Είμαστε εμείς που την πρώτη φορά που μας πήγαν σε live σκίρτησε η καρδούλα μας, γιατί δε θέλαμε να τελειώσει ποτέ. Μiα ανεξήγητη οικειότητα και σιγουριά ότι βρισκόμαστε ακριβώς στον τόπο που μας χωράει και μας αντέχει. Χτυπιόμασταν με άνεση απ’ το πρώτο κιόλας λεπτό μέχρι την τελευταία ανάσα του τραγουδιστή και καβλώναμε με κάθε νότα, ακόμη κι αν τα άσματα μας ήταν παντελώς άγνωστα.
Όσα χρόνια κι αν πέρασαν πάντως από τότε, με το άκουσμα της ημερομηνίας για το επόμενο live που γουστάρουμε –οποιουδήποτε είδους- μας διαπερνά αυτό το ίδιο ρίγος. Τρέχουμε σαν κανίβαλοι στο ημερολόγιο να υπολογίσουμε την ημέρα και το πρόγραμμά μας, να μαζέψουμε φασούλια να γεμίσει η σακούλα, για ν’ αγοράσουμε το εισιτήριο.
Ξέρουμε ήδη το μπλουζάκι που θα φορέσουμε, τους φίλους που θα ενημερώσουμε πρώτα, την παρέα που θα σύρουμε άρον-άρον μαζί μας εκείνο το βράδυ. Εκείνους που μας υπόσχονται το πιο μεγαλεπήβολο moshing όλων των εποχών. Αυτούς που έχουν την τρέλα στο στέρνο τους!
Γιατί για μας δεν είναι απλή υπόθεση. Απελευθερώνεις στο χώρο και το ρυθμό όλη την ένταση που κουβαλάς. Αφού εκείνη την πρώτη φορά συνέδεσες τις χαρές, τις λύπες, τα νεύρα, το άγχος, τις καψούρες και τον έρωτά σου για τη μουσική με τα lives. Και τώρα δεν ξεκολλάς απ’ τα head-banging και το χορό!
Απολαμβάνεις τον καλλιτέχνη να ξετυλίγει την έμπνευσή του μπροστά σου γυμνή, ακριβώς έτσι όπως τη φαντάστηκε και την έγραψε, χωρίς παρεμβάσεις. Σιγοτραγουδάς ή ουρλιάζεις τ’ αγαπημένα σου κομμάτια μαζί του, επειδή είναι ο μόνος τρόπος να τον ευχαριστήσεις που με τη μουσική του συνέθεσες κι εσύ τις δικές σου στιγμές.
Πέρα απ’ τη δική σου λατρεία στη μουσική, όταν χτυπάς το κεφάλι σου ρυθμικά και ζητωκραυγάζεις, δίνεις ένα λόγο επιπλέον στους καλλιτέχνες ν’ αδράξουν τις σκηνές και να συνεχίσουν να γράφουν τη δική τους μουσική ιστορία. Ναι, ακόμα κι αν τους τύπους που κάνουν το χαμό και σου αραδιάζουν νότες με το στανιό μπροστά σου δεν τους είχες ξανακούσει πριν κι ίσως δε θα τους ακούσεις και ποτέ ξανά άλλοτε. Φτάνει που μοιράστηκες για λίγο την αγάπη για τις νότες μαζί τους.
Καλά, προφανώς κι η ανετίλα με τσιγάρο, μπίρες και «χαλαρή φάση» μας τραβάει περισσότερο εμάς που τιμάμε τα lives. Ηρεμεί το κεφάλι μας εκεί, όσο κι αν δεν το πιστεύετε. Κανένας μας ποτέ δε σκέφτηκε πώς θα πάει, πώς θα ντυθεί, τι θα πει ή με ποιους θα ‘ναι. Έχουμε βρεθεί σε live μονάχοι μας και περάσαμε γαμάτα απολαμβάνοντας την καφρίλα, τη μελωδία που γουστάρουμε και την τρέλα της όλης κατάστασης. Οτιδήποτε άλλο, τις στιγμές που αποζητούμε να ησυχάσουμε και να επαναφορτιστούμε, μας φαίνεται ξενέρωτο κι άστοχο.
Δεν είμαστε η κατηγορία των «μουσικά ψαγμένων» υποχρεωτικά και πάντα, αλλά θα στηρίξουμε κάθε μικρή, ερασιτεχνική μπάντα ή αυτόνομο καλλιτέχνη που θα βρεθεί στο δρόμο μας, όταν έχει κάτι να λαλήσει. Κι όταν το αγαπημένο μας συγκρότημα ειδοποιήσει για το «ντου», η κάβλα μας θα οργιάσει και θα το υποδεχθούμε με τιμές. Θα διασκεδάσουμε με σώμα και ψυχή και στις δυο περιπτώσεις, ακόμα κι αν τα τεχνικά προβλήματα υποτιμήσουν το σχήμα καμιά φορά.
Διαδραστικότητα κι αμεσότητα υπογράφουν την απογείωση όλου το σώματος και του εγκεφάλου σου. Όταν οι μουσικοί φτιάχνουν εικόνες ζωντανά με τον τρόπο που κουνιούνται, τραγουδάνε και παίζουν, τότε το κάθε τους κομμάτι αφηγείται ιστορία. Όταν στα lives το κοινό συνομιλεί με τους performers μέσα απ’ τα τραγούδια τους, τότε αυτό σημαίνει πως φτιάχνουν όντως μουσική.
Μάλλον θα ‘ναι τα μυαλά μας που εκρήγνυνται και που ουρλιάζουν ν’ ακουστούν για να εκτονωθούν. Παίζει να φταίει πως πιστεύουμε ότι χωρίς τη μουσική η ζωή θα ‘ταν ένα λάθος!
Μέχρι χθες θεωρούσα ότι αυτό που μας κάνει να παίρνουμε αμπάριζα τις σκηνές και τα lives είναι ότι εκεί είμαστε όλοι άγνωστοι μέσα σ’ ένα όργιο και μια φασαρία, που αποδεσμεύει όλα μας τα ζωώδη ένστικτα. Γράφοντας αυτό το άρθρο όμως, διαπιστώνω ότι αυτό που μας παρακινεί είναι ο ιδεοληπτικός τρόπος που η μουσική αποφασίζει να μας ενώνει στα lives και τις συναυλίες. Γιατί εκείνη τη στιγμή είμαστε όλοι άγνωστοι που γνωριζόμαστε μεταξύ μας από χρόνια τελικά!
Κι έτσι αυτό το πράγμα έμελλε να γίνει υποσυνείδητα ψυχαναγκασμός σου. Κάθε «χαμαιτυπείο» και κουτούκι που σείεται από μουσικές στο δρόμο σου -ακόμη και τυχαία- αξίζει μια επίσκεψη. Τ’ αξίζουν οι ψυχάρες που ξεροσταλιάζουν μέσα, για να συνοδεύεται η ζωή σου κι η σκέψη σου από μουσική υπόκρουση και φωνή!
Αφιερωμένο στην ψύχωση που λάτρεψα πιο πολύ απ’ όλες στη ζωή μου. Rock ‘n’ Roll είσαι, αφού!
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Σούκη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Χριστίνα Σούκη
