Ν' αγαπάς τις ρυτίδες γέλιου κι έκφρασης γενικώς

Ξεκινάμε τη ζωή μας μικροί κι ανέμελοι. Γεμάτοι περιέργεια κι ενέργεια ψάχνουμε τα πάντα κι εκφράζουμε ανοιχτά τις απορίες μας, τα συναισθήματά μας, τη συμπάθεια ή και την απέχθειά μας. Ώσπου να έρθει κάποιος μεγάλος και να μας πει ότι αυτό δεν είναι σωστό κι ότι ενοχλούμε.

Έτσι χάνουμε ένα κομμάτι απ’ τον αυθορμητισμό και την αυθεντικότητά μας. Μαζευόμαστε και δεν εκφραζόμαστε στον ίδιο βαθμό, για να είμαστε αρεστοί και καλά παιδιά. Αλλά όσα κι αν καταπνίξουμε, στα μάτια μας φαίνονται όλα.

Στη συνέχεια, όσο περνούν τα χρόνια, μας πιάνει ο φόβος των γηρατειών και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δείχνουμε νέοι και φρέσκοι για το μεγαλύτερο δυνατό διάστημα. Αν δούμε τις πρώτες γραμμές να εμφανίζονται στο πρόσωπό μας, μας πιάνει πανικός και καταφεύγουμε σε όποια κρέμα υπόσχεται να μας μεταμορφώσει άμεσα σε εφήβους.

Υπάρχουν, όμως, ακόμη εκείνοι που δε χαμπαριάζουν από τέτοια κι ό,τι νιώθουν θα το δείξουν, χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι όλα τους τα συναισθήματα θα τα βρεις γραμμένα στο πρόσωπό τους. Καθετί που έζησαν, άφησε πάνω τους το σημάδι του. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, μπορείς να διαβάσεις όλη τους τη ζωή, καθώς είναι χαραγμένη σε κάθε σημείο του προσώπου τους. Δε χολοσκάνε ούτε ψάχνουν πυρετωδώς τη νεότερη κι αποτελεσματικότερη μέθοδο εξάλειψης των ρυτίδων. Τους αρέσει ο εαυτός τους έτσι όπως είναι, με όλες τις αλλαγές που έφερε στο πέρασμά του ο χρόνος.

Κοίταξέ τους γύρω απ’ τα μάτια, για να καταλάβεις πόσο πολύ έχουν γελάσει. Εκεί θα ‘ναι μαζεμένες όλες οι χαρούμενες στιγμές, η μια δίπλα στην άλλη. Κάθε μικρό χαμόγελο και κάθε γέλιο μέχρι δακρύων εκεί θα βρίσκεται. Το πρώτο τους δώρο, η μεγαλύτερή τους επιτυχία, η αγάπη που πήραν κι έδωσαν, όλα θα τα δεις εκεί.

Λίγο πιο πέρα θα ‘χουν στριμωχτεί οι στιγμές που έκλαψαν, όλες εκείνες οι φορές που ξέσπασαν σε λυγμούς. Η πρώτη ερωτική απογοήτευση, που τους ράγισε την καρδιά, η πρώτη αποτυχία, η προδοσία από φίλους, η μεγάλη απώλεια αγαπημένου προσώπου. Είναι όλα συμβάντα που δε χαράσσονται μόνο στη μνήμη και την καρδιά κάποιου.

Αν δεν κράτησαν τον πόνο μέσα τους, να τους τρώει μέρα με τη μέρα, αλλά εξωτερίκευσαν τη λύπη τους, αυτή θα φαίνεται γύρω απ’ το στόμα. Εκείνες οι ρυτίδες πικρίας, θα σου πουν πόσες πίκρες αντιμετώπισαν, για να μπορούν τώρα να στέκονται άνετοι μπροστά σου, πόσες ώρες θλίψης έγραψε το κοντέρ, για να μπορέσουν να χαμογελάσουν ξανά.

Όσο για το θυμό τους, αυτός θα ‘χει στρογγυλοκαθίσει ανάμεσα απ’ τα φρύδια τους, παρέα μ’ όλες εκείνες τις φορές που προβληματίστηκαν και τα σούφρωσαν. Οι βαθιές αυλακιές θα σου μιλήσουν για ομηρικούς καβγάδες κι αδιέξοδα. Αν κράτησαν μούτρα, εδώ θα το μάθεις κι αυτό. Όμως, στο λαιμό θα κρύβουν τις ώρες που έσκυψαν το κεφάλι.

Κοίτα πιο προσεκτικά και θ’ ανακαλύψεις κι εκείνες τις φορές που έμειναν έκπληκτοι ή απόρησαν με κάτι, παρατηρώντας τις γραμμές στο μέτωπό τους. Θα μπορέσεις να μετρήσεις ακόμη και τις φορές που κοίταξαν κατάματα τον ήλιο, χωρίς γυαλιά, για να απορροφήσουν όλο του το φως.

Κάθε πρόσωπο έχει ιστορίες να σου πει, αρκεί να ‘χεις την όρεξη να το παρατηρήσεις. Σιωπηλά ο καθένας έχει να μοιραστεί πράγματα μαζί σου. Δε χρειάζεται να ειπωθεί κουβέντα, αφού ακολουθώντας τις γραμμές σαν σε λαβύρινθο, πηγαίνοντας πότε πίσω και πότε εμπρός, θα φτάσεις στον πυρήνα του.

Γι’ αυτό ν’ αγαπάς τις ρυτίδες σου. Κάθε μικρή γραμμή και κάθε βαθιά ρυτίδα μαρτυρά κάτι από σένα. Φρόντισε μόνο καθεμιά τους ν’ αξίζει τη θέση που της παραχωρείς πάνω σου, γιατί θα σε σημαδέψει για πάντα και θα σε συνοδεύει ως το τέλος.

Το πρόσωπό σου είναι ένας χάρτης· ο χάρτης της ζωής σου. Γι’ αυτό αν έχεις κι εσύ ρυτίδες έκφρασης, μη στενοχωριέσαι και μην τις αντιμετωπίζεις σαν κάτι αρνητικό που έρχεται με τα χρόνια.  Προς Θεού, μη σκεφτείς να τις ξεφορτωθείς! Οι ρυτίδες γράφουν πάνω σου την ιστορία της ζωής σου κι αν στα γεράματα έχεις γεμίσει από δαύτες, έχεις έναν καλό λόγο να χαμογελάς. Θα σημαίνει ότι έζησες!

Υ.Γ.: Η θεία μου έλεγε στη μαμά μου, αλλά και σε μένα, να μην κάνουμε γκριμάτσες, γιατί θα γεμίσουμε ρυτίδες. Ευτυχώς, όπως έπραξε κι η ίδια, δεν ακολουθήσαμε αυτή τη συμβουλή.