Να προσπαθείς να ελέγξεις τι νιώθεις, σκέτη χαζομάρα

Ουτοπία∙ πόσο μου αρέσει αυτή η λέξη. Μέρη, εικόνες, έννοιες ασύμβατες με την πραγματικότητα. Πλάνες του μυαλού, εικόνες και σκέψεις που ανήκουν στον ιδεατό κόσμο του Πλάτωνα, όχι τον δικό μας. Παραλληλισμοί και πράξεις ασυνεπείς για τον κόσμο των όλων, των πολλών. Δικαιωματικά, λοιπόν, η έννοια του ελέγχου ανήκει στον κόσμο της ουτοπίας. Γιατί ο έλεγχος είναι μια λέξη σκληρή, επίπονη. Μια λέξη που προκαλεί άρνηση και δεσμά κι όταν εσύ αποφασίζεις να τα βάλεις στον εαυτό σου, υπάρχει πρόβλημα.

Κι ακούς το καμπανάκι να ηχεί κι οι συναγερμοί χτυπάνε κόκκινο. Επέλεξες να φύγεις απ’ τον κόσμο της μοναξιάς για να συμπληρώσεις το κενό σου. Κι η επόμενη κίνησή σου σε βρίσκει αντιμέτωπο με αλυσίδες, μαχόμενο με ειλικρινή ζήλο να τις περάσεις μέσα σου. Θεωρείς ότι με αυτόν τον τρόπο θα γεμίσεις το κενό της μοναξιάς σου; Ή πιστεύεις ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να προστατεύσεις τον εαυτό σου από μια επικείμενη απογοήτευση; Πραγματικά, απλά, κάνε εικόνα τα όσα κάνεις και δες ποιος σε πληγώνει πιο πολύ.

Ο κάποιος που για τα δικά του προβλήματα, «θέλω» κι επιλογές κρατάει μια απόσταση και ταλανίζεται με τους δυσοίωνους φίλους του ή εσύ που επιλέγεις να σε κρατήσεις δέσμιο στο έδαφος για να αποφύγεις οποιαδήποτε πτώση μετά; Κι αν αυτός ο άλλος βρει, τελικά, την απάντηση, δίχως εσύ να έχεις κρατήσει το κλειδί για να βγάλεις τα δεσμά σου, τότε τι κάνεις; Συμβιβάζεσαι να μείνεις για πάντα φυλακισμένος στο φόβο ή ψάχνεις να βρεις τα κλειδιά για την απελευθέρωση;

Απάντηση; Μην ψάχνεις αλήθεια να βρεις. Ναι μεν ο φόβος σε κρατάει δέσμιο και δε σ’ αφήνει να προχωρήσεις, αλλά αν δεν ανακαλύψεις την αρμονία ανάμεσα στα συναισθήματα δε θα μπορέσεις να βγεις απ’ την ουτοπία σου ποτέ.

Όλοι είμαστε άνθρωποι, άλλοι χρειάζονται χρόνο για να αποδεχτούν κάποια πράγματα, άλλοι πάλι διαβάζουν πιο γρήγορα τα σημάδια. Κάποιοι αγαπούν την ελευθερία τους κι άλλοι να ονειρεύονται. Και θα μπορούσα να συνεχίζω να γράφω χαρακτηριστικά ανθρώπων για ώρες, αταίριαστα, άσχετα, αφελή. Αλλά δε θα το κάνω, γιατί πολύ απλά όλοι έχουμε μια κοινή ανάγκη για αγάπη, αλλά ο καθένας τη διεκδικεί και την εξωτερικεύει αλλιώς.

Κανείς δεν πρόκειται να έρθει όπως τον περιμένεις. Όσο και να προσπαθείς να εκλογικεύσεις τα πάντα και να τα συναρτήσεις με τα δεδομένα και τις καταστάσεις, πάντα κάτι θα σου διαφεύγει. Οι άνθρωποι δεν είναι σταθεροί τύποι εξισώσεων για να λυθούν. Είναι πολύπλοκοι οργανισμοί με πολύπλοκα συναισθήματα, επηρεαζόμενοι από προσωπικά βιώματα και καταστάσεις. Πώς μπορείς, λοιπόν, να εναποθέσεις τις ελπίδες σου σε κάποιες στάνταρ κουβέντες ειπωμένες με απόλυτη ειλικρίνεια, όταν υπάρχει πάντα κάποιος αστάθμητος παράγοντας εν δράση; Αντικειμενικά, δε γίνεται.

