Όλοι έχουμε παρελθόν που πονάει. Κανείς δεν έζησε σε θωρακισμένο περιβάλλον. Είναι που ‘χουμε αισθήματα κι αυτό μας κάνει ευάλωτους, αλλά και τόσο ενδιαφέροντες. Έτσι ο καθένας φέρει τα τραύματά του. Άσε με, λοιπόν, να δω τα δικά σου. Μίλησέ μου για το παρελθόν σου, για όλα αυτά που σε φοβίζουν και σε πονάνε. Μη μ’ αφήνεις να φεύγω.
Όταν είσαι απόμακρος, φοβάμαι πως κάπου έχω φταίξει, πως κάτι έκανα λάθος. Περισσότερο όμως φοβάμαι που δεν είμαι μαζί σου σ’ αυτά που σκέφτεσαι, που με κλείνεις απ’ έξω. Γίνεσαι ξένος κι εγώ περιττή. Μοιάζει να σ’ ενοχλεί η παρουσία μου, γιατί αντιλαμβάνεσαι πως προσπαθώ να τρυπώσω στο μυαλό σου και να καταλάβω. Να καταλάβω τι συμβαίνει, τι έχεις, από τι κρύβεσαι. Μ’ αντιμετωπίζεις σαν απειλή κι υψώνεις τείχη. Φοράς την πανοπλία σου και δε μ’ αφήνεις να σε πλησιάσω. Μένεις μόνος μέσα στην ασφάλειά σου. Αλλά η μοναξιά αυτής της ασφάλειας πονάει περισσότερο απ’ τα τραύματά σου.
Υποφέρω όταν μου γυρνάς την πλάτη και χάνεσαι σε δρόμους στους οποίους δεν μπορώ να σ’ ακολουθήσω. Σε βλέπω ν’ απομακρύνεσαι από μένα, την ώρα που θέλω τόσο να ‘μαι μαζί σου. Κλείνεσαι στον εαυτό σου και με κρατάς μακριά. Μα αν μου επιτρέψεις να σταθώ δίπλα σου, θα φροντίσω τις πληγές σου.
Ξέρω ότι φοβάσαι ν’ αφεθείς και να μου δείξεις τις αδυναμίες σου, αλλά εμένα δε χρειάζεται να με φοβάσαι. Είμαι εδώ, γιατί θέλω να ‘μαι πλάι σου, θέλω να σε γνωρίσω. Ανησυχείς μήπως μετά σ’ απορρίψω και δε θέλω πια να ‘μαι μαζί σου; Ότι θα σκέφτομαι πως δεν είσαι δυνατός; Νομίζεις πως αν μου δείξεις την ευαίσθητη πλευρά σου θα ξενερώσω; Μα αυτό είναι που αγαπώ περισσότερο σ’ εσένα.
Σ’ αγαπώ περισσότερο όταν είσαι ευάλωτος. Όταν μου δείχνεις όλες αυτές τις πληγές που κουβαλάς απ’ το παρελθόν σου. Τότε είσαι πιο ανθρώπινος, πιο τρωτός. Δε χρειάζομαι έναν υπερήρωα, εσένα θέλω μ’ όλες τις αδυναμίες και τα ψεγάδια σου, που σε κάνουν ξεχωριστό. Σ’ αγαπώ περισσότερο όταν αφήνεσαι και μ’ αφήνεις να δω την αλήθεια σου, πίσω απ’ το προσωπείο του δυνατού. Δείξε μου πόσο γοητευτικά ατελής είσαι. Δείξε μου τα σημάδια σου, που σε κάνουν μοναδικό.
Δε χρειάζεται να φαίνεσαι αλύγιστος, σκληρός. Παίξε όποιο ρόλο διαλέξεις μπροστά στους άλλους, όμως μ’ εμένα θέλω να ‘σαι αληθινός. Θέλω να ‘σαι παρών.
Όταν είσαι μέσα μου, σε νιώθω τόσο κοντά μου. Δυο σώματα που περιστρέφονται, ενωμένα και μπερδεμένα, τόσο που δεν ξεχωρίζει το ένα απ’ τ’ άλλο. Όπως ξαπλώνεις γυμνός στα σεντόνια, μοιάζεις τόσο εκτεθειμένος και παραδομένος. Και μετά πάλι χάνεσαι στις δικές σου σκέψεις, παρέα με τις σκιές σου. Κι εκεί σε χάνω. Δεν ξέρω πώς να φερθώ. Άφησέ με να σε πλησιάσω, να σε κοιτάξω κατάματα.
Κι εγώ φοβάμαι. Έχω τις δικές μου ανασφάλειες, αλλά δε με τρομάζει η επαφή. Προτιμώ να εκτεθώ και να το ζήσω στην πληρότητά του, γιατί οι αληθινές σχέσεις είναι λιγοστές και δεν έχει νόημα να ζούμε ανολοκλήρωτες καταστάσεις.
Δεν είναι εύκολο να τολμήσεις να μου φανερώσεις όσα για χρόνια έκρυβες, αλλά εκεί θα χρειαστείς τη δύναμή σου. Μίλησέ μου για τις ανάγκες σου, καθώς είναι ο μόνος τρόπος για να ικανοποιηθούν. Άσε με να σε δω όπως πραγματικά είσαι κι έλα να ενωθούμε χωρίς άμυνες, ολοκληρωτικά. Παραδώσου, για να μπορέσεις να νιώσεις την ηρεμία που φέρνει η οικειότητα. Αν μοιραστείς μαζί μου όλα αυτά που σε τρομάζουν, θα τα δεις να μικραίνουν. Αυτήν τη μαγεία έχει το μαζί. Έλα να τη ζήσουμε ως το τέλος.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Βαή: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μαρία Βαή
