Από προξενιό δεν καψουρεύτηκε ποτέ κανείς;

Ο όρος προξενιό ή αλλιώς συνοικέσιο είναι ένα έθιμο, θεσμός, μπορεί κι επάγγελμα που ξεκινάει απ’ τα πολύ παλιά χρόνια (εποχή αρχαίας Αθήνας) και λειτουργεί ακόμα και σήμερα με κάποιες μικρές αλλαγές. Πλέον είμαστε στο έτος 2018 κι οι λέξεις ίσως να έχουν τις ρίζες τους σε άλλες εποχές και να κουβαλάνε αυτό το βαρύ φορτίο σε άλλες τόσες, αλλά αυτό δε σημαίνει πως οι πράξεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν, γιατί δεν πέτυχαν ή υποτιμήθηκαν σε άλλους καιρούς. Αντί να μείνουμε στα καθιερωμένα και τα παραδοσιακά, πάμε να δούμε πώς ακόμα και σήμερα τα προξενιά όχι μόνο έχουν μεγάλη επιτυχία στον έρωτα, αλλά κάποιες φορές είναι αυτό που τελικά χρειάζονταν δύο άνθρωποι για να συναντηθούν και να είναι μαζί. Συντηρητικό και ταυτόχρονα σαχλορομαντικό; Κι όμως, κατά περιπτώσεις, ισχύει.

Σε μια κοινωνία που κινείται σε ασταμάτητους εργασιομανείς ρυθμούς στο ένα μέρος της και με το άλλο μέρος να κουβαλά τη νοοτροπία  «φραπεδιά, αραλίκι κι όλα θα έρθουν», το να γνωρίσεις έναν άνθρωπο της προκοπής δεν είναι εντελώς ακατόρθωτο αλλά κατά γενική ομολογία είναι κομματάκι δύσκολο. Γι’ αυτό και πολλοί άνθρωποι πλέον είναι μόνοι τους.

Δεν είναι ότι η κοινωνία μας είναι σκατά σε όλες τις απόψεις, αλλά όταν πλέον ο δυναμισμός μας, το να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να ζήσουμε έντονα την κάθε στιγμή, ως επί το πλείστον έχει να κάνει με προσωπικούς μας στόχους –κι όχι κοινούς με κάποιον ερωτικό σύντροφο–, στρεφόμαστε στην προσωπική απομόνωση κατ’ επιλογή, ώστε να φτάσουμε πιο κοντά στην πραγματοποίηση των σκοπών μας, χωρίς παρεμβολές και τρικλοποδιές από άτομα που δεν μπορούν να συμπορευτούν μαζί μας.

Φυσικά, αυτή είναι η μία μερίδα ανθρώπων, που ανήκει στο ασυμβίβαστο. Υπάρχει ακόμα η κατηγορία των ανθρώπων που η σχέση, ο έρωτας κι η αγάπη γι’ αυτούς δεν ανήκει στα τόσο πολυφιλοσοφήμενα θέματα, αλλά τους αρκεί η συντροφικότητα, η συμβίωση και το «περνάω καλά», τα κοινώς πλέον γνωστά ως couple goals -μην ξεράσω.

Έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι σε μια γενιά που κινείται σε τελείως δικούς της ρυθμούς, είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο. Φυσικά με τους φίλους μας, ή τους γνωστούς μας, είμαστε πάντα έναν τόνο διαφορετικοί, τους επιτρέπουμε να έρχονται πιο κοντά στον πυρήνα και τη βάση του χαρακτήρα μας. Γι’ αυτό το λόγο οι τρίτοι κάποιες φορές μπορεί να προκύψουν εξαιρετικές προξενήτρες, έχοντας στο μυαλό τους άτομα με κοινά με εμάς ενδιαφέροντα, σχετικό τρόπο σκέψης κι άποψης, που αν με κάποια αφορμή γνωριζόμασταν, θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε.

Αν καθίσουμε να το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, το προξενιό –σε μια πιο εξελιγμένη και φλου εκδοχή του σήμερα– αποτελεί έναν πολύ καλό τρόπο γνωριμίας, αντί να καθόμαστε να τρώμε τα μούτρα μας σε τυχαίες, κεραυνοβολημένες γνωριμίες ή σ’ αυτή την ηλίθια εκδήλωση κι ανάπτυξη ενδιαφέροντος απ’ τα μέσα μαζικής δικτύωσης.