Η Γη γυρίζει κι οι άνθρωποι εξελίσσονται, αλλάζουν κάθε λεπτό που περνά, από ρούχα μέχρι πρόσωπο. Δεν μπορείς να πιστεύεις ότι ξέρεις τι θα γίνει επειδή η πλειοψηφία έπαθε τα ίδια, ή επειδή εσύ συνέλεξες τις συγκεκριμένες εμπειρίες με άλλους ανθρώπους.

Είναι αστείο να βαδίζεις σ’ αυτή τη νοητή γραμμή της λογικής, αλήθεια. Κι ακόμα πιο ξεκαρδιστικό να πιστεύεις ότι μπορείς να ελέγξεις τα όσα νιώθεις. Δεν υπάρχει on-off εδώ. Ή νιώθεις ή όχι. Τα «λίγο» και τα «πολύ» δε χωρούν εδώ πέρα, αυτά είναι ποσότητες για να κρίνεις τι; Το συναίσθημα; Η ζωή δεν είναι μαθηματικά, λέμε. Αν στη δική σου ουτοπία η εξιδανίκευση των πραγμάτων γίνεται με κουτάκια κι αριθμούς, καλύτερα να μείνεις εκεί.

Είναι ωραίο να ξέρεις το αποτέλεσμα πριν ακόμα το δεις, αλλά έχεις χάσει όλη την ουσία. Κι ο έρωτας ή η μοναξιά, στην τελική, αν δεν έχει ουσία, δεν έχει κάτι να σου διδάξει. Πώς θα μπορούσε να σε προσελκύσει για να το βιώσεις όλο αυτό, να σε ταρακουνήσει να βρεις το κλειδί για τις αλυσίδες που έβαλες στον εαυτό σου ή, ακόμα καλύτερα, για να τρέξεις μακριά απ’ αυτές μόλις τις δεις.

Ουσία, να το κλειδί για τις απαντήσεις που ψάχνεις. Μπορεί ο φόβος που νιώθεις να σε προστατεύει απ’ την πτώση ή να σε κάνει να χαλάς όλα όσα θα μπορούσες να ζήσεις, αλλά δες λίγο παραπέρα απ’ το προφανές. Ψάξε να δεις την ουσία των πραγμάτων κι άσε τον πόνο για άλλες στιγμές. Αν το να νιώθεις ένα απλό φιλί κάνει την καρδιά σου να χτυπάει πιο γρήγορα ή σε κάνει να τραγουδάς, γιατί το απορρίπτεις; Επειδή μπορεί να μείνει μόνο εκεί; Και; Ένιωσες για λίγο το διαφορετικό; Αυτό είναι το νόημα, αυτό και τίποτα άλλο. Κι ας είναι για λίγο, μόνο για τώρα. Γιατί μετά κανείς δεν ξέρει όπως γυρίζει η Γη τι θα πάρει μαζί της.

Γι’ αυτά τα δευτερόλεπτα κέρδισες το δικαίωμα να σκεφτείς για λίγο κάτι όμορφο. Είναι σαν να είσαι κλεισμένος μέσα σε ένα μπουντρούμι γιατί εσύ θέλησες να μπεις και ξαφνικά βλέπεις ένα φως. Ίσως να είναι ο ήλιος, ίσως να είναι κάποιος που κρατάει ένα κερί που μπορεί να σβήσει, ή ένα φακό που μπορεί να χαλάσει, ή ακόμα μια πυγολαμπίδα που το φως της σε τυφλώνει, γιατί απλά συνήθισες στα σκοτάδια και τελικά όλα αυτά να μην κρατήσουν παραπάνω από όσο εσύ θες, γιατί μπορεί να τα ονειρεύτηκες.

Θα συνεχίσεις να μένεις κρυμμένος στην ουτοπία σου ή θα ανοίξεις τα μάτια ν’ αντικρίσεις το φως απ’ όπου κι αν προέρχεται, με όποια απογοήτευση κι αν σου επιφυλάσσει αυτό; Και μην αργείς, γιατί η Γη δεν έχει σταματήσει να γυρίζει. Μια σβούρα αρκεί για ν’ αλλάξει τα πάντα ή ένα χαμόγελο.