Κάνε το φόβο φίλο και δάσκαλό σου

Κάθισες ποτέ να μετρήσεις τους φόβους σου, να μιλήσεις μ’ αυτούς; Στο άκουσμα και μόνο της λέξης τρομάζεις. Μια λέξη, ένα συναίσθημα καλύτερα, που σου προκαλεί χιλιάδες άλλα αρνητικά συναισθήματα και καταλήγει να ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Το σαρωτικό αυτό συναίσθημα θολώνει το μυαλό, παραλύει κάθε λογική, οδηγώντας σε σε συμπεριφορές που δεν αναγνωρίζεις.

Το χειρότερό σου σενάριο είναι να έρθεις αντιμέτωπος με κάποιον απ’ αυτούς. Το μόνο που θες είναι να μπορούσες να ξεφορτωθείς αυτό το συναίσθημα. Έρχεται τις πιο ακατάλληλες στιγμές και σου καταστρέφει ό,τι έχεις καταφέρει. Πάντα αυτό γίνεται. Γι’ αυτό αναγκάζεις τον εαυτό σου να μπει στο τριπάκι να «ξορκίσει το κακό» για να «ελευθερωθείς», αλλά στην ουσία αυτοπαγιδεύεσαι σ’ ένα λαβύρινθο που διέξοδο δεν έχει.

Ζεις παλεύοντας να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου. Να τους ξεπεράσεις. Να τους νικήσεις. Μια ασταμάτητη μανία να τα βάλεις μαζί τους, λες κι είναι εχθροί σου. Μια μάχη χωρίς τέλος και χωρίς νικητή τις περισσότερες φορές. Κι εκεί που νομίζεις ότι τον νίκησες, σε ανύποπτο χρόνο, μια αφορμή τον φέρνει ξανά στην επιφάνεια. Κι ο εφιάλτης συνεχίζεται γιατί τον κοίμισες, δεν τον εξαφάνισες.

Ποιον απ’ τους φόβους σου φοβάσαι, στ’ αλήθεια; Μήπως αυτή η συνεχής υπερπροσπάθεια, ο ατέλειωτος αγώνας να αποδυναμώσεις κάθε φόβο σου, δεν είναι παρά ένας ακόμη φόβος; Φοβάσαι που δεν μπορείς να ελέγχεις τα πάντα; Δεν μπορείς όμως κι αυτό είναι που σε κυριεύει τελικά και κατευθύνει όλες τις κινήσεις σου.

Μια μορφή εξουσίας είναι ο φόβος, με διπλή προσωπικότητα. Σημασία έχει πώς θα επιλέξεις εσύ να τον αντιμετωπίσεις, γιατί στον καθένα λειτουργεί διαφορετικά. Οι επιλογές είναι δύο. Να τον δεις σαν ένα τύραννο που σε βασανίζει ή σαν ένα σύμμαχο που σε συμβουλεύει. Εδώ που τα λέμε, το πρώτο δεν έχει να σου προσφέρει και κάτι. Μήπως αυτό που θα σε λυτρώσει είναι να αποδεχτείς τους φόβους, τελικά;

Κάνε το φόβο φίλο σου. Δάσκαλό σου. Κράτα τον κοντά σου, ζήσε μ’ αυτόν, συμφιλιώσου. Κήρυξε επιτέλους ανακωχή. Κι όταν εξοικειωθείς μαζί του κι όταν αποφασίσεις να τον εξωτερικεύσεις θα δεις πως όλα είναι πιο ξεκάθαρα. Κι όταν προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις μαζί του θα δεις πως δεν είναι τόσο φοβερός, τελικά, απλά εσύ τον μεγαλοποιούσες στο μυαλό σου.

Μην κάνεις το λάθος να το δεις σαν αδυναμία σου. Δε θες να απογοητεύσεις ούτε τον εαυτό σου, αλλά ούτε τους γύρω σου, το ξέρω. Όλοι όμως έχουμε τους «δαίμονες» μας και ζούμε μ’ αυτούς. Κάποιοι ζουν αρμονικά μαζί τους και κάποιοι τους πολεμούν. Δεν έχει νόημα, όμως, να τους παλεύεις, μην κατηγορείς τον εαυτό σου γι’ αυτούς.

Λένε πως αν κάτι δεν μπορείς να το αποφύγεις, το πιο σοφό είναι να μάθεις να ζεις μ’ αυτό. Η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα. Τα υπόλοιπα είναι θέμα διαχείρισης κι οπτικής. Το ζήτημα είναι να μην αφήσεις κανένα φόβο σου να σε εξουσιάζει, αλλά να τον εκμεταλλευτείς για να μάθεις μέσα απ’ αυτόν.

Να θυμάσαι πως όλα αυτά που φοβάσαι είναι πιο αδύναμα μπροστά στη δική σου εμμονή να τα διαλύσεις, γιατί εσύ επιλέγεις πόση δύναμη θα τους δώσεις. Πρόσεξε, όμως, γιατί εκεί είναι που την πατάμε καμιά φορά, δίνοντας μεγαλύτερη αξία στα πράγματα.