Είναι πάλι από εκείνα τα πρωινά που ξυπνάς και ίσα που μπορείς να βγάλεις άχνα. Τότε που καπνίζεις το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, ταρακουνιέται ολόκληρο το νευρικό σου σύστημα από τους καφέδες και ο καθρέφτης σου θολά να σου φανερώνει κάποιον ξένο. Άλλη μια μέρα ν’ αντικρίζεις το είδωλo που δε θυμίζει καθόλου εσένα. Και να ντυθείς μ’ εκείνο το ουτοπικό χαμόγελο που χθες πέταξες κάπου αρρωστημένα μέσα στο σπίτι. Εκείνο το χαμόγελο που σου στερούσε οξυγόνο. Που πέταξες για ν’ ανασάνεις όταν δε σε έβλεπε κανείς.
Ο πάτος κάνει πάντα θόρυβο. Όχι υποχρεωτικά στη ζωή σου. Μα σίγουρα βουίζει βαθιά χωμένος στα κύτταρα του εγκεφάλου σου. Κάθε πόνος μπορεί να σε σύρει στα «χαμηλά». Και ο πόνος προκαλεί θρήνο για ό,τι η ψυχή σου αντιλαμβάνεται σαν απώλεια. Θρηνείς για τις χαμένες σου ευκαιρίες, για τον εραστή σου, για τη ανεργία σου, την αφραγκία σου, το θάνατο, την αγάπη, την υγεία. Κι ο κατάλογος δεν έχει σταματημό.
Δε γίνεται να αποφύγεις τη στιγμή της διάλυσης. Πάντα έρχεται αυτή η περίοδος που έχεις πιστέψει πως όλα έχουν χαθεί, βυθισμένος σε απέραντη μελαγχολία. Το αίσθημα της καταστροφής σε καταδιώκει. Όλα φλέγονται γύρω σου. Και είναι τόσο ανεξέλεγκτη η φωτιά που στο τέλος μεταμφιέζεσαι σε ό,τι σιχαινόσουν. Απόλαυσέ το λοιπόν κι αυτό!
Παθογόνο είναι να υποφέρεις χωρίς λυτρωμό, αλλά μετά θα έχεις γίνει ο άνθρωπος των διαθέσεων σου. Το χειρότερο «εγώ» σου είναι αποθηκευμένο στο σκληρό δίσκο της κατάρρευσης. Πέφτεις με δύναμη κι έρχεσαι μούρη με μούρη με την πιο σκοτεινή πλευρά σου. Αυτοκαταστρέφεσαι, αρρωσταίνεις, μιλάς μόνος σου, παρανοείς. Αξιοποίησέ το για να μάθεις ποιος είσαι!
Θα χαθείς κάπου μέσα στην προσπάθειά σου ν’ ανασηκωθείς. Μα εκεί κρύβεται το νόημα. Αποκτάς ταυτότητα! Γιατί όταν καταφέρεις ν’ αναδυθείς στην επιφάνεια και ν’ αρπάξεις ξανά τη ζωή απ’ τα μαλλιά, κάτι θα έχεις αφήσει ξεχασμένο στη ζάλη απ’ το μεθύσι. Τότε που μεθάς για να ξεχάσεις. Για να δηλητηριάσεις κάθε ξεφτισμένο σου κομμάτι. Ό,τι αφήνεις πίσω δεν το χρειάζεσαι πραγματικά.
Κι εκεί ακριβώς αποκτάς και μία γνώση. Γνώση εμπειρίας! Καθετί που ήσουν πριν καίγεται μαζί με τα δάκρυα που πλημμυρίζουν τα μάγουλά σου κάθε φορά που οι ελπίδες σου μένουν λειψές. Κάθε φορά που αναζητάς κουράγιο για να αντιμετωπίσεις την επόμενη μέρα. Το αύριο που δε θέλεις να ‘ρθει. Το τίμημα της ωριμότητας είναι ψυχασθενικό!
