Η ζωή σου είναι γεμάτοι από ανθρώπους. Κάθε μέρα έρχεσαι σε επαφή με δεκάδες πρόσωπα, συναναστρέφεσαι με γνωστούς, αποκτάς γνωριμίες, δημιουργείς φιλίες. Άλλες τις κρατάς γιατί σου ταιριάζουν, άλλες τις χαλάς γιατί σε χαλάνε κι αυτές. Κι υπάρχουν και κάποιες άλλες που έρχονται στη ζωή σου για να στην αλλάξουν.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι λοιπόν που με έναν παράξενο αλλά εντυπωσιακό τρόπο μπαίνουν στη ζωή σου την πιο δύσκολη στιγμή της. Εσύ βρίσκεσαι σε φάση αποσύνθεσης εδώ και καιρό, έχεις χάσει τις ισορροπίες σου και ίσως να έχεις κατά πολύ αγγίξει πάτο. Είναι ακριβώς εκείνη η περίοδος που δεν περιμένεις τίποτα, τα έχεις αφήσει όλα στην τύχη τους κι απλά ελπίζεις να σε ξεβράσει η τρικυμία σε κάποια ακτή ή έστω να σε βγάλει στην επιφάνεια.
Έτσι διαλυμένο σε συναντάνε τελικά κι αυτοί οι απρόσμενοι άνθρωποι. Σε βρίσκουν μέσα στην ίδια σου τη στάχτη να προσπαθείς να ξαναβάλεις φωτιά κι αντί να σ’ αφήσουν έτσι -γιατί στην τελική δεν τους είσαι και τίποτα – σου δείχνουν τον τρόπο να αναγεννηθείς. Δεν το κάνουν ούτε από ανάγκη, ούτε από καλοσύνη. Ποιος έχει καιρό για καλοσύνες άλλωστε στην εποχή που ζούμε;
Αυτοί έρχονται και βλέπουν σε ‘σένα κάτι που δεν βρήκαν αλλού γιατί συνδέεστε μ’ έναν τρόπο κάπως μυστήριο. Είδαν τον πόνο τους μέσα στο δικό σου και γιάτρεψαν τις πληγές τους φροντίζοντας τις δικές σου. Αυτοί σε γνώρισαν ξανά απ’ την αρχή, κράτησαν τα προτερήματά σου και γούσταραν τα ελαττώματά σου. Κι εσύ σιγά-σιγά βρήκες ένα λόγο για ν’ αρχίσεις να σηκώνεσαι!
Τώρα να πούμε και την αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβες πως αργά-αργά οι άνθρωποι αυτοί έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου. Κάνεις μαζί τους μεγάλες συζητήσεις και αναλύεις τις σχέσεις των ανθρώπων από μία άλλη σκοπιά ή για να το πω καλύτερα σου παρουσιάζουν τη δική τους. Και τίποτε δε θυμίζει το δικό σου τρόπο σκέψης.
Σου μαθαίνουν να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια, αποκτάς αντικειμενικότητα, ωριμάζεις κι αποχαιρετάς την απολυτότητά σου. Πλέον ξέρεις πως δεν υπάρχουν μόνο τ’ άσπρα και τα μαύρα, αλλά και τα γκρι. Απλά εμείς οι άνθρωποι –όντα αυτοκαταστροφικά από τη φύση μας– αναλωνόμαστε μονίμως σε θεωρίες καταστροφολογίας κι ανικανότητας. Η κοσμοθεωρία μας κλονίζεται και για πρώτη φορά συνειδητοποιούμε ότι όλα στη ζωή είναι θέμα οπτικής γωνίας κι ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος ασυνεννοησίας των ανθρώπων – κι η ηλιθιότητα ενίοτε.
Το πιο δύσκολο, όμως, είναι να καταλάβεις πώς αυτοί οι άγνωστοι τύποι που μέχρι χθες αγνοούσες και την ύπαρξή τους κατάφεραν όχι μόνο να σ’ αφυπνίσουν αλλά να σε κάνουν και κομματάκι πιο ευτυχισμένο. Και φυσικά η απάντηση είναι πολύ απλή. Όλα μα όλα στη ζωή είναι θέμα χημείας! Έτσι κι εκείνοι έχουν τον τρόπο τους στο ν’ αγαπάνε και στο να σε στηρίζουν. Έχουν ένα μοναδικό τρόπο να είναι φίλοι.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κοινό σας, όσες διαφορές κι αν σας χωρίζουν κι όσους ορίζοντες κι αν απέχουν τα μυαλά σας. Κάθε φορά που μετράς τις διαφορές σας άλλωστε, στην πραγματικότητα μετράς τα κομμάτια που σου λείπουν. Κάπως έτσι απλά ταιριάξατε κι εσείς, συμπληρωματικά. Απλά μ’ εκείνους ταιριάξατε πολύ και δε θυμίζει σε τίποτα τις άλλες, τις λίγο ανούσιες, τις πολύ αταίριαστες ή και τις μακράν ανάξιες φιλίες που έκανες στο παρελθόν.
Ξέρεις, εγώ το πιστεύω αυτό που λένε, ότι η πτώση στις δυσκολίες και στα πάθη είναι ανάλογη των φίλων που σε περιτριγυρίζουν. Κάποιοι άνθρωποι λοιπόν ξέρουν ν’ απογειώνουν την ευτυχία σου κι εξίσου ν’ απαλύνουν τη μιζέρια σου. Όταν θα ξανάρθει επομένως εκείνη η ώρα της κρίσης που η ζωή σου θα γεμίσει ξανά προβλήματα, θα πονέσεις, θα μεθύσεις, θα λυγίσεις, θα πιεστείς, η κατάρρευση δε θα ‘ναι τόσο επώδυνη. Γιατί πλέον ξέρεις πώς να ‘σαι ο εαυτός σου, πώς να στέκεσαι στα πόδια σου, πώς να σε αγαπάς.
Είδες τον κόσμο μ’ άλλα μάτια και σου έμαθαν ότι το απροσάρμοστο και το αταίριαστο έχει άλλη χάρη. Λάτρεψες μαζί τους την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου και καψουρεύτηκες με πάθος το χειρότερο εγώ σου! Σου θύμισαν πως τα πράγματα γίνονται σημαντικά όταν τους δώσουμε σημασία. Μα πάνω απ’ όλα έμαθες πως τον πάτο τον χρειάζεσαι για να θυμάσαι ποιος είσαι και ότι αν σκοπεύεις να τον πιάσεις θα έχεις σίγουρα παρέα μαζί σου. Έτσι κι αλλιώς τα ωραιότερα ταξίδια είναι αυτά που κάνουμε με αληθινούς φίλους κι ας πονάμε και λιγάκι στη διαδρομή.
Σίγουρα δε θα τους συναντήσουν όλοι αυτούς τους ανθρώπους. Άλλοι θα τους γνωρίσουν και θα τους χάσουν, άλλοι δε θα τους βρουν ποτέ και οι λίγο πιο τυχεροί θα τους κάνουν κομμάτι του εαυτού τους. Πάντως όπως και να ‘χει σ’ έναν κόσμο που οι άνθρωποι δυσκολεύονται ν’ ανοιχτούν και ν’ αγαπήσουν είναι ωραίο να ξέρεις και να ελπίζεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που εισβάλλουν στη ζωή σου και φέρνουν τα πάνω-κάτω.
Ναι, υπάρχουν και τους έχω δει!
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Σούκη
