Η περιπέτεια βρίσκεται εκεί έξω, όχι στα video games

Νιώθω ήδη τα βέλη της πλειοψηφίας να με κατακεραυνώνουν, αλλά αδιαφορώ. Όχι γιατί είμαι αναίσθητη, αλλά γιατί, ρε παιδί μου, καλή και χρυσή η τεχνολογία αλλά αυτό το θέμα με τα βιντεοπαιχνίδια έχει παραγίνει. Τόσο που τα ‘χω πάρει με την αποχαύνωσή μας.

Ρε γαμώτο, πού ‘ναι εκείνα τα ωραία χρόνια που βγαίναμε όλοι έξω και κάναμε ό,τι μας κατέβαινε στο κεφάλι, μεγάλοι και μικροί. Εκείνη η εποχή που η ηλικία δε μας χώριζε σε στρατόπεδα, αλλά όλοι ήμασταν μια παρέα και χαβαλεδιάζαμε με τα πάντα. Εκείνη η εποχή που τα πιο τρελά ραντεβού δεν τα έκλεινες με το γκομενάκι και την παρέα στα σπίτια για μαραθώνιο pro αλλά σε παραλίες, με μηχανές, σούζες και τρέλα. Να καβαλάς το δίκυκλο, έστω να παίρνετε το αυτοκίνητο, και να γυρνάτε παντού, παρέα με μια φωτογραφική, όχι για τις selfies αλλά για την αποτύπωση των στιγμών, για την ανάμνηση, για την κάβλα, για τη νοσταλγία.

Έλα, ας τα πάρουμε απ’ την αρχή, για να μη λες ότι τρελάθηκα. Ας ξεκινήσουμε ανά ηλικία. Περπατάω χαλαρή κι ανέμελη θαυμάζοντας τα δεντράκια (είμαι λίγο βλαμμένη, ας μην το κάνουμε θέμα) και κοιτάζοντας μπροστά μου –γιατί μέχρι τώρα χάζευα ψηλά– βλέπω δέκα με δεκαπέντε πιτσιρίκια, κολλημένα με τις μούρες σε μια οθόνη -όχι, λάθος, σε δεκαπέντε οθόνες. Φυσικά και το καθένα είχε το δικό του. Ήταν παρέα όλοι αυτοί, σου λέω, παρέα και διασκέδαζαν, υποτίθεται. Παράνοια. Ενημερώθηκα, λοιπόν, για το κόλλημά τους, έπαιζαν Fortnite -αν δεν το ξέρετε, καλά να πάθετε, οπισθοδρομικοί αναγνώστες. Το πιο γνωστό παιχνίδι του καιρού μας; Ένιωσα σαν μια ηλικιωμένη κυρία, άλλης εποχής. Και το τραγικότερο όλων; Ευχόμουν να βρισκόμουν, όντως, σε άλλη εποχή.

Αυτό, λοιπόν, το παιχνίδι που έπαιζαν μετά μανίας τα παλικαράκια είναι η μάστιγα της εποχής, όπου μπορείς να συνομιλείς ζωντανά με άλλους παίκτες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Και το κορυφαίο; Όλοι μίλαγαν κι έπαιζαν μεταξύ τους, «ζωντανά», μέσω της οθόνης. Δεν αντάλλαζαν κουβέντα ο ένας με τον άλλο. Τι να πω; Ένα χειροκρότημα στη νέα γενιά και, σας, παρακαλώ όχι δυνατά αλλά με εικόνα, ξέρετε, αυτή με τα χεράκια που χειροκροτούν αθόρυβα.

Κι απ’ τα ανώριμα, ανήλικα, πιτσιρίκια, που ‘χουν κι ένα άλλοθι, βαδίζουμε αργά να μιλήσουμε για τη δεύτερη και τρίτη δεκαετία, που το playstation και τα βιντεοπαιχνίδια αποτελούν τη μόνιμη και σταθερή ερωτική σχέση στη ζωή τους. Άπαξ και μπει, δε βγαίνει με τίποτα κι ο νοών νοείτω. Όσοι δεν έχετε πέσει ακόμη στην παγίδα, θερμή παράκληση, μην αγοράσετε αυτά τα σατανικά παιχνίδια. Γιατί;

Από πού να το πιάσω; Χάνει ο άλλος στο pro; Δεν έχει σεξ το βράδυ. Χάνει από φίλο; Πρόσεξε πώς θα μιλήσεις μετά, γιατί ο τσακωμός είναι προ των πυλών. Παίζει η κοπέλα του και τους κερδίζει όλους; Αιτία για χωρισμό, αν τολμήσει να ξαναπαίξει. Και δεν είναι μόνο η κωλοφαρδία, αλλά ότι οι γυναίκες είναι πολύ πιο ανταγωνιστικές κι αν κολλήσουν με κάτι, θλίψη μαύρη.

Φυσικά σε περίπτωση που υπάρχει νίκη, ας μην είμαι άδικη, γιορτή κι ανάφλεξη στο κρεβάτι. Οι μεν καμαρώνουν τη νίκη και το θρίαμβο κι οι δε το νικητή. Εννοείται, όμως, ότι ο ενθουσιασμός κι οι εορτασμοί δε διαρκούν πολύ στο κρεβάτι, αλλά –ένα περίεργο πράγμα– για το μαραφέτι που παίζουν ο ενθουσιασμός γιατί δεν ξεθυμαίνει;

Νομίζετε ότι είμαι υπερβολική; Ότι όλα αυτά τα βγάζω απ’ το μυαλό μου; Πέντε ώρες περίμενα κάποτε, με ατμόσφαιρα, κεράκια, κόκκινα εσώρουχα κι όλα τα συναφή για μια βραδιά αχαλίνωτου σεξ και περίμενα πολύ, με άπειρη υπομονή, αλήθεια. Θα είχα ακούσει αυτό το «έρχομαι» ίσα με είκοσι φορές. Στο τέλος κοιμήθηκα κι όταν ήρθε είχε νικήσει κι ήθελε να ζήσουμε το απόλυτο. Ας μην αισχρολογήσω και σας πω τι έγινε καλύτερα.

Είναι ωραία η εξέλιξη κι η πρόοδος της τεχνολογίας, αλλά όταν παρέχει μια ποιότητα κι υπάρχει ένα μέτρο στη χρήση της. Κάποια πράγματα χρησιμοποιούνται με τόσο λάθος τρόπο που ξεχνάμε τελικά να ζήσουμε. Ξεχνάμε να βγούμε έξω απ’ το σπίτι, ξεχνάμε να γελάσουμε, να επικοινωνήσουμε, μαλώνουμε για μαλακίες και τελικά ο χρόνος περνάει ζώντας στιγμές κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους, κολλημένοι σε μια οθόνη που αναπαράγει μάχες και σκοτωμούς, παίχτες και hi-tech όνειρα που είμαστε ικανοί να τα κυνηγήσουμε μόνο κρατώντας το τηλεχειριστήριο, καθηλωμένοι στην ασφάλειά μας κι όχι στην πραγματικότητα, με μόνο σύμμαχο τον αληθινό ήρωα της ζωής μας, τον εαυτό μας.