Όχι άλλες απομιμήσεις και γιαλαντζί αισθήματα

«Αν όχι ο έρωτας, τότε τι;». Για γέλια. Σοβαρά τώρα, άνθρωποι, όλη η Γη περιστρέφεται γύρω απ’ τον έρωτα και τα προβλήματα ή τις χαρές του; Τι; Έλα τώρα, αυτό δε γίνεται, αντικειμενικά μιλώντας. Όλη η καθημερινότητα, τα προβλήματα, τα άγχη, οι υποχρεώσεις δεν μπορούν να υποκλίνονται στο μεγαλείο της αυτού υψηλότης, μόλις μπει στη ζωή μας. Δεν είναι ισομερές, ούτε δίκαιο. Από πού κι ως πού, στην τελική, να αντλεί τέτοια εξουσία και δύναμη ο εν λόγω κύριος; Δεν το δέχομαι, όχι. Υπάρχουν τόσες αξίες σ’ αυτή τη ζωή για τις οποίες πρέπει να παλεύουμε, δε γίνεται λοιπόν μόλις ξαφνικά ερωτευθούμε να διαλύονται όλα, γιατί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τη συντροφικότητα και την αγάπη.

Κάτσε, ρε πουλάκι μου, δηλαδή ξυπνάς ένα πρωί κι όλα καλά. Η ίδια κλασική ρουτίνα που έχεις συνηθίσει, σε ηρεμεί, σε κάνει να λειτουργείς όμορφα. Ναι, δε λέω, σε κουράζει αλλά είναι διαμορφωμένη απ’ τις επιλογές σου, τις ανάγκες σου, τις υποχρεώσεις που πρέπει να καλύψεις. Κι εκεί λοιπόν που όλα είναι ήρεμα, ξαφνικά έρχεται ο κάποιος και χάνεις τη συγκέντρωσή σου, κοιτάς το κινητό αμέριμνος, τάχα μου βλέπεις την ώρα ενώ ενδόμυχα απλά περιμένεις να δεις κάτι. Ότι να ‘ναι, αρκεί να έχει κάτι από εκείνον τον άλλο που μπήκε στη ζωή σου και πολιορκεί την ηρεμία σου.

Κι εκεί έρχονται τα ωραία, η γνωριμία, το φλερτ, οι πεταλούδες, τα ραντεβού, οι βόλτες, οι καινούριες εμπειρίες κι οι παρεξηγήσεις, οι τσακωμοί, οι επιπολαιότητες κι ίσως αν ξεπεραστούν όλα αυτά, οι συμβιβασμοί, οι υποχωρήσεις, η αγάπη. Πολλά, πάρα πολλά καινούρια συναισθήματα, πρωτόγνωρα, γιατί μια καινούρια γνωριμία πάντα αποτελεί κάτι ξεχωριστό, που δυσκολευόμαστε να τα διαχειριστούμε όσο τίποτα, γιατί είμαστε άνθρωποι κι οι άνθρωποι, ως γνωστόν, είναι ηλίθιοι.

Δεν μπορούν να διαχωρίσουν, να διαχωρίσουμε το συναίσθημα και τη λογική. Πάντα θα αφήσουμε κάτι να μας πάει στον παράδεισο και πάντα κάτι να μας ρίξει με την ίδια φόρα κάτω. Δε μασάμε, ρε, ίσως γιατί αυτή είναι τελικά η ουσία της ζωής, όσο και να πληγωνόμαστε, να γουστάρουμε ξανά και ξανά τα ίδια. Γιατί ποτέ δεν είναι τα ίδια και πάντα έχουν κάτι καινούριο να μας χαρίσουν, είτε αρνητικό είτε θετικό.

Ναι, έχω χάσει τη συγκέντρωσή μου, φαντάζομαι οράματα κι έχω παραισθήσεις, γιατί απλά επιμένω να πιστεύω σε κάτι ανύπαρκτο, αλλά ακόμα κι αυτή η μάταιη προσπάθεια είναι κάτι. Πολλοί λένε να μη συμβιβαζόμαστε στα λίγα, αλλά ίσως πρέπει να έχεις το λίγο μέχρι να έρθουν τα πολλά, αν έρθουν. Ξέρεις, δεν είναι όλοι έτοιμοι να σου δώσουν την καρδιά τους, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει να προσπαθήσεις, έστω λίγο. Απλά μη μείνεις στα λίγα και την προσπάθεια για πάντα, μην κάνεις ξανά τα ίδια λάθη.

