Δεν πονάει τόσο το κέρατο όσο η κοροϊδία

Όταν ακούμε τη λέξη «κέρατο», το μυαλό μας πηγαίνει αμέσως σε συμπαθή τετράποδα της άγριας φύσης και στις ερωτικές σχέσεις. Είναι μάλιστα μια λέξη που έχει τόσο πολύ συνδεθεί με την απιστία, που είναι αρκετά πιθανό να προσπεράσουμε την κυριολεκτική σημασία της και στο άκουσμά της να σκεφτούμε αυτόματα παράνομους δεσμούς και τρίτα πρόσωπα.

Ίσως πάλι κρατήσουμε έναν συνδυασμό και δημιουργήσουμε στο μυαλό μας μια σουρεαλιστική εικόνα που συνδυάζει τις δύο έννοιες, όπως τον προδομένο με τα χαρακτηριστικά κέρατα του ταράνδου στο κεφάλι του. Υποθέτω πως είναι δύσκολο να τα κουμαντάρει κανείς λόγω ύψους αλλά και λόγω βάρους.

Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που το κέρατο είναι από μόνο του αρκετό να τερματίσει μια σχέση. Διότι για πόσο ν’ αντέξει κι ο άλλος να τα κουβαλάει; Γιατί το να καταπιείς την απιστία είναι ένα θέμα, όσο βαριά κι αν σου κάτσει, αλλά τ’ αυχενικά θερίζουν. Δηλαδή, μην καταλήξεις και κερατάς και δαρμένος.

Πέρα απ’ την πλάκα, όμως, την απιστία δεν μπορείς να την ξεπεράσεις εύκολα. Ακόμη κι αν θεωρητικά συγχωρήσεις τον άλλο, μέσα σου πάντα θα υπάρχει η αμφιβολία και καταλήγεις να είσαι ο ορισμός της καχυποψίας. Κάθε τόσο τρως φρίκες και το παραμικρό –όπως ένα χαμόγελο ή ένα βλέμμα λίγο πιο έντονο– σου φαίνεται σημάδι παράνομου δεσμού.

Πόσο δικό σου μπορείς να θεωρήσεις κάποιον που έστω και μία φορά προχώρησε το ξενοκοίταγμα στο επόμενο επίπεδο; Πόση εμπιστοσύνη μπορείς να δείξεις σ’ αυτόν που σε πρόδωσε ήδη μία φορά; Αν κλονιστούν τα θεμέλια μιας σχέσης είναι δυνατόν να τη χτίσουμε απ’ την αρχή;

Δεν είναι η ρετσινιά που κολλάει στον άπιστο σύντροφο και σκέφτεσαι πως αφού το έκανε στο παρελθόν, δε θα ‘χει ενδοιασμούς να το ξανακάνει στο μέλλον. Είναι που πλέον δεν είναι ο άνθρωπος που ήξερες. Δεν είναι ο άνθρωπός σου.

Γιατί ο άνθρωπός σου ποτέ δε θα σε κορόιδευε. Ποτέ δε θα σε έβαζε σε δεύτερη μοίρα, κάτω από κάποιον που γνώρισε μόλις χθες. Ο δικός σου άνθρωπος δε θα έπαιζε σε διπλό ταμπλό, αφήνοντάς σε να κοιμάσαι όρθιος, ενώ εκείνος καλοπερνούσε σε ξένα κρεβάτια.

Σίγουρα δε θα σε άφηνε να πιστεύεις ότι είστε μαζί, όσο εκείνος ήταν παράλληλα κι αλλού. Σε καμία περίπτωση δε θα κρατούσε κάτι τέτοιο κρυφό, ποντάροντας στο χαρτί ότι δε θα το ανακαλύψεις.

Αλλά επειδή, όπως λένε, ένα μεγάλο κρεβάτι είμαστε, κάποια στιγμή όλα μαθαίνονται. Κι όταν φτάσει αυτή η στιγμή, το κέρατο θα πονέσει λιγότερο απ’ την κοροϊδία. Σίγουρα πονάει η απιστία, αλλά ότι παιζόταν κάτι πίσω απ’ την πλάτη σου είναι που σε γονατίζει πραγματικά.

Αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό κι αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να μην έχεις πάρει χαμπάρι. Αλλά πολλές φορές εθελοτυφλείς, αγνοώντας τα σημάδια. Άλλες πάλι, έχεις τυφλή εμπιστοσύνη στο ταίρι σου, τόση που τυφλώνεσαι και δε βλέπεις ούτε τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου.

Όταν, όμως, ανοίξεις τα γκαβά σου κι αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, το αγκάθι που θα καρφωθεί στην καρδιά σου, δε θα φύγει αναίμακτα. Η πληγή θα παραμείνει να σου θυμίζει πως εκτίμησες λάθος, πως ο άνθρωπος που θεωρούσες δικό σου γκρεμίστηκε απ’ το βάθρο όπου τον είχες τοποθετήσει.

Θα φοβάσαι ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς πια κανέναν κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που θα σου ‘χει κάνει ο γιαλαντζί άνθρωπός σου. Αλλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Κυκλοφορούν εκεί έξω κι αυτοί που όταν τους τελειώσει θα ‘ρθουν να στο πουν. Όσο κι αν πονέσει, θα ‘ναι μαζί σου ειλικρινείς κι από σεβασμό απέναντι σε όσα σας έδεναν, θα ‘ρθουν να ξηγηθούν, πριν καν σκεφτούν να ρίξουν τα μάτια τους πάνω σε άλλο άτομο.

Αυτούς να ψάξεις. Εκείνους που δε χρειάζονται κανένα κλαδί για να πιαστούν όταν φύγουν απ’ το προηγούμενο, γιατί ξέρουν να στέκονται στα πόδια τους κι όταν βρουν τη δύναμη θα δώσουν ένα σάλτο και θα ξανανέβουν. Μη δεχτείς να είσαι το σιγουράκι κανενός.