Μια μέρα θα χωρίσουμε

Πόσο όμορφο είναι το συναίσθημα που νιώθεις όταν έχεις βρει έναν άνθρωπο που σε συμπληρώνει. Όλη αυτή η ζεστασιά που αισθάνεσαι όταν ηρεμείς μέσα στην αγκαλιά του κι όλος ο κόσμος μοιάζει να έχει χωρέσει σ’ αυτή την αγκαλιά.

Πράγματα που μοιράζεσαι, σκέψεις, στιγμές κι η αίσθηση πως η καρδιά σου θα σπάσει, γιατί δε χωράει άλλη αγάπη. Είναι η πληρότητα που μόνο ο αμοιβαίος έρωτας μπορεί να σου προσφέρει. Είναι η ευτυχία που δεν έχουν όλοι την τύχη να την αγγίξουν.

Γι’ αυτό χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να ζήσω την ευτυχία μαζί σου. Που έχω τη δυνατότητα να σε βλέπω να μου χαμογελάς. Που σε σκέφτομαι και φτιάχνει η μέρα μου κι ό,τι στραβό κι αν συμβεί, σε φέρνω στο νου μου και το ξεχνάω.

Κι όμως ξέρω πως θα ‘ρθει μια μέρα που αυτό δε θα φτάνει. Μετά από καιρό ακόμη κι η ευτυχία θα έχει γίνει συνήθεια κι ως άπληστοι άνθρωποι θα ζητάμε κι άλλο. Αλλά δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο. Αυτή είναι η κορυφή και τη φτάσαμε. Όμως θα το ξεχάσουμε με τα χρόνια.

Θα γίνουν όλα ρουτίνα κι ο έρωτας αναπόφευκτα θ’ αποσυρθεί για να δώσει τη θέση του σε συναισθήματα πιο βαθιά, που όμως δεν μπορούν να σε συνεπάρουν στον ίδιο βαθμό, δε σε ξεσηκώνουν και δε σου γαργαλάν ζαβολιάρικα το στομάχι.

Έτσι θ’ αρχίσουμε ν’ αντιμετωπίζουμε με αρνητισμό όλες τις συνήθειες που ως εκείνη τη στιγμή θεωρούσαμε χαριτωμένες. Καθετί θα μας προκαλεί ενόχληση και τα νεύρα θα διώξουν το χαμόγελο. Θα γίνω ένας άνθρωπος βαρετός, θα βουλιάζω στον καναπέ και δε θα βρίσκω τη διάθεση να κάνουμε οτιδήποτε μαζί. Δε θα έχει νόημα να βγούμε, γιατί θα μπορούμε να ιδωθούμε και στο σπίτι. Δε θα μιλάμε, γιατί θα τα έχουμε πει όλα και δε θα συμβαίνει τίποτε καινούριο, τίποτε συναρπαστικό.

Το σεξ θα μειωθεί κι ίσως αρχίσουμε να φανταζόμαστε πώς θα ήταν να βρεθεί ένα νέο πρόσωπο να μας αναστατώσει κι όλα να μοιάζουν πρωτόγνωρα ξανά. Οι πειραματισμοί θα έχουν σταματήσει κι η συνεύρεσή μας θα γίνει μια τυπική διαδικασία χωρίς εκπλήξεις, χωρίς παρέκκλιση απ’ τις κλασικές μας κινήσεις.

Το άρωμά σου δε θα μου λέει τίποτα πια κι ούτε που θα προσέχω αν άλλαξες χωρίστρα. Γιατί δε θα σε κοιτάζω, όπως κι εσύ θ’ αποφεύγεις να δεις τα μάτια μου. Επειδή θα ξέρουμε πως όλα έχουν φθαρεί και δε θα θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε και να βγούμε απ’ τη βολή μας.

Θα πάψεις να προσπαθείς γι’ αυτή τη σχέση, αφού θα ‘χεις κουραστεί. Τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα. Θα με ξέρεις και θα σε ξέρω τόσο καλά που δε θα υπάρχει κάτι νέο να περιμένει να τ’ ανακαλύψουμε.

Γιατί έτσι γίνεται. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλα κάνουν τον κύκλο τους και κάποια στιγμή κι ο δικός μας θα κλείσει, μην αφήνοντας περιθώριο ν’ αλλάξουμε πορεία. Εκτός κι αν σπάσουμε τον κύκλο.

Αν δε σταματήσουμε να προσπαθούμε για να πετύχει, αν ξεκινάμε την κάθε μέρα μας με τον ίδιο ενθουσιασμό που έχουμε τώρα και νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όσα ζούμε μαζί, μπορεί και να τα καταφέρουμε. Ή μπορεί απλώς να πάρουμε παράταση. Όμως αν παραιτηθούμε, αργά ή γρήγορα μια μέρα θα χωρίσουμε.