Οι δύσκολες καταστάσεις μας τραβάνε γιατί θέλουμε να νιώσουμε νικητές

Δύσκολος ο έρωτας. Γεμάτο εμπόδια κι αγωνία το άθλημα. Άντε να βρεις κάποιον να ερωτευτείς -που για μερικούς απαιτητικούς μοιάζει ακατόρθωτο- και μετά να περιμένεις να έχεις κι ανταπόκριση. Αν έρθει η ανταπόκριση, όλα καλά. Αν, όμως, το αντικείμενο του πόθου μας μας συνδέει με Κάιρο, τότε αρχίζουν τα κλάματα. Και τα ξίδια. Και τα τηλεφωνήματα στους κολλητούς μες στη νύχτα, με το θεμελιώδες ερώτημα «Μα γιατί δε με θέλει;» να μένει αναπάντητο.

Αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Μόλις κλείσει η πληγή, ξεκινάει νέος γύρος εύρεσης συντρόφου. Ψάχνουμε το άτομο εκείνο που θα κάνει την καρδιά μας να χάσει ένα χτύπο. Έχουμε ανάγκη να έρθει κάποιος και να δώσει άλλο νόημα στην καθημερινότητά μας. Μέχρι να τον βρούμε όμως, πάμε και μπλέκουμε όλο σε κάτι καταστάσεις που κάνουν τη ζωή μας μαρτύριο.

Πάμε και πέφτουμε σε κάτι τυπάκια, που απ’ το πρώτο λεπτό φαίνεται πως τα πράγματα μαζί τους θα είναι ζόρικα. Το γράφουν στο κούτελο πως θα μας παιδέψουν. Αλλά εμείς εκεί, απτόητοι, να παλεύουμε με δράκους, έτοιμοι να φάμε τα μούτρα μας ακόμη μία φορά. Δε βάζουμε μυαλό· θέλουμε να το προσπαθήσουμε πάλι κι ας κάνει μπαμ από χιλιόμετρα πως είμαστε καταδικασμένοι ν’ αποτύχουμε.

Γιατί όταν με το καλημέρα ο άλλος σου λέει ότι δε θέλει να δεσμευτεί, μετά δε φταίει αυτός, πουλάκι μου, που δε δεσμεύεται. Μας το ξεκαθαρίζει απ’ την αρχή κι αντί να κάνουμε στροφή επιτόπου και να φύγουμε τρέχοντας κατοστάρι, εμείς λέμε ότι μας ιντριγκάρει και θα το προσπαθήσουμε. Εμείς θα τον αλλάξουμε.

Είναι κι εκείνοι οι άλλοι, που μόλις βγήκαν από σχέση και θέλουν το χρόνο τους. Να ξεπεράσουν το χωρισμό, να τα ξαναβρούν με τον εαυτό τους, να ζήσουν όσα ήθελαν και τα έκαναν στην άκρη για χάρη της σχέσης τους, να τσιλιμπουρδίσουν, βρε αδερφέ. Θέλουν να θυμηθούν πώς είναι να είσαι single και δικαίωμά τους είναι να πάρουν μια ανάσα πριν μπλέξουν πάλι με δεσμεύσεις.

Εμείς τι θέλουμε και μπλέκουμε μ’ αυτούς; Αφού μας το ξεκαθαρίζουν, τι στο καλό πιστεύουμε ότι θα συμβεί; Μας βγαίνει ξαφνικά η αυτοπεποίθηση και θεωρούμε ότι είμαστε ικανοί για τα πάντα, ακόμη και ν’ αλλάξουμε έναν άνθρωπο;

Συμβαίνει και αυτό. Είμαστε πεπεισμένοι ότι αν το θέλουμε πολύ και το παλέψουμε, θα το καταφέρουμε. Θ’ αλλάξουμε μυαλά κι ανάγκες στους άλλους κι όταν ανοίξουν τα μάτια τους, θα δουν τι διαμάντια είμαστε και δε θα μας αφήσουν να φύγουμε. Μετά θα ξυπνήσουμε βίαια απ’ το όνειρο και θ’ αρχίσουμε πάλι εκείνα τα βραδινά τηλεφωνήματα στους φίλους, συνοδευόμενα από αναστεναγμούς κι αναφιλητά. Γιατί αυτήν την κατάληξη έχουν οι μπερδεμένες καταστάσεις στις οποίες μπλέκουμε.

Μας τραβάνε τα μυστήρια, γιατί θέλουμε να βρούμε τι κρύβουν. Κάθε δύσκολος άνθρωπος μοιάζει με γρίφο που περιμένει να τον λύσουμε. Βλέπουμε κάτι ζόρικο και θέλουμε να έχουμε τη δύναμη να είμαστε εμείς, που θα κάμψουμε τις αντιστάσεις του. Χρειαζόμαστε να νιώσουμε νικητές για επιβεβαίωση.

Μα όλο αυτό στο οποίο υποβάλλουμε τον εαυτό μας δεν είναι παρά ένα στοίχημα με τον εγωισμό μας. Είναι, όμως, γνωστό πως ο εγωισμός σπανίως μας βγαίνει σε καλό.

Ο παντρεμένος ποτέ δε θα χωρίσει κι όποιος κάθε βράδυ κοιμάται σ’ άλλο κρεβάτι, δε θ’ αλλάξει συνήθειες για μας, όσο κι αν το προσπαθήσουμε. Στο τέλος εμείς θα πληγωθούμε.

Υπάρχουν, φυσικά, οι εξαιρέσεις, όμως πόσες εξαιρέσεις γνωρίζουμε προσωπικά; Είναι τόσο σπάνιο να είναι η δική μας ιστορία μία εξαίρεση στον κανόνα, όσο είναι απίθανο να βρεις τον ίδιο κόκκο άμμου στην παραλία.  Το πιθανό, όμως, είναι να υποβληθούμε σε μια διαδικασία που μόνο πόνο θα μας προσφέρει. Αξίζει όλο αυτό μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός μας;