Είναι πιο εύκολα τα πράγματα στον έρωτα, αλήθεια σου λέω. Ναι, είναι υπέροχος ο έρωτας, αλλά δεν αξίζει πάντα να θυσιάζεις τον εαυτό σου για να είσαι σε μια μόνιμη συμβιβασμένη θλίψη. Δεν πρέπει να το ξανακάνεις αυτό. Η αγάπη πρέπει να δίνεται απλόχερα, το ενδιαφέρον του άλλου να ακούγεται παντού, να νιώθεις το πάθος σε κάθε ίνα του κορμιού σου και το βλέμμα του να σε καθηλώνει όσο τίποτα. Να είναι η πιο μαγική άλαλη ερωτική εξομολόγηση. Αυτό είναι έρωτας και δεν κρατάει στιγμές όταν είναι αληθινός.

Μη θεοποιήσεις τον έρωτα και βυθιστείς στη θλίψη για να τον ζήσεις, γιατί αυτό δεν είναι έρωτας. Είναι ψέμα και μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου ξανά. Συμβιβάστηκες μία φορά, σε υποτίμησες, σου έδωσες καθετί λίγο που μπορούσες να απολαύσεις και το έβλεπες σαν να ήταν όλα τα πλούτη του κόσμου. Μην κάνεις ξανά τα ίδια λάθη. Ένα άδειο κρεβάτι δε θα γεμίσει με μια άδεια καρδιά. Μια άδεια αγκαλιά δε θα σου δώσει τη ζεστασιά που χρειάζεσαι, αν πρέπει να την ζητάς.

Πονάει η αλήθεια, το ξέρω, αλλά άνοιξε τα μάτια σου γιατί αυτή είναι και δεν αλλάζει. Πάλεψε για κάτι καλύτερο ή, αν δε θες, ησύχασε στη μοναξιά σου ξανά. Ξέρω, κουράστηκες να σε αγκαλιάζεις εσύ, αλλά τουλάχιστον εσύ είσαι πάντα εκεί, ακόμα κι όταν επιλέγεις να σε πονέσεις. Δεν το κάνεις για κακό, θες απλά να προσπαθήσεις ξανά.

Είπες ότι αξίζεις μια ευκαιρία ακόμα, αλλά δε θα έπρεπε να το λες. Θα έπρεπε να είναι δεδομένο απ’ τον άλλο, θα έπρεπε να βλέπει καλύτερα και να δέχεται την ανθρώπινη πλευρά σου. Μη σε πονάει όταν σκέφτεσαι ότι απλά δε θέλει να το δει. Θέλει μόνο τα δικά του κουτάκια να καλύπτει, χωρίς να υπολογίζει τον άλλο. Είναι εγωιστική αυτή η αγάπη και μη δεχτείς να συμβιβαστείς μαζί της. Θα ‘σαι πάντα από κάτω ενώ σου αξίζουν πολλά παραπάνω. Όχι, δεν είσαι τέλειος αλλά όπως και να ‘χει, αξίζεις παραπάνω απ’ το λίγο.

Γι’ αυτά, λοιπόν, όλα τα ανάμεικτα συναισθήματα, αξίζει να πέφτουμε με τα μούτρα στη θέα του έρωτα, όταν γίνει αυτό το ρημάδι το κλικ και μας πάρει τα μυαλά. Κι ας τα τσακίσει όλα στο πέρασμά του. Αλλά, ρε παιδί μου, όχι άλλους συμβιβασμούς. Δε νιώθουμε στους συμβιβασμούς, τι κι αν περνάμε καλά, γιατί να μην κυνηγάμε το «τέλεια», γιατί απλά να μας αρκεί ένα «λίγο»;

Ζήστε, ερωτευθείτε με τρέλα, πάθος, ορμή. Αφήστε τους φόβους και τα καλόβολα ζευγαράκια γι’ αυτούς τους άλλους που δεν επιθυμούν τίποτα παραπάνω απ’ το μέτριο. Η ζωή είναι μια τεράστια πλάκα, με τα καλά αστεία κι αυτά τα black χιουμοράκια που σου γαμάνε λίγο την ψυχή, αλλά που μετά τα σκέφτεσαι και γελάς με την καφρίλα τους. Αν δεν ήταν να νιώθουμε τίποτα έντονο, θα ήμασταν ρομπότ.

Πάρτε φόρα κι ανοίξτε φτερά σε κάθε έντονο και παράλογο γεγονός που παρουσιάζεται στη ζωή σας. Μία την έχουμε, ας την ζήσουμε όπως γουστάρουμε κι αφήστε τους άλλους να λένε –δεν ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο– όσο εμείς θα ζούμε…