Σ’ όλο το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο το ζευγάρωμα διέπεται από απλούς κανόνες. Τα θηλυκά προσεγγίζουν τ’ αρσενικά και κάνουν σινιάλο ότι είναι εποχή ζευγαρώματος. Εκείνα μονομαχούν κι επικρατεί τελικά ο καλύτερος.
Στο ανθρώπινο μανιφέστο τώρα, τα πράγματα περιπλέκονται. Εκτός από τον κανόνα της επικράτησης, είναι αναγκαίο το ταίρι να διαθέτει τα συμπληρωματικά κομμάτια για το σύντροφο για να ‘χει αντοχή η σχέση στο χρόνο. Και κάπως έτσι, οι ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων γίνονται Γολγοθάς!
Η πρώτη μας σχέση εκτιμάται συνήθως ν’ αποτύχει – με κάποιες εξαιρέσεις. Κι αυτό γιατί τα πρωτόγνωρα συναισθήματα τυφλώνουν. Μένεις σ’ αυτό που ένιωσες και περιθωριοποιείς κάθε σου άλλη προσδοκία κι ευχαρίστηση. Τουτέστιν, εθελοτυφλείς, εξυμνείς τις όμορφες στιγμές κι υπομένεις τις χολές αυτής της σχέσης για χρόνια, αυταπατώμενος ότι είναι εποικοδομητικότατη και μακράν η καταλληλότερη.
Εποικοδομητική σίγουρα γιατί ξαφνικά σοβαρεύεσαι και μαθαίνεις τη σημασία της συμβίωσης, της αγάπης και της αφοσίωσης. Αλλά η καταλληλότερη δεν ξέρεις αν είναι, γιατί δεν έχεις μέτρο σύγκρισης.
Αυτό που σε ωθεί ν’ αντέχεις στη φθορά και στις τσιριτσάτζουλές της είναι τ’ άβγαλτα καρδιοχτύπια που σου προκάλεσε ο παρ’ ολίγον άνθρωπός σου. Επειδή καλώς ή κακώς, δένεσαι γερά με τον πρώτο σου σύντροφο με την παιδική κι ανώριμη ανεμελιά σου. Νεοσύλλεκτος, πρώτος έρωτας και τα συννεφάκια βάφονται ροζ, ακόμη κι αν η πρόβλεψη είναι πως θα βρέξει. Κι η σχέση θα παραμένει ατσαλάκωτη όσο το δικό σου μυαλό επιμένει να τη σιδερώνει, να την εξιδανικεύει.
Το πιο θορυβώδες φάουλ αυτής της σχέσης είναι η σιγουριά του «δεδομένου». Η ανωριμότητα κι η απειρία σου επιστρατεύουν ουτοπικά το σύντροφο σε «παντοτινά δικός σου» θεωρίες. Αυτομάτως επαναπαύεσαι πως αποκαταστάθηκες, παραμελείς τον εαυτό σου κι εκείνον και ξεβοτανίζεις από το ταίρι αιώνια προσοχή κι αμετάκλητο ενδιαφέρον. Αλλά με το τέλμα της συνειδητοποιείς ότι μία σχέση θέλει την πρωταρχική της φλόγα να συνεχίσει να σιγοκαίει στο πέρασμα του χρόνου για να βαστήξει.
Όταν υπονομεύεις τα δικαιώματα και τα ενδιαφέροντα του άλλου, οριοθετείς την υπόστασή του στις δικές σου αρέσκειες. Δεσμεύοντας έναν άνθρωπο δε σημαίνει πως τον μπουντρουμιάζεις καταλύοντας το θεμιτό δικαίωμα της ανεξαρτησίας. Όταν προσπαθείς να προσαρτήσεις άνθρωπο, μάλλον κομματάκι δυσαρμονικός είναι για τα μέτρα σου!
Ενώνεσαι ερωτικά με κάποιον για να μοιραστείτε ευτυχία κι όχι να ταυτολογηθείτε. Οπότε, όταν πειθαρχείς τη Σούλα ή το Γιαννάκη να μην εξοκείλει από τα γούστα σου και τις απαιτήσεις σου, οξύνεις επανάσταση που θα ‘ναι ενάντιά σου. Μοσχαναθρέφεις στασιαστή που θα τα βροντήξει όλα στην τελική για να κυνηγήσει τη ζωή που του στερείς –και με το δίκιο του– αφήνοντάς σε στα τάρταρα!