Συγκατοικείς με τη μοναξιά. Ακόμα και σε χώρους γεμάτους από ανθρώπους. Ανθρώπους άγνωστους, χαμογελαστούς, συνοφρυωμένους, ανάξιους ή δικούς σου πολύτιμους. Εσύ ζεις μόνος τότε. Και μαθαίνεις πως οι καταστροφές γεννάνε λύκους που ουρλιάζουν σε κάθε σου βήμα. Κι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις είναι να αγαπήσεις το «τέρας» που δεν ήξερες καν ότι κρύβεις μέσα σου. Είναι καιρός να τα βρεις με τον εαυτό σου. Μαθαίνεις να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις.
Σύρεσαι κυριολεκτικά και μεταφορικά σε μπαρ και καταγώγια σαν έρμαιο. Κι εσύ ο λίγο πιο εγωιστής πάντα με καθωσπρεπισμό κι αβάσταχτη μιζέρια παραδίνεσαι σε μια ρουτίνα άνευ όρων. Σε κοιτούν και σε κοροϊδεύουν. Νιώθεις την ξεφτίλα και την αναξιοπρέπεια να κουρνιάζουν στη ζωή σου και να μη λένε να ξεκουμπιστούν.
Μα όταν ξεφεύγεις από το «Γολγοθά» και επιτέλους ξανασυστήνεσαι, είσαι άνθρωπος με άλλο όνομα, με μορφή πιο προσιτή στην κοσμοθεωρία σου, στο μυαλό σου και στα σημάδια που αποτυπώθηκαν στο ταλαιπωρημένο σου κορμί. Τότε που λάτρεψες κάθε εκατοστό του ψυχισμού σου. Ένας ψυχισμός σοφότερος και με περίσσια τόλμη πια. Χάνεις την ηθική σου για λίγο, μα επισκευάζονται όσα έμπαζαν στην παλιά εκδοχή σου!
Ξεφορτώνεσαι όλη τη σαβούρα και την αηδία που είχες μαζέψει τόσα χρόνια. Γιατί μπορεί όταν πέφτεις να γνωρίζεις για πρώτη φορά το δαίμονά σου, αλλά οραματίζεσαι πεντακάθαρα πια τη ζωή που αξίζεις. Κάνεις ξεσκατάρισμα σε στόχους, αξίες και ανθρώπους. Κυνηγάς τις στιγμές γιατί περνάνε αστραπιαία. Σε μισείς. Αλλάζεις. Μα ύστερα σ’ αγαπάς.
Η κατηφόρα διεγείρει τους ενδόμυχους φόβους σου, οι οποίοι αναδύονται πιο λυσσασμένοι από ποτέ. Τους μαθαίνεις κι αυτούς πια. Μέσα από κρίσεις πανικού, ουρλιαχτά, σιωπές και κλάματα ξεσπάς και βλασφημάς. Μα ακόμη κι αν δεν τους ξεπεράσεις, τουλάχιστον διδάσκεσαι να τους κοντρολάρεις. Η ζωή σου θέλει το τηλεχειριστήριο της να το κρατάς εσύ. Κι οι δυσκολίες είναι πρόκληση για να μάθεις ν’ αλλάζεις πια αυτά τα γαμημένα κανάλια. Με μία μούντζα ενίοτε παραμάσχαλα, όποτε κρίνεις ότι σε προσβάλλουν.
Ένα από τα μεγαλύτερά μου ινδάλματα ο Jim Morrison είχε πει: «Ο πόνος υπάρχει για να μας ξυπνά. Νιώθεις τις δυνάμεις σου βιώνοντας πόνο. Τα πάντα έχουν να κάνουν με το πώς τον κουβαλάς». Η ζωή δεν είχε ποτέ ούτε δικλείδες ασφαλείας, ούτε μαξιλαράκια ασφαλούς προσγείωσης. Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας.
Κι αν το δεις λίγο διαφορετικά, στο τέλος δε θα μείνει η «πτώση» κι η υποτίμηση της αξιοπρέπειάς σου, αλλά ότι η ώθηση ήταν μεγαλύτερη για να φτάσεις ψηλότερα από εκεί που ήσουν πριν. Κι όλα αυτά μέχρι τον επόμενο πάτο. Γιατί θα ξανάρθει. Αλλά εσύ θα έχεις μεγαλύτερη αυτογνωσία και πυγμή αυτή τη φορά.
Και τώρα βρες μου ένα λόγο να φοβηθείς την κατρακύλα!
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Σούκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χριστίνα Σούκη
