Όλα για ‘κείνο το «κλικ» γίνονται

Πάω κόντρα σε όλα όσα έχουν γραφτεί και θα πω αυτό: «Εγώ θέλω να ζήσω το παραμύθι μου -ακόμα κι αν αργήσει, έστω κι αν δεν έρθει ποτέ». Σε αντίθεση με τους πολλούς, λέω να περιμένω αυτό το ρημάδι το «κλικ». Δε φταίει που ως άνθρωποι είμαστε ολίγον τι μαζόχες, ούτε ότι τα καλά παιδιά δε μας αρέσουν. Δε σημαίνει πάντα ότι η εμφάνιση είναι ο κύριος παράγοντας έλξης δυο ανθρώπων. Όχι γιατί όλα περιστρέφονται γύρω από μόνο μία λέξη, ένα κουμπί, ένα μικρό σπινθήρισμα που διαρκεί ελάχιστα δευτερόλεπτα, όλα έχουν να κάνουν με το «κλικ».

Ακόμα κι ο πιο όμορφος άνθρωπος να ‘ναι απέναντί σου, αν δεν τον κοιτάς στα μάτια σταματώντας το χρόνο γύρω σου, αν δε σε κάνει να μπερδεύεις τη γλώσσα σου, αν δε θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ανάσαινες, τότε λυπάμαι αλλά αυτές τις μπούρδες και τα πράσινα άλογα, ότι τάχα ο έρωτας έρχεται σιγά-σιγά, εγώ δεν τις πιστεύω. Δεν ανήκουν σε μένα, περισσεύουν στη δική μου ιστορία.

Κι ας έχω ακούσει άπειρες φορές σενάρια τρόμου με το happy end ν’ ανήκει μόνο στα παραμύθια. Στην αρχή με τρόμαζε η ιδέα του να μείνω μόνη μου με την ξεροκεφαλιά μου, στη συνέχεια όμως με τρόμαξε πιο πολύ η ιδέα του συμβιβασμού, της παραχώρησης, της αναγκαίας αγάπης κι όχι της εκούσιας, της τρελής, της «πετάμε στ’ αστέρια και δε μας νοιάζει τίποτα».

Δεν είναι εύκολο, γιατί –αλήθεια– μπορεί να σου τύχει να γνωρίσεις υπέροχα πλάσματα, που πληρούν όλα τα κουτάκια των check list σου, αλλά πάραυτα με το που κλείνει η πόρτα στο σπίτι, η σκέψη τους να μην κάνει τα πόδια σου να χάνουν για λίγο την ισορροπία τους, το χαμόγελό σου να μη μένει κολλημένο σαν από αποτυχημένο λίφτινγκ,  να μην στριφογυρίζεις στο κρεβάτι γεμάτος αγωνία για το πότε θα ξαναβρεθείτε. Ήταν αντικειμενικά ένα τέλειο ραντεβού, ναι, μια φανταστική γνωριμία, φυσικά, αλλά… Απλά υπάρχει ένα «αλλά», που ίσως και να προσπαθήσεις να αγνοήσεις.

Κι ίσως, τελικά, να κάνεις μια παραχώρηση στο δυνατό σου πείσμα, παρ’ όλο που δε σου έκανε το «κλικ» και να δώσεις άλλη μια ευκαιρία. Και το επόμενο ραντεβού να ‘ναι ακόμα καλύτερο κι ίσως στην πορεία να δημιουργηθεί μια υπέροχη σχέση, μέχρι να περάσει από μπροστά σου αυτό το ένα βλέμμα που περίμενες. Και μετά τι; Τον αφήνεις και φεύγεις να κυνηγήσεις αυτό που περίμενες τόσο καιρό; Και το κάρμα σου; Ο άνθρωπος που είχες κοντά σου; Όλα στάχτη για μια παρόρμηση; Έτσι πάει, λοιπόν; Όχι, είναι λάθος αυτό.

