Μέρα χωρίς αγκαλιά είναι μέρα χαμένη

Σήμερα γύρισα σπίτι με χάλια διάθεση. Δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. Ήθελα μόνο να κουκουλωθώ με το σεντόνι και να μείνω στο κρεβάτι τυλιγμένη γύρω απ’ το μαξιλάρι μου. Δεν ήταν μια άσχημη μέρα, δεν είχε συμβεί τίποτε δυσάρεστο. Αλλά είχα αυτή την αίσθηση ότι κάτι έλειπε, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ένιωθα άδεια, ένα τεράστιο κενό.

Και τότε, ενώ έσφιγγα το μαξιλάρι πάνω μου σαν να ήταν ό,τι πιο σημαντικό είχα, κατάλαβα∙ όλη μέρα δεν είχα δεχτεί ούτε μια αγκαλιά. Δεν είχα νιώσει ένα χάδι, δεν ήρθα κοντά μ’ ένα δικό μου πρόσωπο. Μου ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι αυτό έφταιγε για τον τρόπο που ένιωθα.

Γιατί χρειάζεται την επαφή ο άνθρωπος, να νιώσει τον άλλο, να δεθεί, να έρθει κοντά. Πώς αλλιώς θα αισθανθεί ότι τον αγαπούν, αν δεν τον πάρουν μια μεγάλη, ζεστή αγκαλιά; Αν δεν τον σφίξουν χέρια αγαπημένα, τίποτα δεν μπορεί να φτάσει στην καρδιά του. Όσα λόγια και να ειπωθούν, όσα κι αν πουν τα μάτια, κανένας λόγος δε θα επισφραγιστεί αν δεν κλειδώσουν τα κορμιά.

Είναι, άλλωστε, αποδεδειγμένο ότι η αγκαλιά είναι θεραπευτική. Αν κανείς έχει την τύχη να τον πάρει αγκαλιά ένα αγαπημένο πρόσωπο, όλα τα προβλήματα φαίνονται μικρότερα, η καρδιά ηρεμεί και γαληνεύει κι αν έχει λόγο να γιορτάσει, με μια αγκαλιά η χαρά πολλαπλασιάζεται.

Θυμάστε όταν ήμασταν μικροί, που δεν περνούσε ούτε μια μέρα χωρίς ν’ αγκαλιάσουμε, τουλάχιστον, τη μαμά μας; Τότε δε μας είχαν γεμίσει ακόμη το μυαλό με «πρέπει» και πράτταμε όπως νιώθαμε. Δε χρειαζόταν να δείχνουμε δυνατοί. Δε φοβόμασταν να εκφράσουμε την αγάπη μας.

Μεγαλώνοντας μάθαμε να κρατάμε απόσταση, να μοιάζουμε αυτάρκεις και να μην αφήνουμε περιθώρια στους άλλους να μας πλησιάσουν. Έτσι μαζευτήκαμε, κλειστήκαμε ο καθένας στον εαυτό του και ξεχάσαμε πως με μια αγκαλιά περνάνε όλα.

Ούτε καν τους φίλους και τους συντρόφους μας δεν αγγίζουμε, γιατί μας έχουν φάει το άγχος κι οι υποχρεώσεις. Πτυχία, εξετάσεις, δουλειές, χίλιες δυο σκέψεις που μας απασχολούν και τραβούν τη σκέψη μας μακριά απ’ όσα έχουν ουσία.

Πιστέψαμε ότι έχουμε ανάγκη την καριέρα και την κοινωνική ανέλιξη και ξεχάσαμε ότι στο τέλος της μέρας αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι κάποιον να μας σφίξει δυνατά στην αγκαλιά του, για να νιώσουμε ασφάλεια. Αναλωθήκαμε σε άγνωστα κρεβάτια και φιλίες συμφερόντων με αποτέλεσμα να μείνουμε συναισθηματικά μισοί.

Όμως, όσα κι αν καταφέρει κανείς μέσα στη μέρα, όσες επιτυχίες κι αν σημειώσει στην επαγγελματική του ζωή, με όσες παρέες κι αν βρεθεί κι αν συναντήσει φίλους και περάσει ωραίες στιγμές, χωρίς την επαφή που προσφέρει μια γεμάτη αγκαλιά, η μέρα θα είναι λειψή.

Αν δεν έχεις δεχτεί μια από εκείνες τις αγκαλιές όπου ο άλλος έρχεται και σε κλείνει ολόκληρο ανάμεσα στα χέρια του και νιώθεις σαν να σε προστατεύουν δυο φτερούγες, δεν ξέρεις τι χάνεις. Πόση αίσθηση πληρότητας κι απεραντοσύνης δεν έχεις γνωρίσει.

Γι’ αυτό αγκαλιαστείτε άφοβα και παθιασμένα. Όχι αύριο, τώρα. Τρέξτε σ’ όσους αγαπάτε και κόψτε τους την ανάσα με μια σφιχτή αγκαλιά κι ένα φιλί. Μην αφήνετε άλλη μέρα να περάσει. Γιατί μέρα χωρίς αγκαλιά είναι χαμένη μέρα.