Κάθε όνειρο χρειάζεται έναν ονειροπόλο!

Είναι ένα θέμα κι αυτό. Το κόλλημα που έχουμε κάποιοι να γουστάρουμε να ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά. Θυμάμαι τον εαυτό μου, πολλές φορές, να απογοητεύεται γιατί είχε ονειρευτεί από πριν γεγονότα και καταστάσεις που δε συνέβησαν ποτέ ή με κάποιον τρόπο δεν είχαν το τέλος που εγώ περίμενα.

Συλλέγοντας, λοιπόν, τις απογοητεύσεις μου, μαντέψτε ποιο ήταν το συμπέρασμα στο οποίο μετά κόπων και βασάνων έφτασα: Να σταματήσω να ονειρεύομαι. Μα φυσικά, αυτή είναι άλλωστε η πιο εύκολη λύση. Να παρατάς αυτό για το οποίο κόβεις φλέβα, γουστάρεις, πωρώνεσαι, σε γεμίζει αισιοδοξία, τόλμη, που –με ακόμα απλούστερα λόγια– σε κάνει να ζεις.

Ήταν μια εποχή, θαρρώ την έλεγαν «το καλοκαίρι της αγάπης», ή πιο γνωστή ως η εποχή που έζησαν τα παιδιά των λουλουδιών, οι ξακουστοί Χίπις. Αντικρουόμενες απόψεις γι’ αυτό το κίνημα, κι είναι λογικό σε μια πολύβουη ελεύθερη ανθρωπότητα να συμβαίνει αυτό. Ναρκωτικά, κοινόβια συμβίωση, έρωτας χωρίς καμία προφύλαξη, προκλητικός γυμνισμός. Αν ανατρέξει κανείς στο παρελθόν αυτά θα έχει να θυμηθεί, ν’ ακούσει ή να διαβάσει αρχικά και λόγω του ότι οι άνθρωποι δύσκολα δίνουμε χρόνο για ν’ ακούσουμε και την άλλη πλευρά θα μείνουμε εκεί, στην αρχή, κρίνοντας και τελικά χάνοντας την ουσία.

Γιατί πίσω απ’ τις λέξεις και τον αρνητισμό, τα κακεντρεχή σχόλια και τις κριτικές, πάντα υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία. Συνήθως εκεί κρύβεται η ουσία των πραγμάτων, αλλά θέλει λίγο ψάξιμο παραπάνω απ’ αυτό που εμείς αφιερώνουμε, καταλήγοντας πολλές φορές να μην τη βλέπουμε καν.

Η ουσία, λοιπόν, αυτού του κινήματος ήταν η προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η κατακεραύνωση του τρόπου διοίκησης των κυβερνήσεων, η εναρμόνιση του ανθρώπου με τη φύση, η ελευθερία του πνεύματος στην εκπαίδευση απ’ τα πάντα. Και γιατί κόλλησα, φίλε μου, με τους Χίπις; Γιατί τους συνδέω με τα όνειρα; Γιατί με έκαναν να θέλω να ονειρεύομαι ξανά; Πρόσφατα, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο του Κοέλιο, το οποίο λεγόταν “Hippie”. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα μ’ άρεσε, αλλά λάτρεψα τόσο τον τρόπο περιγραφής των ταξιδιών τους, τη θέληση ν’ ανακαλύψουν όλες τις ομορφιές αυτού του κόσμου, την τόλμη τους να τα παρατήσουν όλα και με το τίποτα να ξεκινήσουν να γυρίζουν τη Γη, όλοι μαζί.

Θαύμασα το γεγονός ότι δεν ήταν άνθρωποι αγράμματοι, κάθε άλλο, αρκετοί απ’ αυτούς ήταν από εύπορες οικογένειες, σπουδασμένοι, εστιάζοντας στο ότι η βολή τους δεν τους ήταν τελικά τόσο βολική κι ότι το νόημα της ευτυχίας δεν ήταν στα πλούτη και στις θέσεις αλλά έξω, με τους ανθρώπους, τη φύση και τον κόσμο με ό,τι έχει να μας δώσει.

Ήταν ένα κίνημα που, πίσω απ’ τις υπερβολές, προάσπιζε ιδανικά που ο σύγχρονος άνθρωπος μόνο σε σελίδες μπορεί να ξεφυλλίσει, νομίζοντας ότι διαβάζει κάποιο παραμύθι. Και δε φτάνει που ό,τι ονειρευόταν το έκαναν πράξη, παρατηρούσαν και τα πάντα. Τα λάτρευαν σαν να βίωναν κάθε φορά με καθετί καινούριο –θέαμα, τοπίο, μέρος, ή άνθρωπο– το απόλυτο συναίσθημα. Γιατί όταν κοίταγαν γύρω τους, έβλεπαν.

Θυμήσου εσύ –και μη νομίζεις, πριν λίγο το είπα και σε μένα– πότε κοίταξες γύρω σου για τελευταία φορά; Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να αγναντεύει τοπία και να του κόβεται η ανάσα; Αναρωτήσου πότε έδωσες την ευκαιρία σε έναν άνθρωπο διαφορετικό από σένα να σου πει την ιστορία του; Πότε, αλήθεια, ήταν η τελευταία φορά;

Η ζωή είναι πολύ μικρή, το λέμε και το ξαναλέμε, αλλά μυαλό δε βάζουμε. Αφήνουμε το κάθε λεπτό να τρέχει, ξεχνώντας να ζήσουμε. Βαθιά χωμένοι στη ρουτίνα της πνιγηρής καθημερινότητάς μας, προσποιούμενοι ότι είμαστε ευτυχισμένοι, αφήνουμε τα χρόνια να περνάνε απλά με το «θα» και το «αν».

Ξεχάσαμε να κλείνουμε τα μάτια και να ονειρευόμαστε όσα ποτέ δεν έχουμε επιθυμήσει. Ξεχάσαμε να δημιουργούμε εικόνες-κίνητρα για μια ζωή που θα μας γεμίσει στιγμές. Κλείσε τα μάτια σου, αν γουστάρεις βάλε λουλούδια στα μαλλιά, ξεβαμμένα τζιν και πουκαμίσες, και ταξίδεψε.  Πήγαινε σε μέρη που δεν ξέρεις αν υπάρχουν και κλότσα τον εαυτό σου για να ανοίξει τα μάτια και να τολμήσει να ανακαλύψει όσα δημιούργησε στη φαντασία του!