Είναι κάποιες νύχτες που απλώς δεν παλεύονται. Βιώνεις τη μοναξιά στο πετσί σου και θέλεις έναν άνθρωπο δίπλα σου. Έναν άνθρωπο με τον οποίο θα έρθεις κοντά. Θέλεις να νιώσεις ότι γίνεσαι ένα με τον άλλο κι οι φίλοι σ’ αυτή την περίπτωση δεν εξυπηρετούν αυτή σου την ανάγκη.
Περάσανε μέρες δύσκολες, εξαντλήθηκες απ’ τις υποχρεώσεις και τώρα θέλεις να ξεδώσεις. Βγήκες, διασκέδασες και γύρισες σπίτι μόνος. Δε θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκες στο ίδιο κρεβάτι συντροφιά με κάποιον άλλο.
Κι όσο τα σκέφτεσαι αυτά μέσα στη μαύρη νύχτα, το μυαλό σου πηγαίνει σε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Σ’ αυτόν που δε θέλεις με τίποτα να πάρεις τηλέφωνο.
Είναι αυτός που ζέστανε εκείνο το άδειο μαξιλάρι δίπλα απ’ το δικό σου τόσες και τόσες νύχτες, όταν βρέθηκες σε κατάσταση παρόμοια μ’ αυτή που ζεις τώρα και γύρευες απελπισμένα κάποιον να κολλήσει πάνω στο γυμνό σου σώμα χωρίς να απαιτεί τίποτε περισσότερο, αλλά ελπίζοντας ότι μια μέρα θα του δώσεις ό,τι σου περισσεύει.
Είναι η καβάτζα σου. Και δε θέλεις να τηλεφωνήσεις ακριβώς επειδή είναι καβάτζα. Επειδή κάτι άλλο είναι αυτό που ζητάς. Κάτι καινούριο, κάτι που θα σου είναι σημαντικό. Γιατί την καβάτζα σου την έχεις στο περίμενε για κάτι τέτοιες ώρες που δεν υπάρχει κανένας άλλος. Είναι η ύστατη επιλογή σου. Είναι η λύση ανάγκης σου, κάτι σαν το κουτάκι που γράφει “break in case of emergency”.
Αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι αυτή η υποτιθέμενη σχέση δε σου προσφέρει τίποτε πέρα από στιγμιαία εκτόνωση. Δεν αξίζει ούτε σε σένα ούτε στον άλλο. Άλλωστε και μόνο στο άκουσμα της λέξης νιώθεις φθηνός και λίγος.
Ποτέ δε θα ήθελες να είσαι η καβάτζα κανενός. Δε θα ήθελες να σε θυμάται κάποιος μόνο και μόνο επειδή έχει σηκωμάρες κι είσαι η εύκολη λύση του, όταν δε βρίσκει κάτι καλύτερο. Όλοι αξίζουν κάτι περισσότερο απ’ το να βρίσκονται εκεί αποκλειστικά και μόνο για την ανακούφιση του άλλου.
Όμως η σεξουαλική σου επιθυμία αντικρούει τους ηθικούς σου ενδοιασμούς. Με το κινητό στο χέρι βρίσκεις τον αριθμό και σκέφτεσαι να στείλεις μήνυμα, για να μην ενοχλήσεις τέτοια ώρα. Στην ουσία φυσικά και το κάνεις επειδή σου είναι ευκολότερο απ’ το να πάρεις τηλέφωνο μετά από τόσο καιρό. Και τι να πεις; Έτσι κι αλλιώς ξέρετε κι οι δύο πολύ καλά πού οδηγεί κάθε επικοινωνία σας.
Μετά αρχίζεις και σκέφτεσαι πως αφού δέχεται κάτι τέτοιο, δεν είναι μόνο δικό σου το φταίξιμο. Έχει κι ο άλλος μερίδιο ευθύνης, που ανέχεται τέτοια αντιμετώπιση. Αν κάθε φορά που τηλεφωνείς, κινεί γη κι ουρανό για να καταφέρει να έρθει, πρόκειται για κάτι που κι ο άλλος σου επιτρέπει να κάνεις.
Όταν δε ζητάει ποτέ τίποτε περισσότερο, εσύ γιατί να πιεστείς να του το δώσεις; Πιθανότατα έχει αποδεχτεί σιωπηλά τον ρόλο του και περιμένει από σένα να τον θυμηθείς. Να τον χρειαστείς.
Αυτά τα επιχειρήματα χρησιμοποιείς για να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν τρέχει και τίποτα. Αλλά δεν αρκούν, αφού συνεχίζεις να θεωρείς πως είναι ξεπεσμός να βρεθείς στην ανάγκη της καβάτζας σου.
Ασχέτως από το πού τοποθετεί ο άλλος τον εαυτό του, εσύ θεωρείς ότι αξίζεις κάτι δυνατότερο από μια απλή διαδικασία εκτόνωσης με κάποιον που καθόλου δε σε ενδιαφέρει αν υπάρχει όλο τον καιρό που δε βρίσκεστε. Προτιμάς να έχεις σχέσεις υγιείς κι όχι να ξοδεύεσαι με κάποιον με τον οποίο δε σε συνδέει τίποτε.
Όταν δεν υπάρχει συναίσθημα, αλλά ούτε καν έλξη, μιλάμε για μια καθαρά σωματική διαδικασία, κατά τη διάρκεια της οποίας αναλαμβάνουν τη δουλειά οι ερωτογενείς ζώνες και θέτουν σε λειτουργία τους κατάλληλους μηχανισμούς. Η απόλαυση λείπει, μιας και πρόκειται για μια αποκλειστικά οργανική υπόθεση.
Και κάθεσαι μέσα στη νύχτα με τον καπνό να δημιουργεί ακανόνιστα σχήματα πάνω απ’ τη φωτισμένη οθόνη του κινητού σου, να βασανίζεις το μυαλό και το σώμα σου, που διψασμένο σου ζητάει να το ακούσεις.
Απ’ τη μια αρνείσαι να πέσεις γι’ ακόμη μια φορά τόσο χαμηλά, γιατί δεν κατάφερες να μοιραστείς τη βραδιά με κάποιον που θα σε κάνει να ξεφύγεις για λίγο απ’ την καθημερινότητα, να τα ξεχάσεις όλα και να ζήσεις τη μαγεία εκείνη που βιώνεις μόνο όταν ανάβουν σπίθες απ’ τις ματιές και στην κορύφωση νιώθεις πως βγαίνεις απ’ το σώμα σου κι ενώνεσαι με το σύμπαν.
Όμως αυτό το ίδιο κορμί τώρα σε τυραννάει και σου θυμίζει επίμονα την ανάγκη του για εκτόνωση. Δεν αντέχεις άλλο να βασανίζεσαι.
Μα αφού γνωρίζεις πως η έκρηξη που θα συμβεί στην πιθανή σου ένωση με την καβάτζα δε θα πλησιάσει ούτε λίγο την κορύφωση που το σώμα σου αναζητά, προτιμάς για ένα ακόμη βράδυ να τιθασεύσεις τις ορμές σου και να κρατήσεις τα χέρια σου μακριά απ’ το κινητό. Ή ίσως όχι…
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Βαή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Βαή
