Κορίτσι αγαπά κορίτσι

Η αλήθεια είναι ότι ο κάθε μπαμπάς έχει την κόρη του σαν πριγκίπισσα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτσι την έχει στο μυαλό του, έτσι τη μεγαλώνει και δεν ονειρεύεται κάτι διαφορετικό γι’ αυτήν. Κι ιδανικά, αφού την μεγαλώνει προσφέροντάς της όσα αξίζουν σε μια πριγκίπισσα, δεν καταδέχεται κάτι λιγότερο από έναν πρίγκιπα στο πλάι της.

Πώς, λοιπόν, λες στον κλασικό αυτό μπαμπά πως εσύ δεν είσαι σαν τις περισσότερες κόρες του κόσμου; Πως ποτέ δε σε ενδιέφεραν τα αγόρια, ούτε ερωτεύτηκες τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, αλλά ένα κορίτσι ήταν αυτό που σου έκλεψε την καρδιά;

Όσο θυμάσαι τον εαυτό σου ήθελες πάντα να τον κάνεις περήφανο. Οι επιλογές σου είχαν υποσυνείδητα πάντα γνώμονα τη δική του έγκριση. Σε ένοιαζε η άποψή του, την υπολόγιζες και δεν ήθελες να τον απογοητεύσεις. Είχατε μια ιδιαίτερη σχέση. Πάντα τον θαύμαζες κι αυτός πίστευε σε σένα, σε στήριζε και σε καμάρωνε. Σου είχε αδυναμία. Δε σου χαλούσε χατίρι, άλλωστε. Γι’ αυτό τώρα ανησυχείς πώς να μοιραστείς μαζί του αυτό που σου συμβαίνει. Φοβάσαι την αντίδρασή του, φοβάσαι πως θα τον απογοητεύσεις, πως θα πέσει απ’ τα σύννεφα. Μα δε θες άλλο να το κρύβεις. Θες να το φωνάξεις, να πετάξεις από πάνω σου κάθε ενοχή, γιατί δεν κάνεις κάτι κακό, αγαπάς. Γιατί να ντρέπεσαι γι’ αυτό; Είναι ό,τι καλύτερο έχεις νιώσει στη ζωή σου. Απλά ο άνθρωπος που αγάπησες έχει το ίδιο φύλο με σένα.

Θέλεις να βρεις τη δύναμη να σταθείς μπροστά του, κοιτώντας τον στα μάτια και να του πεις όσα νιώθεις, χωρίς να ντρέπεσαι, αλλά να τα στηρίξεις με όλη τη δύναμή σου.

«Μπαμπά, την αγαπώ. Την αγαπώ όσο δεν αγάπησα ξανά στη ζωή μου. Δεν ήξερα πώς είναι να νοιάζεσαι τόσο πολύ για κάποιον άνθρωπο που να τον βάζεις πιο πάνω κι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό, μέχρι που ήρθε στη ζωή μου, ανατρέποντας όλα όσα είχα δεδομένα. Θέλω τόσο πολύ να την γνωρίσεις. Να γνωρίσεις τον άνθρωπο που ευθύνεται για τη δική μου ευτυχία.

Δεν είναι αυτό που ευχόσουν για την κόρη σου; Να είναι ευτυχισμένη στη ζωή της, να την βλέπεις να χαμογελά; Τώρα μπορώ  να σου πω πως η ευχή σου έχει πραγματοποιηθεί. Είναι υπέροχη, είναι αξιολάτρευτη και μου βγάζει τον καλύτερό μου εαυτό. Με προσέχει και μου παρέχει ασφάλεια. Μαζί της νιώθω πως είμαι εκεί που ανήκω. Είμαι σίγουρη πως θα την αγαπήσεις κι εσύ. Αρκεί να της δώσεις την ευκαιρία.

Και να σου πω όλη την αλήθεια; Ξέρω πως θες χρόνο, ούτε για μένα ήταν εύκολο να αποδεχτώ αυτό που ένιωθα μέσα μου. Πάλεψα με τον εαυτό μου νύχτες ατέλειωτες. Ήμουν σε άρνηση. Ένιωθα λες κι έκανα το χειρότερο έγκλημα στον κόσμο, κλείστηκα στον εαυτό μου και το πολεμούσα με μανία, μέχρι που κατάλαβα πως δεν μπορώ άλλο να τα βάζω με τον ίδιο μου τον εαυτό, να πηγαίνω κόντρα στα συναισθήματά μου.

Έπειτα, είναι κι ο περίγυρος, φοβόμουν να τον αντιμετωπίσω. Μια ζωή πήγαινα με το ρεύμα. Δεν ήθελα να ξεχωρίζω. Πώς τώρα θα έβαζα τον εαυτό μου στο στόχαστρο των άλλων; Αυτούς όμως θα τους διαχειριστώ, νιώθω πιο έτοιμη από ποτέ. Πιο πολύ με νοιάζει η οικογένειά μου. Εσάς σκέφτομαι.

Ξέρω τι προσδοκίες κι όνειρα έχεις για μένα, κι εσύ κι η μαμά. Το αντιλαμβάνομαι πως θα σου είναι δύσκολο να το αποδεχτείς. Το καταλαβαίνω και σου δίνω αυτό το χρόνο, αρκεί να μη μου στερήσεις την παρουσία σου και να μη με βάλεις στη διαδικασία να επιλέξω ανάμεσα σε σένα και στον άνθρωπό μου.

Δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα πρέπει να χάσω κάποιον από εσάς, δε θέλω. Το ξέρω, θα ακούσεις πολλά, πολλοί θα βρουν κάτι άσχημο να πουν, θα με κρίνουν για την επιλογή μου, στην τελική όμως τι μας νοιάζει τι θα πει ο κόσμος; Θα ανεχόσουν να ακούσεις το παραμικρό για την κόρη σου απ’ τον καθένα, για κάτι που απλά δεν είναι αποδεκτό από μια μερίδα της κοινωνίας;

Εγώ είμαι, μπαμπά, η κόρη που μεγάλωσες με αξίες κι ιδανικά. Δεν έχω αλλάξει, ίσα-ίσα κάνω πράξη όσα με μάθαινες τόσα χρόνια.  Εσύ πάντα δε μου ‘λεγες να διεκδικώ αυτά που θέλω στη ζωή; Να συνεχίσεις να μ’ αγαπάς για αυτό που είμαι, αυτό έχω ανάγκη μόνο. Αυτό σου ζητώ και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο».

Στον καθένα αξίζει να ζει τη ζωή που θέλει, κάνοντας τις επιλογές που τον εκφράζουν, όποιας φύσεως κι αν είναι αυτές, χωρίς να ντρέπεται και χωρίς να πρέπει να δώσει εξηγήσεις για κάτι. Πόσο πιο εύκολα κι απλά θα ήταν τα πράγματα, αν αποδεχόμασταν τους ανθρώπους γύρω μας σεβόμενοι τις επιλογές τους, χωρίς να τους κρίνουμε και να τους αποκλείουμε απ’ τη ζωή μας επειδή εμείς δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε καταστάσεις διαφορετικές απ’ τις συνηθισμένες;

Γιατί να τους βάζουμε στη διαδικασία να κρύβονται, να προσποιούνται και να καταπιέζουν αυτό που νιώθουν; Για να μη φέρουν εμάς σε δύσκολη θέση; Δεν είναι αυτό εγωιστικό κι άδικο; Αν συμπεριφερόμασταν στους άλλους όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφερθούν, όλα θα ήταν αλλιώτικα. Πιο ανθρώπινα ίσως!