Είναι άβολο να σε συμπαθεί κάποιος που αντιπαθείς

Είναι γεγονός πως δεν ταιριάζουμε με όλους και δυστυχώς δε μας συμπαθούν όλοι γύρω μας. Κάτι που -αν και μας θλίβει- θεωρείται θετικό, αφού σημαίνει πως έχουμε προσωπικότητα. Επίσης σημαίνει πως είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας κι ο κόσμος είναι έτσι πιο ενδιαφέρων.

Άλλωστε ούτε εμείς εκτιμούμε στον ίδιο βαθμό όλους αυτούς που -με οποιαδήποτε ιδιότητα- βρίσκονται κοντά μας. Στον κοινωνικό μας περίγυρο υπάρχουν πάντοτε άτομα που δε θα θέλαμε να βλέπουμε, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων υποχρεωνόμαστε να τ’ ανεχτούμε, είτε από τακτ είτε για χάρη της παρέας ή της δουλειάς.

Συνήθως λίγο-πολύ τα αισθήματα είναι αμοιβαία και δεν έχουμε πολλές επαφές, γιατί καμιά πλευρά δεν το επιθυμεί. Το «μακριά κι αγαπημένοι» εφαρμόζεται με μεγάλη επιτυχία κάτι τέτοιες ώρες και μας σώζει από φαρμακερές ματιές και διχαλωτές γλωσσίτσες.

Δεν είναι βέβαια πάντα η αντιπάθεια τόσο μεγάλη ώστε να θέλουμε να μπήξουμε το μαχαίρι στην πλάτη του άλλου. Ίσως απλώς τον θεωρούμε κουραστικό, αηδιαστικό κι άλλα τέτοια. Οπότε μπορούμε να συνυπάρξουμε αναίμακτα.

Το περίεργο είναι όταν η άλλη πλευρά όλως παραδόξως μας συμπαθεί. Το χειρότερο δε είναι όταν μας το δείχνει κιόλας. Άντε τώρα να μείνεις μακριά. Διότι ο άλλος, όχι μόνο δεν νιώθει τα ίδια με σένα, αλλά επιθυμεί και να βρίσκεται κοντά σου. Γιατί όταν κάποιον τον συμπαθείς, χαίρεσαι να κινείσαι γύρω του.

Και μένεις ν’ αναρωτιέσαι πού ακριβώς υπήρξε παρανόηση. Διότι ναι μεν δεν ξινίζεις φανερά τα μούτρα σου κάθε φορά που τον βλέπεις, αλλά δε θυμάσαι και να του χαμογέλασες ποτέ εγκάρδια, ούτε καν εκείνη την πρώτη φορά που συναντηθήκατε. Οπότε πώς είναι δυνατόν να σ’ έχει συμπαθήσει και να σ’ ακουμπάει ελαφρά στον ώμο κάθε που ο δρόμος του πέφτει πάνω στο δικό σου; Έρχεσαι σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί παλεύουν μέσα σου ο κακός με τον καλό σου εαυτό κι η πρέπουσα ευγένεια βάζει φρένο στην επιθυμία σου να τον προσπεράσεις αγνοώντας τον.

Σκέφτεσαι μήπως δεν είναι τόσο κακός. Μπορεί το ένστικτό σου να έπεσε έξω. Όλοι κρίνουν λανθασμένα μια στο τόσο. Έτσι αποφασίζεις να του δώσεις μια ευκαιρία. Να αφήσεις ένα περιθώριο, μήπως και δεις κάτι που ως τώρα δεν είχες προσέξει και κερδίσει τη συμπάθειά σου.

Αλλά όσο κι αν προσπαθείς, όση υπομονή κι αν κάνεις, το σημάδι που περιμένεις δεν εμφανίζεται μπροστά σου και το παίρνεις πλέον απόφαση ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον συμπαθήσεις. Αυτό είναι το τελικό πόρισμα και δεν ελπίζεις πως θ’ αλλάξει. Όμως αυτός συνεχίζει να σου χαμογελά κι εσύ τυραννιέσαι που δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο ούτε με το ζόρι, αλλά από πάνω είσαι υποχρεωμένος να κρατάς τους τύπους και να δείχνεις δόντι με μάτια ανέκφραστα.

Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Όπως και στον έρωτα φαίνεται πως και στα υπόλοιπα αισθήματα για να κυλήσουν ομαλά τα πράγματα, είναι απαραίτητη η αμοιβαιότητα. Διαφορετικά τουλάχιστον ο ένας υποφέρει.

Είσαι υποχρεωμένος να υποστείς το μαρτύριο ή να επιλέξεις να εκδηλώσεις την αντιπάθειά σου στον άλλο. Γιατί αν δεν του το δηλώσεις ξεκάθαρα, δε φαίνεται να το αντιλαμβάνεται. Θα πληγωθεί, αλλά με τον καιρό θα το ξεπεράσει. Τα δικά σου νεύρα όμως θα έχουν ηρεμήσει.