Ξέρεις ποιο είναι το σωστό; Εφόσον βλέπεις εξαρχής ότι δεν είναι αυτό που συνταράσσει το είναι σου, να περιμένεις να ‘ρθει το απόλυτο. Δε σου λέω ότι η μοναξιά παλεύεται, κάθε άλλο, ζόρικη η άτιμη και κάποτε σε κάνει να νιώθεις μαλάκας, αλλά πιο μεγάλη μαλακία είναι να πληγώνεις τους ανθρώπους. Ζήσε το παραμύθι σου αλλά μόνος σου.

Αν δε νιώθεις έτοιμος, φέρσου ντόμπρα κι αντιμετώπισε τις επιθυμίες σου με όλες τους τις συνέπειες, χωρίς όμως να την πληρώσουν αθώες ψυχές. Ξέρεις, ποτέ δεν πίστευα ότι οι άνθρωποι είναι γεννημένοι για να πληγώνουν και να πληγώνονται, αλλά ο έρωτας έχει μια τάση αυτοκαταστροφής, συνεπώς κάτι τέτοια αποτελέσματα είναι σχεδόν αναπόφευκτα.

Είναι μερικοί άνθρωποι που, όσο ακραίο κι αν σου φαίνεται, –θες ότι έχουν ένστικτο, διαίσθηση, θες ότι τους διάβαζαν πολλά παραμύθια όταν ήταν μικροί;–, δεν ξέρω πού οφείλεται αυτό, αλήθεια, ξέρω μόνο ένα πράγμα: ότι είναι ικανοί να νιώσουν αν μπορούν να ερωτευτούν έναν άνθρωπο μόνο ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μία κίνηση. Είναι εκείνοι οι ασυμβίβαστοι, που έχουν κάνει τα χίλια πριν και τώρα απλά περιμένουν.

Η αναμονή δεν είναι εύκολη, άσε που αυτός ή αυτή που περιμένουν μπορεί να μην είναι καν στην ίδια πόλη και γι’ αυτό να βλέπουν το χρόνο να περνάει από μπροστά τους σχεδόν μηχανικά, μένοντας άπραγοι στο παρόν, ελπίζοντας στο μέλλον. Δε θα τους κρίνω, ανήκω άλλωστε σ’ αυτούς που ψάχνουν να βρουν αυτό το ονειρεμένο, το συγκλονιστικό.

Δεν ξέρω αν θα συμβεί, αλλά το περιμένω -κι ας αργεί. Ξέρετε, τα ανούσια και τα απλά δεν είναι για μένα, δεν είναι ούτε για τους όμοιούς μου, τους ρομαντικούς κι ονειροπόλους. Είναι για όλους όσοι φοβούνται τη μοναξιά και δεν ξέρουν να περνάνε καλά περιμένοντας το σπουδαίο, προσδοκώντας κάτι ανώτερο, διεκδικώντας αυτό που πραγματικά η ψυχή τους ποθεί, το απόλυτο!

Θ’ ακούσετε πολλά, θα γνωρίσετε ακόμα περισσότερους ανθρώπους, αλλά αν πραγματικά η καρδιά σας δε σφυροκοπάει όταν έχετε απέναντί σας αυτόν τον έναν, αν η ανάσα σας δε χάνει το ρυθμό της, αν το μυαλό σας δεν έχει αντικατασταθεί από εικόνες κι όνειρα για δύο, αν οι λέξεις «αυθορμητισμός» και «τρέλα» ακόμα δε σας χαρακτηρίζουν, περιμένετε, μη συμβιβάζεστε.

Ανοίξτε τα μάτια και τα φτερά σας και ψάξτε γι’ αυτό που το είναι σας σάς φωνάζει να βρείτε. Δεν ξέρω αν λέγεται «κλικ», ενθουσιασμός, έρωτας, ξέρω όμως ότι όλοι αξίζουμε μια ευκαιρία να το ζήσουμε όλο αυτό. Ανοίξτε, λοιπόν, τα ραντάρ σας, ζήστε και –πού ξέρετε;–, στην επόμενη γωνία, ίσως να ‘ναι εκεί και να σας περιμένει.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!