Το «σε θέλω» και το «χωρίζουμε» πρέπει να λέγονται ευθέως

«Αναρωτιόμουνα τι μου συμβαίνει και τα βράδια δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Κι οι σκέψεις έπαιρναν φωτιά. Ήρθες στη ζωή μου εσύ κι έφερες τα πάνω κάτω. Αυτό μου συμβαίνει. Έχω χάσει το μυαλό μου, τη συγκέντρωσή μου κι η σκέψη μου κολλημένη, εκεί, συνέχεια σε σένα. Τα όνειρά μου πια έχουν το όνομά σου. Για καιρό προσπαθούσα να το αποφύγω. Φοβόμουν να το παραδεχτώ, μα ποιον πάω να κοροϊδέψω; Σε θέλω. Και δεν μπορώ να το πνίξω ούτε και θέλω. Κι όπου βγει. Δε με νοιάζει».

«Τελικά εμείς δεν κάνουμε μαζί. Δεν ταιριάζουμε, πώς το λένε. Δεν οδηγεί πουθενά αυτή η σχέση. Πνίγομαι. Από πότε γίναμε δυο ξένοι εμείς; Έχουμε χάσει το παιχνίδι και τον εαυτό μας σ’ αυτή τη σχέση. Το μόνο που κάνουμε είναι να πληγώνουμε ο ένας τον άλλο. Χώρια θα είμαστε καλύτερα. Είμαστε σε αδιέξοδο, δεν το βλέπεις;».

Σίγουρα θα έχεις βιώσει συναισθήματα σαν αυτά. Πόσο εύκολο σου ήταν, όμως, να ξεστομίσεις αυτές τις κουβέντες κοιτώντας τον άλλον στα μάτια; Το περίεργο με μας τους ανθρώπους είναι πως δε δυσκολευόμαστε να πούμε μόνο αυτά που ξέρουμε ότι θα πληγώσουν τον άλλον, αλλά δεν τολμάμε να εκφράσουμε ούτε τα πιο όμορφά μας συναισθήματα, μήπως και πληγωθούμε από μια ενδεχόμενη απόρριψη ή όχι την επιθυμητή ανταπόδοση.

Το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι. Προβληματίζεσαι. «Κι αν δε με θέλει; Κάτσε να ‘μαστε σίγουροι, μη ρεζιλευτώ κιόλας. Καλά δεν είμαι κι έτσι; Πού να μπλέκω τώρα. Κι αν δε νιώθει το ίδιο;». Τότε είναι που κάνεις πίσω. Ναι, αλλά αν δε μιλήσεις δε θα μάθεις ποτέ. Εννοείται πως υπάρχει η πιθανότητα αυτό που νιώθεις να μην είναι αμοιβαίο ή να είναι η λάθος επιλογή. Στην τελική, όμως, δεν είναι κι αυτό μέσα στη ζωή; Αν ήταν όλα εύκολα κι απλά στις ανθρώπινες σχέσεις δε θα είχε ουσία η επαφή.

Μάθαμε να μη μιλάμε, να μένουμε εγκλωβισμένοι σε καταστάσεις που μας φθείρουν. Συνηθίσαμε να κρυβόμαστε, να ωραιοποιούμε τα λόγια μας για να μην εκτεθούμε. Το πάμε από ‘δω, το πάμε από ‘κει, μιλάμε με μισόλογα κι άλλοτε πάλι, οι πράξεις μας προδίδουν αυτά που δεν τολμούμε να πούμε. Η τελευταία περίπτωση είναι κι η χειρότερη. Όταν με τη συμπεριφορά σου δείχνεις αδιαφορία και ψυχρότητα στον άλλον που έχεις απέναντί σου, αλλά δεν το παραδέχεσαι κιόλας είναι λες και θες να το καταλάβει για να μην μπεις στον κόπο και να το ξεστομίσεις.

Μας λείπει το θάρρος να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε, αλλά και να αποδεσμεύσουμε αυτό που έχουμε μα δε θέλουμε πια. Εγωισμός, δειλία, συνήθεια, συμβιβασμός, ανασφάλεια κι ο φόβος απόρριψης ή μοναξιάς οι ρίζες του κακού.

Μην ψάχνεις τρόπο να πεις αυτό που νιώθεις. Όταν τα συναισθήματα είναι ξεκάθαρα, οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα. Τουλάχιστον, αυτό πρέπει να συμβαίνει. Τα πιο ουσιαστικά κι αληθινά πρέπει να λέγονται στα ίσια. Δοκίμασέ το. Είναι σίγουρα πιο εύκολο απ’ όσο νομίζεις. Να ξέρεις πως οι αλήθειες πάντα εκτιμώνται. Ακόμα κι αν πονάνε, στο τέλος της ημέρας, αυτό αποζητούμε.

Έναν άνθρωπο ντόμπρο που θα έχει το θάρρος να μας λέει όχι μόνο αυτά που μας αρέσει να ακούμε, αλλά κι αυτά που δεν είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε. Χίλιες φορές προτιμότερη η ειλικρίνεια από αυταπάτες που θολώνουν το μυαλό κι αφήνουν στον πάγο καταστάσεις. Δε χρειάζονται στολίδια οι λέξεις ούτε λαβύρινθους. Μόνο μάτια καθαρά και κουβέντες ξηγημένες.