Παρακολούθηση με φίλους κι οι ντετέκτιβ τρώνε τη σκόνη μας

Έλα, πες την αλήθεια. Σίγουρα το έχεις κάνει, μην ντρέπεσαι να το παραδεχτείς. Νομίζω όλοι μας έστω και μία φορά στη ζωή μας (κάποιοι ίσως περισσότερες), άλλοι σε μικρότερη ηλικία κι άλλοι σε μεγαλύτερη. Το θέμα είναι αν μας είχαν δώσει αφορμή ή αν προέκυψε από δική μας ανασφάλεια. Κι η αφορμή ήταν όντως υπαρκτή ή απλά έτσι βαφτίσαμε την ενέργειά μας; Το μόνο σίγουρο είναι πως για να βάλουμε τον εαυτό μας σε μια τέτοια διαδικασία, πάει να πει πως κάτι έχουμε αντιληφθεί, είτε αυτό το κάτι αποδειχτεί στο τέλος ότι το παρερμηνεύσαμε είτε ότι είχε υπόσταση τελικά, γιατί δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά.

Με άλλα λόγια, αν έχεις παρατηρήσει κάποιες ύποπτες κινήσεις απ’ το σύντροφό σου, δύο πράγματα δηλώνει αυτό. Ή πως όντως κάτι κρύβει κι αντιδρά περίεργα που σε βάζει σε υποψίες ή πως όλο αυτό πηγάζει από σένα. Αν εσύ έχεις θέματα και τόσο θολωμένο μυαλό που βλέπεις σκιές εκεί που δεν υπάρχουν.

Στις πιο νεαρές ηλικίες, λίγο η ζήλια, λίγο ο παρορμητισμός, λίγο η έλλειψη εμπιστοσύνης, λίγο το γεγονός ότι δε νιώθεις ακόμα τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου –κάτι που έρχεται με τα χρόνια και τις εμπειρίες– όλα αυτά μαζί σε οδηγούν σε τέτοιες κινήσεις.

Σου είπε πως κουράστηκε πολύ σήμερα και θα κοιμηθεί απ’ τις οχτώ. Λέτε καληνύχτα, μα εσύ σιγοβράζεις μέσα σου. Πιστεύεις με σιγουριά πως κάτι τρέχει. Το παίζεις και στοίχημα. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν, είναι κι αυτές οι ιδέες που σου καρφώθηκαν στο μυαλό νυχτιάτικα που δε σ’ αφήνουν να ηρεμήσεις. Δε φταις εσύ. Η φαντασία σου φταίει που οργιάζει.

«Κι αν μου λέει ψέματα; Πόσο φυσιολογικό να θέλει να κοιμηθεί απ’ τις οχτώ; Μπα, να δούμε τι έχει κανονίσει πίσω απ’ την πλάτη μου. Μα τι νομίζει, πως είμαστε τίποτα χθεσινοί; Αν νομίζει ότι μπορεί να με ξεγελάσει, κάνει πολύ μεγάλο λάθος». Πήγε δέκα. Άντε να κοιμηθείς εσύ τώρα, σε αναμμένα κάρβουνα κάθεσαι. Παίρνεις τηλέφωνο το κολλητάρι, να μοιραστείς τα ζιζάνια που σε καταδιώκουν για να σε καθησυχάσει, ξέροντας όμως κατά βάθος ότι άλλο θα ακούσεις. Σε τσιγκλάει περισσότερο. Αυτό περίμενες, κάποιον να σου πει πως όντως έχεις δίκαιο και πως δεν είναι υπερβολές όσα σκέφτεσαι.

Επιστρατεύεις την κατάλληλη παρέα, λοιπόν, δικό σου άνθρωπο που είναι εκεί να σε στηρίξει, να το περάσει μαζί σου, να είναι δίπλα σου, άλλωστε θα έρθει η στιγμή που θα σε χρειαστεί για κάτι αντίστοιχο. Αναλαμβάνει να οργανώσει την παρακολούθηση, όλα πρέπει να είναι καλά εκτελεσμένα για να πετύχει το σχέδιο. Επαγγελματίες, όχι αστεία. Δανείζεστε το αυτοκίνητο της μαμάς, που σίγουρα δε θα αναγνωρίσει τη στιγμή που θα πιάσετε το άπιστο αμόρε επ’ αυτοφώρω να επιστρέφει σπίτι, γιατί είστε και σίγουροι, τρομάρα σας.

Ντύνεστε ανάλογα, μη γίνετε και στόχος, εφοδιάζεστε με μπίρες και πατατάκια (ποιος ξέρει τι ώρα θα γυρίσει), μην τη βγάλουμε και ξεροσφύρι γιατί παρακολούθηση και σνακ πάνε πακέτο. Όλα κι όλα, πρέπει να τηρηθεί όλο το εθιμοτυπικό. Έτοιμοι για δράση, πλησιάζετε και τι να δείτε. Παρκαρισμένο το αυτοκίνητο στη θέση του –μήπως πήγε με άλλο, σκέφτεσαι απευθείας– στέλνεις τον κολλητό, ελέγχει την κατάσταση, παράθυρο, φως δωματίου, κανένα ύποπτο σημάδι. Λήξη συναγερμού. Τελικά, όντως, κοιμήθηκε νωρίς. Επιτέλους, πλημμυρίζεσαι από το αίσθημα της ανακούφισης και κάνεις λες και δε συνέβη ποτέ. Ανώδυνη διαδικασία αφού τέλειωσε αναίμακτα η επιχείρηση παρακολούθησης.

Είναι αυτές οι ιστορίες που σ’ αρέσει να ανταλλάζεις τα βράδια που ξημεροβραδιάζεσαι με την παρέα με μαραθώνιο κατορθωμάτων και περιπετειών. Εκεί είναι που συνειδητοποιείς πως δεν είσαι μόνος σου σ’ αυτό, το ‘χουν κάνει κι άλλοι. Έτσι απενοχοποιείς τις πράξεις σου.

Όταν κάνουμε, όμως, μια παρακολούθηση, πόσο έτοιμοι είμαστε να διαχειριστούμε αυτό που θα αντικρίσουμε; Με ποια ψυχολογία πηγαίνουμε; Αν τελικά αποδειχτεί πως ήταν δικές σου φαντασίες, όλα καλά κι όλα ωραία. Τις περισσότερες φορές αν και πηγαίνουμε με σκοπό να επιβεβαιώσουμε τις υποψίες μας, πάντα θα είμαστε ανέτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε, γιατί πάντα θα κρατάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας την ελπίδα ότι αποκλείεται να συμβεί σε μας.

Αν, όμως, δεις μπροστά σου αυτό που ευχόσουν να μην έβλεπες; Αυτό που δεν ήθελες να δεις; Σε λούζει κρύος ιδρώτας, αφού ουσιαστικά σε μια στιγμή γκρεμίζεται όλος σου ο κόσμος. Και μετά τι; Να κάτι που δε σκέφτηκες από πριν.

Τελικά, τι είναι προτιμότερο; Να μην ψάχνεις για να μη βρεις; Να κάνεις τα στραβά μάτια ζώντας στη δική σου ψευδαίσθηση; Ή να φυλάς τα ρούχα σου για να ‘χεις τα μισά;

Τι απ’ όλα αντέχεις;