Να ξενερώνεις νωρίς, να σε γλυτώνεις από άσκοπη ταλαιπωρία

Οι υγιείς σχέσεις είναι αυτές που μας δίνουν οξυγόνο, όχι αυτές που μας πνίγουν. Όταν δε σε γεμίζει πια, δε σε αναστατώνει ούτε σου προσφέρει κάτι ουσιαστικό, αλλά το μόνο που κάνει είναι να σε βασανίζει, τότε κάποιο καμπανάκι έχει αρχίσει να χτυπά. Δεν το ακούς; Για σένα κάνει φασαρία. Γιατί άλλο πράγμα να σε παιδεύουν κι άλλο να σε βασανίζουν.

Αποστασιοποιήσου και δες τα πράγματα σαν τρίτος. Αν έβλεπες μια σχέση στην οποία ο ένας επενδύει τα πάντα, παλεύοντας καθημερινά για δύο τη στιγμή που ο άλλος είναι φανερό πως δεν ενδιαφέρεται πραγματικά, τι θα συμβούλευες τον πρώτο; Δε χρειάζεται πολλή σκέψη, η απάντηση δε χωρά διαπραγμάτευση. Ξεκάθαρα θα τον συμβούλευες να φύγει. Γιατί, όμως, όταν αυτό συμβαίνει στη δική σου περίπτωση, δεν κάνεις το ίδιο; Σου αρέσει μήπως να βασανίζεσαι;

Ξέρεις πως δεν πάει άλλο, μα εσύ εκεί, ακόμα το παλεύεις με σύμμαχο τον εαυτό σου και μοναδικό όπλο την ανεξάντλητη υπομονή κι επιμονή σου. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να συνειδητοποιήσεις πως πρέπει να τελειώσεις πια με αυτή τη σχέση; Δε βλέπεις ότι φθείρεσαι; Πού πήγε η αξιοπρέπειά σου; Φτάνεις στο σημείο να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Μένεις σε μια κατάσταση αρρωστημένη, ενώ θα μπορούσες να τελειώσεις αυτό το βασανιστήριο απ’ τη στιγμή που αντιλήφθηκες πως δεν είναι αλήθεια αυτό που ζεις, αλλά κοροϊδία.

Εθελοτυφλείς. Αυτό κάνεις. Εναποθέτεις τις ελπίδες σου στο ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, να γίνουν καλύτερα. Δίνεις ευκαιρίες ξανά και ξανά, ελαφρυντικά, δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα, κλείνεις τα μάτια σε καταστάσεις γιατί ακριβώς δεν είσαι έτοιμος να τις αντιμετωπίσεις.

Ζηλεύεις τους άλλους που μπορούν τόσο εύκολα να βγουν από μια κατάσταση που δεν έχει κάτι περισσότερο να τους προσφέρει. Ζηλεύεις το θάρρος τους, την τόλμη τους, την αποφασιστικότητά τους, καμιά φορά και την ψυχρή κι ορθολογιστική τους αντιμετώπιση. Δεν έχουν κάτι περισσότερο από σένα, μη νομίζεις. Δεν υπάρχει κάποιο μαγικό φίλτρο που σου ανοίγει τα μάτια, που σου λύνει το στόμα για να πεις την αλήθεια κατάμουτρα.

Ποιος είπε πως είναι εύκολο; Καθόλου εύκολο δεν είναι, ούτε απλό, όχι όμως κι ακατόρθωτο. Εκεί είναι η μαγκιά. Τις σχέσεις που φαίνονται απ’ το μίλι ότι είναι προβληματικές να μην τις ξεχειλώνεις, αλλά να τις τερματίζεις όσο είναι νωρίς. Θέλει κότσια κι εσωτερική δύναμη να διακρίνεις πως δεν αξίζει ο άνθρωπος που είχες δίπλα σου καιρό κι ας χαράμισες τόσο χρόνο απ’ τη ζωή σου. Κακά τα ψέματα, η συνήθεια είναι ύπουλο πράγμα.

Είναι προνόμιο να ξενερώνεις εύκολα, τελικά, αποφεύγεις και την ταλαιπωρία. Όσο πιο εύκολα πάρεις την απόφαση και πεις «δε θα παλέψω για μια σχέση που έχει βαλτώσει, αλλά θα ξενερώσω και θα φύγω» τόσο το καλύτερο για σένα, γιατί δε δένεσαι συναισθηματικά και δεν υποφέρεις. Προστατεύεις τον εαυτό σου και δε δίνεις και το δικαίωμα στον άλλο να εκμεταλλεύεται καταστάσεις χρησιμοποιώντας το αδύναμό σου σημείο. Αυτοί που ξενερώνουν εύκολα κι αποχωρούν όταν βλέπουν ότι η σχέση δεν οδηγεί πουθενά, είναι αυτοί που σέβονται αρκετά τον εαυτό τους για να τον βάλουν σε μια τέτοια διαδικασία.

Αργά ή γρήγορα, θα το πάρεις απόφαση. Το θέμα είναι πώς θα βγεις μέσα από αυτή την κατάσταση. Καταβεβλημένος ή πιο δυνατός; Άνοιξε τα μάτια σου και δες τι αξίζεις. Σε κανένα δεν αξίζει να έρχεται δεύτερος, σε κανένα δεν αξίζει να μην έχει τη σημασία που του πρέπει. Αυτά ακριβώς που πιστεύεις πως αξίζουν στους άλλους, για τα ίδια να παλεύεις κι εσύ για τον εαυτό σου.

Μην το κουράζεις τότε κι απλά φύγε με το κεφάλι ψηλά. Το οφείλεις στον εαυτό σου.

Γιατί να κρατάς μια πόρτα μισάνοιχτη όταν αυτό που πρέπει να κάνεις στην πραγματικότητα είναι να την κλείσεις με φόρα και να δεις πως υπάρχει κάπου εκεί μια άλλη πόρτα που περιμένει εσένα να την ανοίξεις;