Το μυστικό του ν’ αγαπάς μα και ν’ αγαπιέσαι

Κάθε έρωτας είχε κάτι να μας πει. Έτσι έλεγα στον –ακόμη έφηβο– εαυτό μου και για σένα, που με άφησες γιατί δεν ήμουν αρκετά έμπειρη. Αργότερα που μεγάλωσα, έτσι είπα και για σένα που δεν ήσουν σε φάση για σχέση, ενώ τον επόμενο μήνα σε είδα ερωτευμένο με κάποια άλλη. Έτσι είπα και για σένα όταν έπρεπε να σ’ αφήσω γιατί δεν μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο, βλέπεις ήταν η ώρα μου να κυνηγήσω τον κόσμο. Έτσι, λοιπόν, έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου. Δικαιολογίες για σένα, για μένα, για τον κόσμο. Ένας φαύλος κύκλος είναι η ζωή, ένας κύκλος που δε σταματάει ποτέ μέχρι να πεθάνουμε.

Εμπειρίες, λόγια, κλάμα, πολύ κλάμα αλλά και χαρά, έρωτας, πάθη και λάθη, πολλά λάθη. Είναι η ζωή τέτοια, σ’ αυτό το στάδιο του ατέρμονου κύκλου με τα συναισθήματα να παίζουν σαν τρελό γιο-γιο. Θα τα περάσουμε έκαστος δεν ξέρω να σας πω πόσες φορές. Άλλοτε πάλι είναι κι αυτές οι στιγμές που νιώθεις τη μοναχικότητά σου ως τον τέλειο σύντροφο τις κρύες νύχτες αγκαλιά με το κουβερτάκι ή το καλοκαίρι ξάπλα στην παραλία να χαζεύεις τα κύματα αντίστοιχα.

Μόνος κι έρημος, όχι σαν την καλαμιά στον κάμπο αλλά ευτυχισμένος, ήρεμος. Και μέσα σ’ όλες αυτές τις φάσεις, να το πάλι το κουδουνάκι να χτυπάει και να θέλει με το ζόρι να εισβάλλεις κάποιον στη ζωή σου. Καλή η μοναχικότητα, δε λέω, αλλά η ζωή έχει άλλους κανόνες για σένα, άνθρωπε.

Άντε, λοιπόν, ξανά η ίδια διαδικασία, που με καμία δε μοιάζει. Το μόνο κοινό γνώρισμα είναι οι άνθρωποι, που πρέπει να μάθεις, να γνωρίσεις, να νοιαστείς. Κι εδώ είναι πάλι που ξεκινώ να λέω τι έμαθα από σένα που δεν ήμουν ικανή να σε στηρίξω όταν ζορίστηκες, ή για σένα που εξαρχής δεν έκανες την καρδιά μου να σκιρτήσει και σε άφησα πριν καν σε γνωρίσω, ή από σένα που γίναμε δυο ξένοι σε βεντέτα και που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Ή ίσως πάλι να μιλήσω για το τι έμαθα για μένα και πώς σε κάθε απογοήτευση πείσμωνα κι ήθελα να αυτοτιμωρηθώ γιατί δεν πρόσεξα, δεν άκουσα, ή ακόμα χειρότερα γιατί τόλμησα να κάνω λάθη.

Ναι, έχω να πω στον εαυτό μου πολλά που μ’ έμαθα, για το πόσο εύκολα έφευγα όταν κάτι με ζόριζε, για το πόσο εγωιστικά φερόμουν όταν κάτι ήταν κόντρα στις επιθυμίες μου, για τον παρορμητικό εαυτό μου που πολλές φορές ο αχαλίνωτος ενθουσιασμός του τρόμαζε τους άλλους, για τη σκληρότητα που έβγαλα πάνω σε κάποιους, γιατί απλά φοβόμουν να αντιμετωπίσω αλλιώς τις καταστάσεις. Για τη δειλία μου αλλά και για την απαράμιλλη αισιοδοξία μου όταν όλα βούλιαζαν.

