Ένα από τα πιο γλυκανάλατα και μελό θέματα προς συζήτηση είναι αδιαμφισβήτητα όλα όσα αφορούν έρωτα και σχέσεις. Είναι η δύναμη της στιγμής άλλωστε, τότε που οι καρδιές ανοίγουν και βγαίνουν έξω τα εσώψυχα δαιμονισμένα να μας φάνε. Τότε που οι θεωρίες αποζητούν απόδειξη, επαλήθευση και επιβεβαίωση!
Έτσι λοιπόν πέφτουν άγαρμπα στο τραπέζι και μάχονται σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες, πάθη, πόνοι, απορίες, «θέλω», «ξενερώνω» και «γουστάρω». Και δε θα μπορούσε να λείπει από καμία τέτοια ανάλυση και η άποψη ότι για να είσαι σε σχέση με τον άλλον πρέπει να είσαι ερωτευμένος, διαφορετικά δεν είσαι με κανέναν.
Όπα, κάτσε! Τι γίνεται με τις σχέσεις των πολύ παθιασμένων ερωτευμένων που όμως καταστράφηκαν; Και πού ξέρω εγώ ότι ο «έρωτάς» μου με κάνει όντως ευτυχισμένο, αφού εθελοτυφλώ όταν ερωτεύομαι;
Ε λοιπόν, έχω δει τις ομορφότερες σχέσεις να μην έχουν τον έρωτα ανάγκη. Έχω δει ανθρώπους να τρυπώνουν στη ζωή σου ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς πεταλούδες στο στομάχι, τρέμουλο, λαχτάρα και όλα τα σχετικά, και σου απέδειξαν ότι το μόνο που χρειάζεσαι είναι έναν άνθρωπο να τα βρίσκετε και να σε κάνει να γελάς.
Και ξαφνικά οι έξοδοί σου αποκτούν έναν άλλον αέρα. Σε κάθε του/της κοίταγμα μοιάζει να σε καταλαβαίνει, να διαισθάνεται, να ξέρει. Να ξέρει τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι και τι θα πεις. Θα ανταλλάξετε τα πιο χυδαία υπονοούμενα και οι κουβέντες σας θα είναι γεμάτες ειρωνεία. Είναι η έλξη που σας τράβηξε κι αυτό το απροσδόκητο «νομίζω μου ταιριάζεις» που σε κάνει να μη ντρέπεσαι να είσαι ο εαυτός σου. Γιατί μ’ εκείνον/εκείνη έχεις το θάρρος και την ειλικρίνεια να συζητήσεις με τις ώρες για όλα σου τα προβλήματα, για ό,τι σου τινάζει το μυαλό, για ό,τι σου καίει τις σκέψεις.
Δεν τον/την ερωτεύτηκες με την πρώτη ματιά και δεν τον/την κυνήγησες καταστροφικά και τρελαμένα, ούτε από καψούρα, ούτε από εγωισμό. Η σχέση σας δε χρειάστηκε τον έρωτα για να υπάρξει, αλλά ο έρωτας απαίτησε τη σχέση για να γεννηθεί. Κι είναι σαν μία μαγική δύναμη να στο ανταποδίδει. Αν στη Γεωμετρία του Ευκλείδη οι τέμνουσες ευθείες έχουν μόνο ένα κοινό σημείο, στη δική σας έχουν άπειρα. Αφού εσείς έχετε το δικό σας αξιωματικό σύστημα!
Ξέρετε τι θέλετε ο ένας απ’ τον άλλον, τι από τη σχέση σας και τι από τον εαυτό σας. Γνωρίζετε ότι η ελευθερία δε στερείται από τη δέσμευση. Οι άνθρωποι δεν είναι δεδομένοι, κανείς δεν είναι κανενός κι αυτό το ξέρετε κι οι δύο. Γιατί εμείς είμαστε άνθρωποι και αυτά είναι συναισθήματα, κι επειδή και τα δύο αλλάζουν κι ανατρέπονται σε μια στιγμή.
