Ανοίγεις τα μάτια σου κι αντικρίζεις ένα κομοδίνο που δε σου θυμίζει τίποτε και για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που χρειάζεται το μυαλό για να μπει σε πλήρη λειτουργία, είσαι στα χαμένα. Ξανακλείνεις τα μάτια σου και χίλιες εικόνες εισβάλλουν με σφοδρότητα στο μυαλό σου.
Είσαι γι’ ακόμη μια φορά σε ξένο σπίτι. Σ’ ένα σπίτι που δεν είχες επισκεφτεί ποτέ πριν το προηγούμενο βράδυ. Πώς θα μπορούσες, δηλαδή, αφού μέχρι χθες βράδυ δεν ήξερες ούτε ποιος μένει σε αυτό.
Γυρίζεις πλευρό για να δεις δίπλα σου ένα πρόσωπο γαλήνιο μέσα στον ύπνο του κι επιλέγεις να φύγεις πριν ξυπνήσει, γιατί δεν έχεις καμία όρεξη να πιάσεις ψιλή κουβεντούλα πρωινιάτικα. Ό,τι ήταν να πείτε το είπαν τα κορμιά σας και δε σ’ ενδιαφέρει να μάθεις τίποτε περισσότερο. Γλιτώνεις και τους δυο σας από μια άβολη κατάσταση. Άλλωστε οι σχέσεις της μιας βραδιάς διαρκούν ακριβώς τόσο κι εσύ έχεις ήδη καθυστερήσει.
Πάλι θα φύγεις νυχοπατώντας και θα φτιάξεις τα ρούχα σου στο ασανσέρ, με αυτή τη γνώριμη πια αίσθηση του κενού αναμεμιγμένη με θλίψη.
Τόσα ξενύχτια, τόσα ποτά, τόσο μοίρασμα σε αγνώστους, που παρέμειναν άγνωστοι κι ας ήρθατε τόσο κοντά, ας ενωθήκατε κάτω απ’ τα ίδια σκεπάσματα. Ήταν, βλέπεις, ένωση σαρκική, χωρίς ίχνος συναισθήματος. Ικανοποιεί την ανάγκη σου για επιβεβαίωση και σεξουαλική εκτόνωση, αλλά ποιον κοροϊδεύεις; Το κενό μεγαλώνει όσο αυξάνονται τα κρεβάτια στα οποία διαλέγεις να κυλιστείς. Γιατί όσο τσαλακώνεις τα σεντόνια, τσαλακώνεις και την ψυχή σου.
Δεν ψάχνεις απεγνωσμένα μια σχέση για να χωθείς, αλλά ούτε τη μοναξιά μπορείς ν’ αντέξεις. Κανείς δε σε εμπνέει για κάτι παραπάνω κι επιλέγεις να πάρεις το μόνο που μπορούν να σου δώσουν.
Όμως, έχεις πλέον κουραστεί. Σ’ έχει καταβάλει αυτό το ξόδεμα. Θα ήθελες να έχεις έναν άνθρωπο, με τον οποίο να μπορείς να μοιραστείς όχι μόνο τα συναισθήματά σου, αλλά κι όλα εκείνα τα μικρά που συμβαίνουν μέσα στη μέρα· κάποιον που να σε ξέρει και να σε σκέφτεται τις ώρες που δεν είστε μαζί.
Αντ’ αυτού νιώθεις πως χάνεις και τον εαυτό σου ακόμη. Η μοναξιά σου είναι απάλευτη κι οι ώρες ατελείωτες. Δεν ξέρεις τι να κάνεις με το χρόνο σου και βασανίζεσαι μέσα στη ματαίωση της κατάστασης. Ποιο το νόημα να συνδέεσαι ερωτικά, αν το πρωί δε θυμάσαι ούτε καν ένα όνομα, αν κι άλλος δε μάθει ποτέ αν προτιμάς ένα εσπρεσάκι στα γρήγορα ή τριγυρνάς με έναν φραπέ, τον ίδιο όλη μέρα, ώσπου να νερουλιάσει τόσο που πια δεν πίνεται;
Στο σεξ δίνεις κάθε φορά ένα κομμάτι από σένα. Όσο κι αν η συνειδητή σου επιλογή είναι να κρατήσεις τις αποστάσεις σου και να το αντιμετωπίσεις ως κάτι καθαρά σωματικό, τα συναισθήματά σου θα βρουν τον τρόπο να μπλεχτούν. Στην αρχή είναι πιθανό να τα καταφέρεις, αλλά μετά απ’ την ανάλωση στα one night stands, η οπτική σου αρχίζει ν’ αλλάζει.
Το σεξ χωρίς συναισθηματική δέσμευση βολεύει για να κατευνάσεις τις ορμές σου, όμως για πόσο καιρό μπορείς να ζεις διαχωρίζοντας το σώμα απ’ το συναίσθημα και τη σκέψη σου; Δεν είναι κάτοψη ο άνθρωπος, να του τραβήξεις δυο διαχωριστικές γραμμές και να τελειώνεις. Θα βρουν μια μικρή ρωγμή τα συναισθήματα και θα τρυπώσουν και τότε θα φανούν όλα άδεια, χωρίς νόημα.
Ίσως αυτή τη συναισθηματική δέσμευση που αποφεύγεις για καιρό, τώρα τη χρειάζεσαι. Ήρθε η ώρα ν’ αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου ως ενιαίο σύνολο με σύνθετες ανάγκες και να του φερθείς όπως του αξίζει, με ειλικρίνεια.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Βαή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Βαή