Αν εκεί που μιλάτε με έναν γνωστό ή φίλο κι ανταλλάζετε ιδέες, αντιλήψεις και καλαμπούρια, ξαφνικά εκείνος θυμηθεί ένα δικό του φίλο που πιστεύει πως θα ταιριάζατε πολύ αν γνωριζόσασταν, γιατί συνειδητοποιεί πως έχετε τον ίδιο τρόπο σκέψης, ή γιατί ταιριάζει το χιούμορ σας, ή γιατί σας αρέσει και στους δύο το σούσι και σας προτείνει να σας τον γνωρίσει, δεν υπάρχει λόγος να τον αποπάρετε κατευθείαν, με ύφος σιχασιάς, λες κι έχετε απέναντί σας τη Βασιλειάδου.

Δε σας λέει να τον παντρευτείτε, μια γνωριμία σας προτείνει να κάνετε, να μιλήσετε, να πείτε ένα «γεια». Εντάξει, είδατε τη φωτογραφία προφίλ και δε σας αρέσει, αλλά πριν κλείσετε την πόρτα σε κάθε προοπτική που τυχαίνει στο δρόμο σας, δώστε μια ευκαιρία. Μπορεί αυτός που σας ωθεί σ’ αυτή τη γνωριμία να μην έχει απλά βαρεθεί να σας βλέπει μπακούρι, αλλά όντως να θέλει το καλό σας. Κι είναι κρίμα για να σας βάλει λίγο μυαλό να περιμένει να περάσετε κάτω από κάνα μπαλκόνι για να σας πετύχει με καμία στάμνα στο κεφάλι.

Οι άνθρωποι, κατά γενική ομολογία, κρίνουμε απ’ την εξωτερική εμφάνιση πρώτα, όμως κάποιες φορές η ζωή έρχεται και μας φτύνει στα μούτρα αποδεικνύοντάς μας περίτρανα πόσο άδικο έχουμε και πώς ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν έχει σχέση με την εικόνα του. Όταν, λοιπόν, κάποιος επιμένει να σας γνωρίσει ένα φίλο, γνωστό, την αδερφή του, μην κλείσετε αμέσως την πόρτα, αλλά δώστε πρώρα μία ευκαιρία.

Ξέρετε, κάποτε γνώρισα ένα ζευγάρι, δύο ανθρώπους στα μάτια μου εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους, ακόμα και στην ηλικία, που ήθελαν κι οι δύο να κάνουν οικογένεια. Και ναι, παιδιά, παντρεύτηκαν κι είναι ακόμα μαζί και το βασικότερο, είναι μαζί κι ευτυχισμένοι. Ίσως να ‘ναι σύμπτωση, ίσως να αποτελούν την πιθανότητα μία στο εκατομμύριο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι σου φέρνει η ζωή στο δρόμο σου. Ίσως τελικά αυτά που προωθούσαν οι παλιοί να μην είναι τόσο αρχέγονα και με μια δόση εξέλιξης –κι ελευθερία επιλογής,  φυσικά– να βοηθάνε. Είναι αξίες, έθιμα που κάτι έχουν να μας περάσουν.

Αν, λοιπόν, το να γνωρίσετε έναν άνθρωπο που να ταιριάζουν τα χνώτα σας, πλέον ανήκει στα ακατόρθωτα, ξεψαχνίστε μαζί με φίλους και γνωστούς τις παρέες τους, γιατί ίσως εκεί να κρύβεται ο έρωτας της ζωής σας. Αν πάλι ακόμα δεν έχετε πειστεί για τη δύναμη του προξενιού, κάντε μια αναδρομή στο οικογενειακό σας δέντρο και θα με θυμηθείτε. Όλοι οι μεγάλοι έρωτες από κάπου ξεκίνησαν, ίσως ο δικός σας να ‘ναι κάπου εκεί και να σας περιμένει, ακόμη κι αν χρειαστεί να βάλει ένα φιλαράκι σας το χεράκι του.