Το λίγο δεν είναι αρκετό και το μέτριο χειρότερο απ' το καθόλου

Κάποιοι έρχονται στη ζωή μας για να μείνουν κι άλλοι φεύγουν πριν καν αποκτήσουν θέση κι ιδιότητα. Εξαφανίζονται τη στιγμή που αφήνονται στο συναίσθημά τους και νιώσουν, τελικά, όλα αυτά που φοβήθηκαν πως θα νιώσουν. Τέτοιοι άνθρωποι δε χωρούν στη ζωή μας.

Πόσο παράξενα φερόμαστε κάποιες φορές εμείς οι άνθρωποι. Κάνουμε πίσω στα πιο αληθινά, τα πιο ουσιαστικά, σε ό,τι μας δίνει ζωή. Κλείνουμε τον διακόπτη και παγώνουμε τον χρόνο σε μια κατάσταση ουδέτερη, αφήνοντας αυτό που αρχίσαμε στη μέση. Γιατί; Γιατί μας βολεύει. Δε δεσμευόμαστε κι όλα μοιάζουν πιο εύκολα. Αρνούμαστε να επενδύσουμε συναισθηματικά, όχι γιατί φοβόμαστε τους άλλους, αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό. Έτσι, παραιτούμαστε πριν δεθούμε.

Πόσο πιο απλά θα ήταν όλα αν λέγαμε και κάναμε αυτά που νιώθουμε, αν αφήναμε το συναίσθημα να μας παρασύρει κι ας μας βγει σε κακό. Γιατί απομακρυνόμαστε απ’ την αλήθεια μας; Από ποιον προσπαθούμε να κρυφτούμε; Ακόμα κι αν ξεγελάσουμε τους άλλους, τον εαυτό μας δεν μπορούμε να τον ξεγελάσουμε.

Μπορεί να ζήσουμε για λίγο στην ψευδαίσθησή μας, να πιστέψουμε κι εμείς οι ίδιοι αυτά που είπαμε και να νιώσουμε ανακούφιση που ξεφύγαμε. Μα θα έρθει η στιγμή που άλλο πια δε θα χωρούν μέσα όλα αυτά τα ανείπωτα συναισθήματα. Θα ξεχειλίσουν κι εκείνα τα ίδια θα μας πνίξουν.

Αν δεν το αντέχεις, αν δεν έχεις σκοπό να το συνεχίσεις, μην το αρχίσεις καν. Βλέπεις, όταν δεν είσαι συνηθισμένος να εκδηλώνεις αυτά που νιώθεις, θεωρείς πως το να ανοίγεις την καρδιά σου σε κάποιον, σε κάνει ταυτόχρονα κι αδύναμο. Μια πλάνη είναι, όμως, αυτό, ένα παιχνίδι που σκαρφίζεται το μυαλό για να καλουπώσει καταστάσεις. Η πραγματική αδυναμία είναι η άρνηση σου να εκφράσεις  τα συναισθήματά σου. Αδυναμία, και δειλία.

Όταν κρατάς πράγματα για σένα, πάει να πει πως δεν είσαι απόλυτα ο εαυτός σου. Φοβάσαι μην τσαλακώσεις την τέλεια εικόνα που θες να βγάζεις προς τα έξω; Αυτήν του λογικού, του σοβαρού, του αυστηρού, του υπεράνθρωπου; Δεν είσαι όμως. Είσαι κι εσύ άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, με συναισθήματα, πάθη κι αδυναμίες. Δεν είσαι ρομπότ που λειτουργεί εκτελώντας οδηγίες.

Η ζωή είναι έξω απ’ τα κουτάκια και τα τείχη που έχεις κτίσει γύρω σου για να προστατευτείς. Η ασπίδα σου έγινε και φυλακή σου. Όταν αποφασίσεις να αφεθείς στα συναισθήματά σου και να ξεκλειδώσεις τον εσωτερικό σου κόσμο, θα καταλάβεις πόσο λυτρωτικό είναι, τελικά, να είσαι ο εαυτός σου.  Τη στιγμή που θα επιτρέψεις στον άλλο να εισχωρήσει στα ενδότερά σου, την ίδια στιγμή θα απελευθερωθείς.

Άσε για μια φορά συστολές, εγωισμούς και δεύτερες σκέψεις στην άκρη και πες αυτό που νιώθεις. Τόλμησέ το. Κι όταν νιώσεις ότι τρομάζεις, τότε είναι που δεν πρέπει να το βάλεις στα πόδια. Να μείνεις εκεί και να παλέψεις, να δώσεις, να νιώσεις, να αγαπήσεις κι ας κάνεις λάθη, ας πονέσεις, ας πληγωθείς κι ας ταπεινωθείς. Αυτό σημαίνει ζωή.

Μόνο οι αληθινοί, οι τολμηροί, οι ανυπότακτοι, οι δοτικοί, οι λίγο τρελοί χωρούν στη ζωή μας. Μόνο αυτοί δίνονται ολοκληρωτικά. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις στηρίζονται στην αλήθεια και το παιχνίδι αποκτά νόημα κι ουσία όταν παίζεται επί ίσοις όροις, με παίκτες που ανοίγουν όλα τους τα χαρτιά.

Μη συμβιβάζεσαι με μισές αλήθειες, μισές λέξεις, μισές διαδρομές, μισές στιγμές, μισές χαρές, μισά «σ’ αγαπώ», μισή ζωή. Το λίγο δεν είναι αρκετό. Το μέτριο είναι χειρότερο απ’ το καθόλου. Όλα ή τίποτα.