Κάθε φορά λένε πως είναι η τελευταία

Τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο ν’ απαγκιστρωθείς από έναν άνθρωπο ή μια κατάσταση. Δεν μπορείς να ξεκόψεις με τη μία. Είναι κυρίως η συνήθεια που παρεμποδίζει την απομάκρυνση κι η επερχόμενη αλλαγή, που ποτέ δεν είναι εύκολη.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους χωρισμούς. Δεν μπορείς να χωρίσεις από έναν άνθρωπο έτσι ξαφνικά μέσα σε μια μέρα. Δε λες χωρίζουμε και την επόμενη ώρα έχεις πάψει να τον σκέφτεσαι. Κάθε πράγμα θέλει το χρόνο του. Ο χωρισμός είναι μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή κάποιου. Ειδικά αν η σχέση μετρούσε αρκετό καιρό.

Όταν, λοιπόν, υπάρχουν ακόμη αισθήματα για τον άλλο, όταν η φλόγα ακόμη καίει μέσα σου, δεν μπορείς να τον ξεπεράσεις τόσο εύκολα, ακόμη κι αν η απόφαση του χωρισμού είναι δική σου. Θα τον σκέφτεσαι, θα σου λείπει, θα γίνεται κάτι και θα θέλεις να του το πεις και μετά θα συνειδητοποιείς ότι δε θα τον δεις, γιατί χωρίσατε.

Όμως αυτή η περίοδος είναι που θα κρίνει το μέλλον. Δηλαδή, από το τι θα πράξεις θα κριθεί το αν θα τελειώσουν όλα εδώ, όπως κι είχατε αποφασίσει ή αν θα μπλέξετε σ’ έναν περίεργο κυκεώνα νυχτερινών συναντήσεων.

Αν επειδή σου λείπει αρχίσεις να συναντάς τον άλλο και να τα λέτε, θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, γιατί κάθε φορά θα υπάρχει το ενδεχόμενο να κυλήσετε. Διότι αν συναντιέστε συχνά κι έχετε και λίγες κάψες είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα καταλήξετε στο κρεβάτι.

Διαφορετικά, κάθε φορά που νιώθεις την επιθυμία να δεις τον άλλο, την κάνεις στην άκρη και συνεχίζεις μέχρι που ο χρόνος από μόνος του θα φέρει το αποτέλεσμα που θέλεις. Θα τον σκέφτεσαι όλο και πιο σπάνια, μία φορά στο τόσο κι η εικόνα του θα γίνεται όλο πιο θολή μέρα με τη μέρα.

Έλα όμως που είναι δύσκολο να κρατήσεις τα δαχτυλάκια σου μακριά απ’ το τηλέφωνο. Ή που θα στείλεις μήνυμα όλο νόημα ή που θ’ απαντήσεις στην κλήση του. Όπως και να ‘χει το κακό θα γίνει. Θα βρεθείτε, θα θυμηθείτε τα παλιά, θ’ ακουμπήσεις το χέρι σου στο χέρι του και πριν περάσει το βράδυ, θα βρεθείτε να παλεύετε με τα σεντόνια.

Μετά την καλοπέραση, όταν θα έχετε πλέον ηρεμήσει απ’ το τρέμουλο και θα είστε ξαπλωμένοι δίπλα-δίπλα μέσα στον ιδρώτα, θ’ αρχίσετε να νιώθετε τύψεις για ό,τι έγινε και θα ορκιστείτε να μην επαναληφθεί. Όμως μέσα σας ήδη βλέπετε τη σκηνή να επαναλαμβάνεται. Γιατί ο πόθος για το κορμί του άλλου είναι πάνω απ’ τη λογική σας.

Ενώ θα χωριστείτε κάπως ψυχρά κι άβολα, μην ξέροντας αν σας παίρνει να φιληθείτε σταυρωτά για αντίο ή αν είναι καλύτερα να μην έχετε κανενός είδους επαφή, το κεφάλι σας θα πηγαίνει να σπάσει απ’ τα κουδουνάκια που δίνουν ρεσιτάλ μέσα του. Γιατί η βραδιά ήταν υπέροχη, μα εσείς δε θέλετε να έχει συνέχεια, ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτό που θέλετε πιο πολύ.

Θα κρατηθείτε μία, δυο μέρες το πολύ και μετά πάλι θα ενδώσετε στις βαθύτερες επιθυμίες σας. Το ένα θα φέρει το άλλο, θα παρασέρνεστε χωρίς να προβάλλετε ιδιαίτερη αντίσταση κι οι ερωτικές βραδιές δε θα έχουν τελειωμό, παρ’ όλο που κι οι δυο θα ξεκαθαρίζετε πως αυτή ήταν η τελευταία φορά. Κάθε φορά. Όμως δε θα είναι.

Θα συμφωνείτε να διακόψετε, μα κανείς σας δε θα τηρεί τη συμφωνία. Είναι η άτιμη η χημεία κι οι ορμόνες που σας κυβερνούν. Μέχρι να το αποφασίσουν αυτές εσείς απλώς θα ακολουθείτε τις ορέξεις τους κι όσο κι αν προσπαθείτε να ξεφύγετε, δε θα σας αφήνουν.

Αλήθεια, αφού το ν’ αντισταθείτε είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις σας, ποιος ο λόγος να παλεύετε με τον εαυτό σας και τις επιθυμίες σας; Μήπως το καλύτερο θα ήταν να το δεχτείτε και να το απολαύσετε -όχι ότι δεν το απολαμβάνετε, αλλά να το κάνετε ολοκληρωτικά, χωρίς ενοχές;

Δεν υπάρχει βιασύνη. Όταν σας τελειώσει, να είστε βέβαιοι πως θα το καταλάβετε. Ως τότε δε χρειάζεται να μαλώνετε τον εαυτό σας. Ζήστε το πάθος σας στο φουλ. Δε συμβαίνει κάθε μέρα να βρίσκετε κάποιον που σας εξιτάρει και σας ανάβει τα αίματα. Εκμεταλλευτείτε το.