Πόσο μας εκνευρίζουν εκείνοι που τρώνε και δεν παχαίνουν

Η ώρα είναι περασμένη και κανονικά θα έπρεπε να πέσεις για ύπνο. Αλλά σ’ έχει πιάσει μια λιγούρα, απ’ την κοιλιά σου ακούς να βγαίνουν κάτι περίεργοι ήχοι που θυμίζουν νερό που βράζει στην κατσαρόλα και σου έχουν πει ότι δεν πρέπει να κοιμάσαι με άδειο στομάχι.

Οπότε τι θα κάνεις, θα παρακούσεις τη λαϊκή σοφία και τις συμβουλές της γιαγιάς; Όχι, θα πας στην κουζίνα να τσιμπήσεις ό,τι βρεις. Λίγο από το μεσημεριανό που περίσσεψε, ίσως τίποτα κρακεράκια ή εκείνα τα πατατάκια που σε κοιτάζουν μες στα μάτια και σε ικετεύουν να τ’ ανοίξεις για να πάρουν λίγο αέρα, που είναι κλεισμένα μέρες μέσα στο σακουλάκι.

Τρως μέχρι να νιώσεις κορεσμό και με χαμόγελο ικανοποίησης κατευθύνεσαι στο κρεβάτι σου. Μόλις ξαπλώσεις, όμως, αισθάνεσαι μια βαρυστομαχιά. Δεν έπρεπε να φας τόσο πολύ, βράδυ είναι. Τώρα θα βλέπεις εφιάλτες απ’ το φούσκωμα και τη δυσφορία. Άσε που ό,τι έφαγες θα κάτσει σε όλα εκείνα τα σημεία πάνω στο σώμα σου, τα οποία παλεύεις τόσο καιρό να σμιλέψεις.

Κάπως έτσι χάνεις τον ύπνο σου και ξενυχτάς αγκαζέ με τις τύψεις. Σε πιάνει απελπισία που πάλι παρασύρθηκες κι έφαγες σαν μοσχάρι ενώ το καλοκαίρι κοντοζυγώνει κι είναι ζήτημα αν θα χωράς στο περσινό σου μαγιό. Αλλά και να χωράς, προτιμάς να κολυμπήσεις στην μπανιέρα απ’ το να βγεις στις παραλίες σ’ αυτή την κατάσταση.

Μαλώνεις τον εαυτό σου και σκέφτεσαι να τον τιμωρήσεις με μια περιποιημένη δίαιτα. Να προσέχεις πότε και τι τρως και να αποκτήσεις το σώμα που ονειρεύεσαι. Αλλά είναι τόσο δύσκολο όταν γύρω σου υπάρχουν τόσοι πειρασμοί.

Γιατί να παχαίνει ό,τι είναι τόσο νόστιμο; Πώς να κάνεις ότι δε βλέπεις τα pancakes στον κατάλογο; Κι όταν περνάς από ψητοπωλείο, τι να κάνεις, να κλείνεις τη μύτη σου; Είναι κι εκείνες οι χρυσαφένιες τηγανιτές πατατούλες, οι γεμάτες λαχταριστούς υδατάνθρακες, που είναι οι αδυναμία σου. Σου είναι αδύνατο να τις στερηθείς.

Κι έρχεται την άλλη μέρα ο ανέκαθεν αδύνατος φίλος σου και σου λέει ότι θέλει να πάρει κανένα κιλό. Εύκολα, θα του δώσεις μερικά απ’ τα δικά σου τα παραπανίσια. Έχει βαλθεί να σε τρελάνει, δεν εξηγείται αλλιώς. Τα νεύρα στο κεφάλι σου πάλλονται κι αισθάνεσαι να κοκκινίζεις από θυμό.

Κι εδώ θέλεις να καταγγείλεις μια κατάφωρη αδικία. Δε δέχεσαι την ώρα που εσύ και τόσοι άλλοι αδικημένοι λιώνετε στους διαδρόμους και το ελλειπτικό, κάποιοι να καταβροχθίζουν όλο το φαστφουντάδικο και να μην παίρνουν γραμμάριο.

Είναι εκείνοι οι φίλοι και γνωστοί που γεννήθηκαν με το μοναδικό χάρισμα να παραμένουν αδύνατοι ό,τι κι αν χλαπακιάσουν. Μπορεί να τρώτε την ίδια ποσότητα κι ενώ εσείς ξεφυσάτε και ψάχνετε σόδες, αυτοί να είναι κομπλέ. Όμως εσείς θα ψάχνετε ένα νούμερο μεγαλύτερο παντελόνι κι αυτοί θα φοράνε το σορτσάκι που είχαν στο γυμνάσιο. Δεν ξέρουν τι θα πει δίαιτα, ποτέ δε χρειάστηκε να γυμναστούν συστηματικά και φυσικά δε στερήθηκαν τη σοκολάτα και τα γλυκά.

Ε, λοιπόν, μας εκνευρίζουν όλοι αυτοί που τρώνε τον άμπακο και δεν παχαίνουν. Γιατί εμείς πρέπει να υποφέρουμε απ’ την πείνα, να στερηθούμε όλα τα νόστιμα εδέσματα που πετάγονται από κάθε γωνιά και να ιδρώσουμε στη Zumba και το Abs για να χάσουμε 200 γραμμάρια.

Είναι ο τρόπος της φύσης να μας κοροϊδεύει, να παίζει μαζί μας. Και πώς να μη ζηλέψεις που δεν τους μοιάζεις; Άνθρωπος είσαι. Θα λιμπιστείς όταν τρώνε μπροστά σου κι εσύ αναγκάζεσαι να τρέφεσαι με μαρούλια σαν τις κατσικούλες, τη στιγμή που την κατσικούλα θα ήθελες να φας κι εσύ. Σου τρέχουν τα σάλια στην εικόνα του πιάτου τους, που είναι τιγκαρισμένο στη μαγιονέζα, ενώ εσύ θα φας πάλι άνοστα νερόβραστα.

Ώσπου θα λυγίσεις και θα πεις «Δε γαμιέται!» και θα δώσεις τέρμα στο μαρτύριο. Δε γίνεται να νιώθεις ενοχές με κάθε μπουκιά που βάζεις στο στόμα σου. Στο κάτω-κάτω έχει και τα καλά του το να παίρνεις λίγα κιλάκια. Σε προειδοποιεί το σώμα σου ότι πρέπει να προσέξεις. Έτσι, θέλοντας και μη, έχεις ένα όριο, ένα μέτρο στις ασυδοσίες.

Απ’ την άλλη εκείνοι που δεν παχαίνουν με τίποτα, πιθανόν ποτέ να μην ασχολήθηκαν με την ποιότητα του φαγητού τους και να νομίζουν ότι δεν τους αφορούν η χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια. Όμως οι πιο τσουπωτοί, το έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και καλό είναι όλοι να κάνουμε το τσεκάπ μας πού και πού.

Άλλωστε σε πολλούς αρέσουν η κοιλίτσα και τα πιασιματάκια. Ας αγαπήσουμε κι εμείς το σώμα μας όπως είναι και ν’ αφήσουμε στην ησυχία τους τους φύσει αδύνατους. Έχουμε κι εμείς τα δυνατά μας σημεία, αρκεί να τα αναδείξουμε. Τι να την κάνεις μια ζωή χωρίς απολαύσεις;