Δεν κρέμεστε από το τηλέφωνο ολημερίς κι ολονυχτίς, γιατί βρίσκετε πιο αφροδισιακό κάθε φορά που μιλάτε να έχετε νέα να πείτε. Μούτρα και παράπονα δε, κρίνονται περιττά, γιατί σημασία στις σχέσεις έχει να θέλεις κι όχι να πρέπει. Να θες να τον/την πάρεις τηλέφωνο, να θες να βγείτε ραντεβού, να θες να περάσετε χρόνο μαζί, να θες να κάνεις σεξ μαζί του/της. Δεν έχει αξία άλλωστε να ζεις με το άγχος μην παρεξηγηθεί ή μη στραβώσει το ταίρι.
Μα εσείς δε ζητάτε ούτε λόγια, ούτε αποδείξεις γι’ αυτά που νιώθει ο άλλος. Σαν να ‘χετε κι οι δύο μονάχα μια απαίτηση «να είσαι ο εαυτός σου κι εγώ θα τα καταλάβω όλα την ώρα που θα πρέπει» με μια τέτοια αυτοπεποίθηση ότι «εμείς θα ζήσουμε το τώρα κι ας πάει αύριο ολόκληρο το σύμπαν να βαρέσει μπιέλα». Αφού περνάτε καλά, τι νόημα έχει το αύριο αν δεν απολαύσετε μαζί το σήμερα;
Επειδή τελικά το νόημα κρύβεται στα τσιγάρα, στον καφέ και την μπίρα μαζί του/της απολαμβάνοντας ξανά κα ξανά το riff των Led στο Whole Lotta Love. Γιατί πλέον οι σκηνές ζηλοτυπίας απέκτησαν στόχο και υπόσταση και δεν έχουν μέσα τους δείγμα παραλογισμού, εξάρτησης κι εγωισμού όπως όλες εκείνες οι σχέσεις «από έρωτα». Η ζήλια έγινε περηφάνια και το «μ’ αρέσεις», «σε θέλω»!
Άσε που σ’ αυτή σου τη σχέση οι φίλοι, η οικογένεια, η δουλειά και τα ενδιαφέροντα δε θα χάσουν ποτέ τη θέση και το χώρο που κατέχουν στη ζωή σου. Ναι! Η σχέση σας δεν είναι έρωτας κι αφού δεν υπάρχει αυτός δε γίνεται εθισμός. Άλλωστε ο έρωτας φεύγει και με το φευγιό του φθείρει κι αναλώνει. Να τα λέμε κι αυτά! Άσε που σ’ εξιτάρει περισσότερο να μετράς το χρόνο αντίστροφα μέχρι να τον/την ξαναδείς.
Όσο για το σεξ αποπνέει –επιτέλους!- αίσθημα απελευθέρωσης και η μιζέρια, ο αδάμαστος συναισθηματισμός κι η κτητικότητα του είναι πια παρελθόν. Πειραματίζεσαι, διασκεδάζεις, απολαμβάνεις χωρίς ταμπού κι ανόητους ρομαντισμούς. Έτσι απλά!
Δεν προσπαθώ να καταρρίψω την ακατάπαυστη ορμή του «έρωτα» και την υπόσταση του. Απλά ένας τέτοιος άνθρωπος ξέρει να στον πλάθει αυτόν τον έρωτα, να τον ωριμάζει, να στον δυναμώνει και δεν τον θεωρεί προϋπόθεση για μια επιτυχημένη σχέση. Και λέω πως ίσως καμιά φορά αξίζει πολλά περισσότερα από όλους τους δειλούς, αρρωστημένους και καταστροφικούς έρωτες που σου έφεραν δυστυχία. Και πώς μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να μην είναι ερωτεύσιμος;
Γιατί όπως είπε και ο μεγάλος Νέλσον Μαντέλα «Αυτό που μετράει στη ζωή είναι τι διαφορά έχουμε κάνει στις ζωές των άλλων». Και η ευτυχία δεν είναι απλά διαφορά, είναι κατόρθωμα κι ας είναι για όσο αντέξει!
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Σούκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χριστίνα Σούκη
