Ήρθε το τέλος. Όσες ευτυχισμένες στιγμές κι αν έχετε μοιραστεί, ό,τι όμορφο κι αν έχετε ζήσει, σε κάποιο σημείο έρχεται το αναπόφευκτο τέλος. Έφτασε η ώρα του χωρισμού. Μπορεί να είπατε πικρές κουβέντες, να καβγαδίσατε και πάνω στο θυμό σας να πληγώσατε ο ένας τον άλλο ανεπανόρθωτα με κακίες που δεν μπορείτε να πάρετε πίσω, γιατί καρφώθηκαν στην καρδιά κι ανοίξανε πληγές που μόνο αν σταματήσετε να βλέπεστε θα κλείσουν.
Ίσως πάλι, απλώς να αλλάξατε πορείες και να μη συναντιέστε πια σε κανένα σημείο, να μην έχετε πλέον κοινά ενδιαφέροντα, να γίνατε δύο άνθρωποι πολύ διαφορετικοί απ’ αυτούς που ήσασταν όταν γνωριστήκατε. Αλλάξανε οι απαιτήσεις σας κι ο ένας δεν καλύπτει πια τις ανάγκες του άλλου. Επομένως, προκειμένου να ζείτε μια πιο γεμάτη ζωή, αποφασίσατε να το διαλύσετε.
Κάπως έτσι έρχεται η επόμενη μέρα. Άλλοι χρειάζονται κάποιο χρονικό διάστημα για να τα βρουν με τον εαυτό τους, να σκεφτούν, να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα κι άλλοι δεν αντέχουν μόνοι τους ούτε για μια εβδομάδα παρά ψάχνουν να βρουν τον επόμενο, για να γεμίσουν το κενό. Δεν μπορούν να υπάρξουν μόνοι, δεν το αντέχουν.
Ό,τι κι αν χαρακτηρίζει τον πρώην μας, αργά ή γρήγορα θα έρθει στα σίγουρα εκείνη η μέρα που οι πρώην θα βρουν καινούριους νυν κι εμείς θ’ ανήκουμε –χωρίς αμφιβολία– στο μακρινό παρελθόν.
Αυτοί ας κάνουν ό,τι θέλουν. Το θέμα είναι πώς το αντιμετωπίζουμε εμείς. Διότι, ακόμη και στην περίπτωση που θέλαμε να διαλύσουμε τη σχέση και δε βλέπουμε πια τον άλλο ερωτικά, είναι σίγουρο πως θα μας πειράξει το γεγονός ότι προχώρησε παρακάτω. Ένα τσιμπηματάκι ζήλιας θα το νιώσουμε, όπως και να ‘χει. Ίσως να βγει κι η ανασφάλειά μας στην επιφάνεια, που μας άφησε έτσι εύκολα πίσω, μας ξέχασε και συνέχισε τη ζωή του σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.
Θα δεχτεί ένα πλήγμα ο εγωισμός μας, θ’ αναπολήσουμε τον καιρό που περάσαμε μαζί και μετά θα το αποδεχθούμε, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα να σκάμε για κάτι που τελείωσε. Αφού δεν είμαστε μαζί, κάποιος θα βρεθεί να καθίσει στη θέση που μέχρι πρότινος ζεσταίναμε εμείς.
Αυτό είναι το ένα σενάριο. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο, με περισσότερο drama, εμπνευσμένο από σαπουνόπερα των ‘90s, που λέει ότι η ζήλια δε θα μας αφήσει σε ησυχία. Κλασικά, θα την πληρώσουν οι δόλιοι φίλοι μας, αλλά φίλοι είναι, θα το υποστούν κι αυτό. Θα συζητάμε το θέμα ολημερίς, πίνοντας καφέ, μπίρα, σφηνάκια κι όταν γυρίσουμε σπίτι θα χτυπάμε κι ένα τηλέφωνο, γιατί δεν εξαντλήσαμε το θέμα μέσα στο προηγούμενο οκτάωρο.
Για να μην ξεχνιόμαστε, θα στέλνουμε και κανένα μηνυματάκι, μήπως δεν τα έχουν εμπεδώσει. Αν δε μας έχουν σιχτιρίσει και συνεχίζουν να μας ακούν, απ’ τη μία είμαστε τυχεροί με τόσο υπομονετικούς φίλους, γεμάτους κατανόηση, απ’ την άλλη τα ζητάει ο πισινούλης τους.
Αλλά είναι αμφίβολο αν έχουμε καταλάβει κι εμείς οι ίδιοι γιατί τρωγόμαστε τόσο έντονα. Είναι λογικό κι αναμενόμενο να πάρει κάποιος άλλος τη θέση μας. Άλλωστε κι εμείς το επιδιώκουμε, δεν είναι ότι μετά από αυτή τη σχέση κλείσαμε, κατεβάσαμε ρολά και δε θα ξαναδούμε χαρά. Αλλά δε θέλουμε να βρεθεί άλλος μετά από εμάς και κυρίως πριν βρούμε πρώτα εμείς αντικαταστάτη. Δεν το σηκώνει ο εγωισμός μας.
Και κάπου εκεί είναι που αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει. Είναι καθαρά θέμα εγωισμού και τίποτε περισσότερο. Κανένα κρυμμένο αίσθημα, καμιά αίσθηση προδοσίας. Έχει πληγωθεί ο εγωισμός μας κι ο ναρκισσισμός μας που οι πρώην όχι μόνο δεν τα έβαψαν μαύρα, αλλά μας άφησαν πίσω τους με τέτοια ευκολία. Δεν μπορούμε να χωνέψουμε ότι μας ξεπέρασαν.
Για να μη βασανιζόμαστε, η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε πώς αντιμετώπισε κι ο άλλος το χωρισμό, πόσες νύχτες ένιωθε πλάκωμα στο στήθος κι ένα κενό στη ζωή του, το κενό που άφησε η δική μας απουσία. Όμως, όπως θα κάνουμε κι εμείς όταν βρούμε το κατάλληλο άτομο, βρήκε κάποιον που θέλει να έχει στο πλάι του. Αν δεν μπορούμε να δείξουμε τόση ανωτερότητα και να χαρούμε, τουλάχιστον ας δείξουμε σεβασμό στον εαυτό μας, αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα: Δεν είμαστε μαζί και δε θα είμαστε ποτέ ξανά μαζί.
Το τι θα κάνει στη ζωή του από εδώ και πέρα είναι κάτι που δε μας αφορά. Είναι καλύτερο, λοιπόν, να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας στην εξέλιξή μας κι όχι να διαολιζόμαστε σαν τους «κακούς» στα σίριαλ· στο τέλος θα καταντήσουμε θλιβερό θέαμα. Το μόνο που θα πετύχουμε είναι να γίνουμε δέσμιοι του εγωισμού μας και να χάνουμε τη ζωή μας για κάτι που στην ουσία δε μας αφορά.
Ας ξεκολλήσουμε, γιατί ο εγωισμός δε θα μας βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο να συνεχίσουμε, μόνο θα μας κρατά δεμένους με μια αρρωστημένη κατάσταση. Η ενόχληση, ίσως κι η θλίψη που θα νιώσουμε στο άκουσμα της νέας σχέσης είναι λογικές αντιδράσεις, όμως αν το παρατραβήξουμε, μόνο εμείς θα βγούμε χαμένοι. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί έξω που περιμένουν να τους γνωρίσουμε, κι εμείς επιμένουμε να κοιτάμε πίσω.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Βαή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Βαή