Και στην αντίπερα όχθη εσύ, που γεμίζεις τύψεις και φόβο μην αντιδράσεις και καταστρέψεις τη μεγάλη σου αγάπη, υποτιμάς τον εαυτό σου ενοχικά καταπνίγοντας κάθε ανωμαλία αυτής της σχέσης, μπας και ξανακολλήσει το γυαλί που ράγισε. Δεν τη σώνεις, απλά καλύπτεις για άλλη μια φορά τα τερτίπια της και καθυστερείς το τέλος.
Άει στα κομμάτια ο εαυτός σου, υποχωρείς, μονολογείς «δε βαριέσαι», μετράς τις λέξεις που ξεστομίζεις κι αποφεύγεις τις εντάσεις. Κι όσο σούρνεις τη σχέση στα άδυτα της συνήθειας και του συμβιβασμού, προετοιμάζεις έναν κλώτσο που θα ‘ναι μακράν μεγαλύτερος απ’ ό,τι αν παραδεχόσουν την ακαταλληλότητά της νωρίτερα. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν μπορείτε ν’ ανιχνεύσετε την τοξικότητά της λόγω απειρίας.
Η ρουτίνα κι η συνθηκολόγηση θα σπείρουν την ανασφάλεια να παραιτηθείς από την ερωτική σας σύνδεση. Επειδή αγάπησες κι έκανες κάποτε όνειρα για το μέλλον μ’ αυτόν τον άνθρωπο, δικαιολογείς τ’ αδικαιολόγητα, δηλαδή πως απλά οι σχέσεις έχουν προβλήματα. Μα είστε αταίριαστοι κι ο άλλος δε σου κάνει! Ή μήπως είσαι διατεθειμένος να δυστυχήσεις κρατώντας κάτι τόσο βλαβερό στη ζωή σου;
Άσε που αυτή τη σχέση την ταύτισες με την τελειότητα ακόμη κι αν βλέπεις καθαρά πλέον πόσο βλαμμένη είναι. Περνάς από τη φάση της άρνησης κι αμφιβάλλεις αν θα καταφέρεις να βρεις ευάρμοστα συναισθήματα κι ασορτί άνθρωπο για το δικό σου κουφάρι. Ο φόβος της μοναξιάς μετατρέπει τον πρώτο έρωτα σε απόλυτα συμβατό, ακόμη κι αν ξέρεις πως δεν είναι.
Απορίας άξιον πάντως! Σε μία Γη που μετράει περίπου οχτώ δισεκατομμύρια ανθρώπους, είσαι βέβαιος ότι δε θ’ ανακαλύψεις κάποτε το συμπλήρωμα;
Την πρώτη ερωτική περίπτυξη παλεύεις με το στανιό να κρατήσεις. Σπάνε τα νεύρα σας με μόνη απολογία ότι αντέχεστε αμοιβαία, παρ’ όλο που η σχέση είναι ανθυγιεινή. Κοροϊδεύετε τους εαυτούς σας και χαλιέστε επειδή αγαπηθήκατε.
Τα δεσμά της πιπιλίζουν συνέχεια το μυαλό σου ότι είσαι υπόχρεος να τα σεβαστείς και να τα προστατεύσεις. Υπερνικήσατε δυσκολίες κι ερωτευτήκατε βαθιά. Είναι το πρώτο σοβαρό ειδύλλιο που μπήκε στη ζωή σου κι είναι άδικο να πάει χαμένο!
Άδικο, γλυκό μου, είναι να παραμερίζεις την προσωπικότητά σου, τις προσωπικές επιλογές και διαθέσεις σου για να διατηρήσεις ανθηρή και ροζ-μπομπονισμένη μία ιστορία που μάλλον παράταιρη θυμίζει. Άμαθος και «παρθένος», ήταν σχεδόν προκαθορισμένο να την πατήσεις. Μα αδιαπραγμάτευτα, δε σου αξίζει τίποτα λιγότερο από αυτό που γεμίζει, όχι μόνο την καρδούλα σου μα και τη ζωή σου σε κάθε έκφανσή της.
Η πρώτη σχέση είναι ίσως το θηριωδέστερο ερωτικό μάθημα, γιατί σου επιτρέπει να ονειρευτείς τον άνθρωπο που θα ‘θελες κοντά σου, να ενηλικιωθείς και να ετοιμαστείς γι’ αυτόν. Ωριμάζεις μετά από αυτήν και πάνω απ’ όλα μένει παντοτινή, γιατί ποτέ κανείς δεν ξέχασε το πρώτο του μοιραίο ζευγάρωμα!
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Σούκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Σούκη
