει, να τα θεμελιώσει. Ο καθένας έχει ορίσει μια σειρά αξιών που νομίζει ότι παλεύει γι’ αυτές, μα αν κληθεί να τις φωνάξει δυνατά, να τις ακούσει, ηχούν σαν τσιρίδες, χωρίς ξεκάθαρο νόημα. Θέλουν αποκρυπτογράφηση, αλλά ποιος να μπλέκει τώρα μ’ αυτά;

Έτσι, λοιπόν, επέρχεται ο συμβιβασμός κι η λέξη «καλά» αποκτά μια μόνιμη θέση στο λεξικό της ζωής μας. Τίποτα καινούριο, διαφορετικό, ψαγμένο. Επιμονή στα κλασικά, γιατί το κυνήγι των ονείρων είναι δύσκολη υπόθεση. Κάποιος επέβαλλε τα όριά του σ’ αυτή τη ζωή κι εμείς σαν έρμαια ακολουθούμε. Το καθετί διαφορετικό τρομάζει και κατακρίνεται, γιατί χαλάει την ομαλή ροή του φυσιολογικού που όρισαν οι άλλοι, αυτοί οι άγνωστοι πολλοί. Χωρίς να υπολογίσουν αν το δικό μας πολύ, ανήκει σε άλλο επίπεδο απ’ το δικό τους. Λιτά συναισθήματα για όσο. Συμβιβασμός και καλά. Παρωπίδες σε όλα.

Μονόδρομους μόνο με λουλούδια και πεταλούδες στα όνειρα. Πάραυτα η ζωή ίσως να έχει στροφές, λακκούβες, αγκάθια και πολλά σκατά να σε ταΐσει. Μη βάζεις στόχο να φτάσεις στο μονοπάτι των λουλουδιών, όχι γιατί μπορεί να μην τα καταφέρεις, αλλά γιατί μέχρι να γίνει αυτό, ίσως να έχεις χάσει πολύτιμο χρόνο να ονειρεύεσαι κάτι που μπορεί να μην το δεις ποτέ. Κι αν ο δρόμος σου είναι μονόδρομος και δεν έχει καμία στροφή για σένα και κανένα παρτέρι να σε περιμένει κάπου; Σταματάς ή συνεχίζεις;

Συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και ν’ απολαμβάνεις ή απλά παλεύεις να επιβιώσεις; Και να το πάλι, ο φαύλος κύκλος των ερωτημάτων των πολλών, που εμείς θα τους πάμε κόντρα και θα την αλλάξουμε τη ροή των ερωτήσεων, τόσο ώστε να μην μπορεί να κατευθύνει τη ζωή μας όπου οι άλλοι γουστάρουν, αλλά εκεί που θέλουμε εμείς, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε ακόμα να ορίσουμε πού είναι αυτό το «εκεί».

Όλα είναι στο χέρι αυτού του μικρού, παντοδύναμου μυαλού, αν το αφήσεις να σου δείξει τη δύναμή του. Και πρέπει να το αφήσεις να σου δείξει τι σημαίνει «ανοίγω τα μάτια κι ονειρεύομαι». Κοιτάω ψηλά κι απολαμβάνω. Αναζητώ την ένταση και τη ζωή χωρίς να υποβιβάζω κανένα συναίσθημα, βιώνω και νιώθω τα πάντα. Σταματάω να μπλοκάρω συναισθήματα, να μου βάζω όρια κι αρχίζω να ζω.

Ζω για μένα, για τη ζωή που μου έχει δοθεί, για τους ανθρώπους που έχω κοντά μου, για όσα θέλω να κάνω, για το χρόνο που τρέχει, για το σύμπαν που ακόμα προσπαθεί να με αφυπνίσει να δω την ουσία, για εκείνους που ακόμα δεν έχουμε βρει και μας ψάχνουν να ζήσουμε την περιπέτεια, για την ίδια την περιπέτεια που περιμένει να την βιώσω, για μένα, γιατί ακόμα αναπνέω. Για τη ζωή που μου έχει δοθεί κι οφείλω να την ευχαριστήσω και να την ευχαριστηθώ. Δώσε το λόγο σου λοιπόν και ξεκίνα να ζεις.

Άνοιξε φτερά, πάρε βαθιά ανάσα και σήκω. Κοίτα τη ζωή σου, μεγάλε, σε περιμένει, άσε τους άλλους, ξέχνα τα τυπικά «καλά». Κάνε το βήμα να πετάξεις ψηλά κι αν βρεις ταβάνι, έχεις φτερά, χρησιμοποίησέ τα και μη μασάς ούτε τσίχλα, πόσο μάλλον λόγια βολικά. Αφού είπαμε δεν είναι ταβάνι, είναι οθόνη ονείρων.

Μυαλό είναι αυτό, για όλα ικανό. Καλές πτήσεις λοιπόν και μη βάλεις κράνος, άσε τις παρωπίδες και τις πανοπλίες γι’ αυτούς τους πολλούς που δε θέλουν να κάνουν τη διαφορά. Και την επόμενη φορά που κάποιος θα σε ρωτήσει τι κάνεις, να του πεις ότι κυνηγάς τη ζωή κι αναπνέεις, άρα είσαι καλύτερα από ποτέ.