Ο ύπνος είναι ιερός, αφήστε μας να κοιμηθούμε

Ο ύπνος μας είναι απαραίτητος. Μαζί με τη λήψη τροφής και νερού αποτελούν τις ενέργειες που απαιτούνται για να ζήσουμε. Ανάλογα με τις προσωπικές ανάγκες του καθενός, υπάρχουν άλλοι που θεωρούν σημαντικότερο όλων το φαγητό, υπάρχουμε κι εμείς που πάνω απ’ τον ύπνο δε βάζουμε τίποτα. Καλύτερα να μείνουμε νηστικοί και να κορακιάσουμε ως το πρωί, παρά να στερηθούμε έστω και λίγα λεπτά ύπνου. Γιατί όπως λένε και στο χωριό μου, «κάλλιο ύπνο, παρά δείπνο».

Αν δεν κοιμηθούμε αρκετά, αλίμονο σ’ όποιον είναι υποχρεωμένος να μας ανεχτεί όλη μέρα. Θα είμαστε κακόκεφοι, μες στα νεύρα και την γκρίνια, ενώ θα κουτουλάμε, όσους καφέδες κι αν πιούμε. Τα energy drinks δε μας πιάνουν, αφού αν δεν ευχαριστηθούμε τον βραδινό μας ύπνο, τίποτα δεν είναι ικανό να μας σώσει, παρά μόνο ο επόμενος ύπνος.

Μέχρι να έρθει και πάλι η στιγμή που το μαγουλάκι μας θ’ αγγίξει απαλά το μαλακό μας πουπουλένιο μαξιλάρι, ο μόνος μας στόχος θα είναι να συναντήσουμε το κρεβάτι μας, ό,τι κι αν έχουμε να κάνουμε μέσα στη μέρα. Ακόμη κι αν έχουμε κάποια σημαντική δουλειά ή έχουμε κανονίσει ραντεβού υψίστης σημασίας, είμαστε ικανοί να τ’ ακυρώσουμε όλα, για να μπορέσουμε ν’ απολαύσουμε τον ύπνο που ονειρευόμαστε.

Κι αν συμβεί κάτι ευχάριστο, ούτε αυτό θα σταθεί ικανό να κάνει το χειλάκι μας να σκάσει, αφού όλες μας οι λειτουργίες έχουν μπει στο ρελαντί και κυκλοφορούμε σαν ζόμπι, χωρίς να νιώθουμε πολλά και χωρίς ν’ αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας. Μοιάζει σαν να κινούμαστε μέσα σε μια απ’ αυτές τις φούσκες που δημιουργούμε με νερό και σαπουνάκι. Είμαστε και δεν είμαστε μαζί σας, αφού το σύστημα υπολειτουργεί και το συνειδητό μας μέρος μισοκοιμάται.

Το χειρότερο, βέβαια, που μπορεί να σας συμβεί είναι να είστε εσείς που μας ξυπνήσατε. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν θα ξυπνούσαμε έτσι κι αλλιώς μετά από πέντε λεπτά. Έτσι και διανοηθείτε να διακόψετε τις περιπτύξεις μας με τον Μορφέα, τη βάψατε. Βρείτε λαγούμι να κρυφτείτε, γιατί ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Θ’ αντικρίσετε ένα μαινόμενο τέρας, που μπροστά του τα chupacabra μοιάζουν με ανήμπορα νεογέννητα αρνάκια.

Το βρισίδι που θα φάτε δε θα έχει προηγούμενο, ενώ θα είμαστε πολύ κοντά στο να σας ρουφήξουμε το αίμα. Προπαντός μη σκεφτείτε να ψελλίσετε καμιά δικαιολογία, γιατί το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι να μας εξαγριώσετε κι άλλο κι όπως καταλαβαίνετε δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια. Φυσικά δε θα σας το συγχωρήσουμε ποτέ.

Γιατί δεν έχουμε πιο ιερό απ’ τον ύπνο. Είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε να βγάλουμε τη μέρα. Δεν το χωράει το μυαλό μας ότι υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται πέντε-έξι ώρες κάθε βράδυ κι είναι εντάξει. Πώς γίνεται να είναι εντάξει; Δεν τσούζουν τα μάτια τους;

Εμείς θα κοιμηθούμε το οχταωράκι μας -και δεκαωράκι όταν έχουμε τη δυνατότητα, γιατί να το αρνηθούμε;- και μετά θα σηκωθούμε με χαρά κι ενέργεια να πάμε στη δουλειά μας, να πάμε στη σχολή μας, να βγούμε και για καφέ, να πάμε και μια βόλτα, να βρεθούμε και με το ταίρι μας. Όλη μέρα θα έχουμε τον ακάθιστο και θα πιστεύουμε πως είμαστε υπερήρωες που μπορούν να χωρέσουν τα πάντα μέσα σε δεκαπέντε ώρες.

Μόλις όμως νυστάξουμε, θα τρέξουμε αμέσως να χωθούμε κάτω απ’ τα παπλώματα. Ξέρουμε καλά πως από τον ύπνο αντλούμε τη δύναμή μας και δε βάζουμε τίποτε άλλο πιο πάνω.

Βέβαια η αλήθεια είναι πως όσες ώρες κι αν κοιμηθούμε, και να έχουμε χορτάσει ύπνο, δηλαδή, αν χτυπήσει το αναθεματισμένο ξυπνητήρι, θέλουμε να το χτυπήσουμε κι εμείς αλύπητα. Όσο ωραίο ήχο κι αν έχει, όποιο αγαπημένο τραγούδι κι αν έχουμε επιλέξει να μας ξυπνάει, δεν το χωνεύουμε που μας ταράζει και διακόπτει έτσι βάναυσα τα όνειρά μας. Στο τέλος θα φτάσουμε να μισήσουμε το αγαπημένο μας τραγούδι και μιλάω εκ πείρας.

Φυσικά είμαστε κι απαιτητικοί. Δε βολευόμαστε όπου κι όπου. Απορούμε μ’ αυτούς που κοιμούνται καθιστοί στις άβολες θέσεις των αεροπλάνων και λοιπών μέσων μεταφοράς. Καταρχάς έχει τόση φασαρία. Χρειαζόμαστε ένα κρεβάτι -κατά προτίμηση το δικό μας- για ν’ απλωθούμε, να τεντωθούμε, και να μας πάρει ο ύπνος χωρίς να μας ενοχλεί κανείς και τίποτα. Κατεβάζουμε παντζούρια, σβήνουμε φώτα, κρεμάμε το ταμπελάκι «Do not disturb» έξω απ’ την κλειστή μας πόρτα και παραδινόμαστε σε ύπνο βαρύ.

Τώρα αν έχουμε φτάσει στο αμήν, μπορεί να κοιμηθούμε κι όρθιοι. Πού να τρέχουμε μέχρι το κρεβάτι;