Δεν μπορείς να φανταστείς τι οργάνωση διαθέτει ένα δημιουργικό μυαλό. Είναι τόσο ακατάστατα όλα στην κούτρα των δημιουργικών που τρώνε σκαλώματα έμπνευσης αδικαιολόγητα στον ξύπνιο τους ό,τι ώρα τους καπνίσει, απορρίπτοντας ευθαρσώς κάθε άλλη ώρα της ημέρας. Οι άνθρωποι που δημιουργούν, παρατηρούν τα πάντα. Τίποτα δεν απορρίπτουν κι όλα έχουν κάτι να τους πουν. Όλα μπορούν να μετατραπούν σε τέχνη. Δρουν, αισθάνονται κι εξελίσσονται απ’ τις εμπνεύσεις.
Υπάρχουν κι αυτοί τύπου “blackout”, λοιπόν. Πλανιέται το βλέμμα στο σύμπαν ξαφνικά, οι κόρες των ματιών αγκιστρώνονται στο πουθενά, βουβαίνεται το πλήθος κι ενώ γύρω μπορεί μέχρι και πόλεμος να τελείται, καμία επαφή δεν κρατάς με τον περίγυρο εσύ. Είναι το καλωσόρισμα στην καινούρια ιδέα που εκφυλίζει ξανά τα κύτταρά σου!
Ένας φίλος μου είπε κάποτε πως οι δημιουργικοί άνθρωποι που μετατρέπουν την έμπνευση σε οξυγόνο –ό,τι είδους χάρισμα κι αν έχουν- κουβαλάνε μια πετριά στον εγκέφαλο. Έτσι λοιπόν κι εσύ, εκεί που όλα κυλούν φυσιολογικά, ξαφνικά μαγκώνεσαι αμίλητος κοζάροντας αδιευκρίνιστα τις σκηνές γύρω σου. Τόσο αδιευκρίνιστα που καμιά φορά φοβάσαι μην είναι παθολογικό το ζήτημα.
Αλλά, επειδή «τα ξαφνικά είναι τα καλύτερα», δε χάνεις στιγμή στο ατέρμονο σεξ του μυαλού σου με κάθε καινούριο που του ‘κατσε πως του κάνει. Και δώσ’ του μελωδίες, προτάσεις, λέξεις, θεωρήματα, ιδέες, ζωγραφιές, στίχους και οράματα στο κεφάλι, ανάλογα με τον πόθο σου.
Κι έτσι όπως συνεχίζεις αναίμακτα τις φαντασμαγορικές σκέψεις, πάντα θα έχεις το βλέμμα του «αντιπερισπασμού», δηλαδή ότι κάτι σε απασχολεί. Στη μούγκα, με βουλωμένα αυτιά, θα αγναντεύεις το κενό, τον τοίχο ή το ταβάνι με φανερά υποτονικές κινήσεις. Όχι παιδιά, μην παραπλανάστε. Δεν είναι το βλέμμα της απόγνωσης ή της επίλυσης κακουχιών. Είναι απλά ο μορφασμός του «Μην ενοχλείτε».
Τίποτα απολύτως δε σε προβληματίζει. Απλά να, χάνεσαι στο επόμενο έργο σου με μαεστρία και επαγγελματισμό. Βασικά, η έμπνευση δεν έχει ούτε χρόνο, αλλά ούτε και τόπο. Όλα γίνονται στο δευτερόλεπτο σαν από μηχανής Θεός. Κάτι, τέλος πάντων, σου ερέθισε στιγμιαία τους νευρώνες, όπου κι αν βρισκόσουν εκείνη τη στιγμή. Ένας ήχος, μια εικόνα, μία λέξη, μία θύμηση, ένα γκομενάκι που πέρασε ή και το απόλυτο τίποτα. Έτσι απλά, σου ‘ρθε φλασιά. Κι όπως ακριβώς σου χτύπησε το λογισμό, πρέπει να μετατραπεί αυτομάτως σε δημιούργημα πριν χαθεί. Ανάθεμα αν δεν αποθηκευτεί στο υλικό!
Και αδιαμφισβήτητα επειδή τις μονοπωλείς και τις ορέγεσαι τις στιγμές που αποσυνδέεσαι από το περιβάλλον, ό,τι κι αν σου πουν κι ό,τι κι αν σου κάνουν, δε στροφάρει τίποτα. Δεν επανέρχεσαι έτσι αβίαστα. Χαζός είσαι ν’ αφήσεις τις διανοητικές σου συλλήψεις ανεπεξέργαστες; Και φυσικά δεν το ελέγχεις εσύ, αλλά σε άγει και σε φέρει αυτό. Οπότε μη ρωτάς. Όχι, δεν κοντρολάρεται η μαλακία!
