Σε προσέχει;

Πάει καιρός κι ακόμα γυρνάς σε σκέψεις κι όνειρα. Παραμένει ένα κενό που σε περιμένει. Η αγκαλιά άδεια, ζητά το σώμα σου. Μάταια όμως.

Έμαθα πως προχώρησες τη ζωή σου. Τα κατάφερες, σε αντίθεση με μένα που ζω ακόμη στο παρελθόν μας. Τι περίμενα, η τρελή; Κι αν πρέπει να λέω σε τρίτους πως, μετά απ’ όσα ζήσαμε μαζί, μου φτάνει να ξέρω ότι είσαι καλά, εγώ παλεύω ακόμη να το αποδεχτώ. Αρνούμαι. Δε θέλω.

Ζηλεύω που κάποια άλλη μπόρεσε να σε κάνει να χαμογελάσεις ξανά, που κατάφερε να σε ξεκλειδώσει. Δε φαντάζεσαι πόσο την ζηλεύω που σ’ έχει. Την ζηλεύω όσο δεν έχω ζηλέψει άνθρωπο στη ζωή μου, γιατί έχει ό,τι ήταν δικό μου μέχρι χτες.

Κάνω εικόνα εσένα κι εκείνη μαζί. Στη σκέψη και μόνο τρελαίνομαι. Τρέμω στην ιδέα μη σας πετύχω κάπου μπροστά μου. Αλήθεια, δεν έχω σκεφτεί πώς θα αντιδράσω εκείνη τη στιγμή. Τι θα κάνω, πώς θα το χειριστώ. Να το βάλω στα πόδια ή να συγκρατήσω τον εαυτό μου και να φερθώ με ευγένεια; Όσο κι αν το σχεδιάζω, τίποτα δε θα μου βγει. Θα χάσω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου.

Ποτέ δε θα ‘μαι έτοιμη γι’ αυτό. Πώς να συμβιβαστώ στην ιδέα ότι άλλα χέρια τώρα σ’ αγκαλιάζουν; Άλλα χείλη σε φιλάνε; Αυτές οι εικόνες στοιχειώνουν τις νύχτες μου. Ούτε φωτογραφίες σας έχω μπει στον πειρασμό να δω. Όχι ότι δεν έχω την περιέργεια μα φοβάμαι. Αυτό που θα αντικρίσω θα επιβεβαιώσει τις υποψίες μου. Προτιμώ να μείνω με τις αμφιβολίες.

Είσαι ευτυχισμένος, άραγε; Την βλέπεις με εκείνο το βλέμμα που κοίταζες εμένα κι έλιωνα; Την αποκαλείς «κορίτσι σου»; Της χαϊδεύεις τα μαλλιά όταν βλέπετε ταινίες στον καναπέ; Της μαγειρεύεις τα βράδια που γυρνάει κουρασμένη απ’ τη δουλειά; Την έχεις γνωρίσει στους φίλους σου; Αυτές οι ιδέες γυρνάνε στο μυαλό μου, γιατί όλα αυτά τα κάναμε μαζί.

Αποκλείεται να σε προσέχει όπως εγώ, να σε νοιάζεται όσο εγώ, να σ’ αγαπά όσο εγώ. Έχει προσέξει το σημάδι πίσω απ’ το δεξί σου αφτί; Εύχομαι να μην της είπες. Αυτή η στιγμή ήταν μόνο δική μας. Δε θέλω να μοιραστείς μαζί της τίποτα δικό μας. Όσα ζήσαμε μαζί ανήκουν μόνο σε μας.

Δεν μπορεί να σε κάνει να νιώθεις αυτό που ένιωθες μαζί μου. Δε γίνεται. Αυτό που είχαμε ήταν μοναδικό. Συμβαίνει μία φορά στα χίλια χρόνια. Είμαι σίγουρη πως εμένα σκέφτεσαι όταν την πας εκεί που πηγαίναμε μαζί, εμένα ονειρεύεσαι όταν φιλάς αυτήν κι οι αναμνήσεις μας στοιχειώνουν τις στιγμές σας.

Κάπως έτσι παραμυθιάζω τον εαυτό μου. Δεν παλεύονται οι νύχτες. Κάτι ύπουλα παιχνίδια που παίζει το μυαλό. Πιο πολύ ξέρεις γιατί τρελαίνομαι; Τρελαίνομαι γιατί εγώ σε άφησα να φύγεις. Εγώ της χάρισα ό,τι πιο πολύτιμο είχα στη ζωή μου. Σ’ αυτήν που δεν ξέρω καν πώς μοιάζει. Εύχομαι να καταλάβει κάποτε πόσο τυχερή είναι που σ’ έχει.