Ίσως θα ήταν πιο εύκολο να μιλήσω για σένα έρωτα που έφυγες∙ τι κράτησα, τι έδιωξα, ποια είναι η πληγή που ενδεχομένως μου άφησες, αλλά, όχι, τελικά είναι πιο εύκολο να μιλήσω για τα δικά μου λάθη και τη συμπεριφορά μου απέναντί σου. Όλα ξεκίνησαν όταν προσπάθησα να δώσω απάντηση στο τι πραγματικά θέλω, αλλά δεν ήξερα. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσα να μείνω με κάποιον και να ‘μαι ευτυχισμένη όταν δεν ήξερα τι είναι αυτό που θα μου χάριζε την ευτυχία; Πώς κατηγορούσα κάποιον ότι με πλήγωσε, ότι μου κατέστρεψε τη ζωή και άλλα τέτοια νερόβραστα μελό, όταν εγώ η ίδια επέβαλα τον εαυτό μου σε μια διαδικασία που έχανα την προσωπικότητα, τα «θέλω» και τον εαυτό μου;

Πόσες κενές σχέσεις δημιουργούνται κάθε μέρα και καταλήγουν τελικά σε φιάσκο, όχι γιατί είμαστε συνεχώς τα θύματα κάποιου, αλλά γιατί εμείς δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Όταν κατανοήσουμε ότι όλα γυρίζουν μέσα στο κεφάλι μας κι ότι κανείς άλλος περισσότερο από εμάς δεν μπορεί να μας βλάψει ή να μας χαρίσει τα πάντα, τότε είναι που θα κοιτάξουμε τον άλλο στα μάτια και θα βρούμε κάτι σπουδαίο. Τότε είναι που όλα αυτά που ζηλεύουμε σ’ αυτά τα κινηματογραφικά ζευγάρια θα φαντάζουν το ίδιο αληθινά και στη δική μας ζωή. Μόνο τότε θα βρούμε αυτό που θα μας γεμίσει κι όχι συμπληρώσει.

Είναι πολύ ρομαντικό κι όμορφο να λέμε ότι ψάχνουμε το άλλο μας μισό και να πιστεύουμε σ’ αυτούς τους όμορφους μύθους, που ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή, αλλά –όπως μου είπε κάποια φορά ένας πολύ καλός μου φίλος– ο μύθος του άλλου μας μισού είναι μια υπέροχη συζήτηση περί έρωτος που όχι μόνο ο Πλάτωνας αλλά πολλοί σοφοί συζήτησαν ένα βράδυ στο Συμπόσιό του. Και ξέρω ότι αυτό ανήκει σε πολύ πιο ψαγμένα, κουλτουριάρικα και για πολλούς ανόητα θέματα, αλλά αν το ακούσετε ίσως να έχετε κι εσείς άλλη άποψη.

Ίσως ο έρωτας να ανήκει σε μιαν ιδέα όπως μας την έπλασαν στα μυαλουδάκια μας οι άλλοι, οι πολλοί της κοινωνίας, μα ίσως πάλι ο έρωτας να είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο, από απλές συμβιβασμένες σχέσεις κι εμπειρίες ενός βραχύχρονου διαστήματος που αφήνει μόνο θλίψη και στάχτη. Ίσως η θεωρία περί άλλου μισού να έχει να κάνει τόσο με τη συμπλήρωση του εαυτού μας, όσο και με τη συνύπαρξη και κοινή πορεία δυο ανθρώπων έως το τέλμα.

Ίσως αυτά που μας έμειναν χαραγμένα μέσα μας απ’ την κάθε εμπειρία να ήταν απλά γνώση έως την ανακάλυψη του ατόμου που θα μπορέσουμε να μοιραστούμε το μυστικό του χαμόγελού μας, το μυστικό του να είσαι ευτυχισμένος ακόμα κι όταν όλα γύρω σου είναι μαύρα, το μυστικό του ν’ αγαπάς μα και ν’ αγαπιέσαι.