Βρε, τον οίστρο, όταν τον έχεις, τον εκμεταλλεύεσαι και τον ξεζουμίζεις. Κι επειδή ο δημιουργός επιβάλλεται από τη φύση του να είναι τελειομανής, το εξεύρημά σου δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από τη μέγιστη δυνατή σου απόδοση. Οπότε θα επανακάμψεις μόνο όταν θεωρήσεις πως τελμάτωσες την αποστολή σου και κατέγραψες τα αναγκαία. Ένα «σκάλωσα, μαλάκες» φτάνει!
Συνήθως όλοι οι υπόλοιποι θα ανησυχούν πως κάτι σε βασανίζει και δεν τους μιλάς. Κι οι κακομοίρηδες θα νιώθουν πάντα ανίκανοι να σε βοηθήσουν. Bingo, πετύχαμε διάνα! Όταν καταφέρνεις και μεταφέρεις μόνο με την αύρα σου και το βλέμμα σου πως αυτό που τριγυρνά στο κεφάλι σου είναι τόσο σημαντικό για ‘σένα, τότε ξέρεις πως η επίνοια αυτή είναι ντούρα και θυελλώδης. Τότε είναι που δε βαστιέσαι να την κάνεις πράξη. Γιατί πολύ απλά οι εμπνεύσεις υπάρχουν για να καυλώνουν τη φαντασία κι οι εφευρέσεις για να εξιλεώνουν το πνεύμα!
Άλλωστε η διεργασία αυτή παρομοιάζεται εύλογα με την φάση της απομόνωσής σου όταν έρχεται η ώρα να μηχανευτείς το όραμα. Απλά, επειδή τα μυαλά όποιων σκέφτονται πολύ και μηχανεύονται πολλά δεν περιορίζονται, ανακάλυψαν διέξοδο στις εμβόλιμες σκέψεις όταν περιτριγυρίζονται από ανθρώπους.
Μα αυτό είναι το χάρισμα. Η ικανότητά τους να μπορούν ν’ αποξενώνονται μέσα στο χαμό. Βράζει το καζάνι και χάνεται το σήμα. Μάγκες, να μας συγχωράτε, αλλά οι ιδέες σμιλεύονται αμέσως μόλις γεννιούνται, γιατί φθείρονται όσο γερνάνε και χάνουν τη λάμψη τους. Δε μπορούν να το καθυστερήσουν!
Είσαι η στυγνή απόδειξη ότι η ροή μίας συζήτησης, τα γέλια, οι χοροί, ακόμη και τα κλάματα, άνετα μπορούν να διακοπούν από την απόλυτη σιγή κι απραξία σου. Είσαι πάντα εκείνος που θα κάνει τους άλλους να αμφιταλαντεύονται, αν τελικά σπαζοκεφαλιάζεις από σκοτούρες ή καλλιτεχνική τρέλα, είτε είσαι απλά ηλίθιος. Ε και; Εγώ ξέρω πως κι αυτή τους η απορία έγινε έμπνευση για να γραφτεί αυτό το άρθρο!
Τελειώνοντας, εσάς που ανέχεστε τις διάχυτες σκέψεις που κουδουνίζουν στο κρανίο μας, εσάς που μάταια αγανακτείτε να μας επαναφέρετε στα δρώμενα, εσάς που μας πιστεύετε για κυκλοθυμικούς και ψυχικά ασταθείς, που μας περάσατε για τρελούς, που μας φοβηθήκατε, που μας στηρίζετε, που μας αγαπάτε, για όλα αυτά κι άλλα πολλά που έχουμε στο κεφάλι μας, απλά σας ευχαριστούμε!
Όσο για ‘σένα Θεά Μούσα, να έρχεσαι πάντα απροειδοποίητα, γιατί ο Saul Bellow είχε πει πως «ποτέ δε χρειάζεται ν’ αλλάξεις τίποτα σε κάτι που σηκώθηκες στη μέση της νύχτας για να γράψεις». Δε χρειάζεται ν’ αλλάξεις τίποτα στης έμνευσης τ’ ακάλεστα!
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Σούκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χριστίνα Σούκη
