Το παιδί του κολλητού δυο φορές παιδί μου

Τυχεροί όσοι έχουμε έναν κολλητό. Μπορεί να έχουμε και περισσότερους, αλλά με κάποιον θα είμαστε πιο δεμένοι. Είναι μεγάλη ευλογία να μοιράζεσαι κάθε μικρή σου σκέψη, όνειρο κι ανησυχία μ’ έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι σε νιώθει και σε νοιάζεται.

Ταιριάζουμε στα γούστα, από ντύσιμο και μουσική, μέχρι διακόσμηση και στάση ύπνου. Δε χρειάζεται να λέμε και πολλά, γιατί επικοινωνούμε τηλεπαθητικά. Αυτό βέβαια, καθόλου δεν εμποδίζει τη γλώσσα μας να τρέχει μαραθώνιο, όποτε προκύπτει θέμα που σηκώνει ανάλυση.

Κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που ο φίλος μας θ’ αποκατασταθεί και, ακολουθώντας τη φυσική εξέλιξη, θ’ αποκτήσει απογόνους. Αυτό καθόλου δε θα μας απομακρύνει, γιατί εδώ που τα λέμε το να ετοιμάζεις το σπιτικό σου, πόσο μάλλον να έχεις ένα βρέφος στο σπίτι, καταναλώνει πολύ απ’ το χρόνο σου. Αντιθέτως, θα μας φέρει πιο κοντά κι η σχέση μας θ’ ανέβει επίπεδο.

Περνάμε πλέον σε μια νέα εποχή, όπου ένα τοσοδούλικο πλασματάκι θα καταλάβει κάθε εκατοστό του σπιτιού και θ’ απαιτεί την προσοχή του φίλου μας κάθε λεπτό της ημέρας, τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια. Οι ισορροπίες πλέον αλλάζουν, όπως και τα θέματα που τώρα πια μας απασχολούν: πάνες, κουδουνίστρες και το μεγάλο δίλημμα, αν θα πάει σε σχολείο δημόσιο ή ιδιωτικό.

Συνειδητοποιούμε ότι νοιαζόμαστε για το παιδί του φίλου μας σαν να ήταν δικό μας. Πονάμε το ίδιο όταν κλαίει και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνει άνθρωπος σωστός και δυνατός. Ανησυχούμε σαν να πρόκειται για το δικό μας βλαστάρι.

Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Αφού ήμασταν εκεί απ’ το τεστ εγκυμοσύνης και τον πρώτο υπέρηχο ώσπου έσπασαν τα νερά. Περάσαμε όλο το άγχος της εγκυμοσύνης και φάγαμε τις κλωτσιές μας όταν βάλαμε το χέρι μας πάνω στη φουσκωμένη κοιλιά που το φιλοξενούσε. Εννοείται ότι ξενυχτήσαμε στο μαιευτήριο ώσπου να ξεπροβάλλει το κεφαλάκι του στον κόσμο κι η χαρά μας ήταν απερίγραπτη την πρώτη φορά που το αντικρίσαμε.

Ήμασταν μπροστά στα πρώτα του βήματα και στις πρώτες ατυχείς, λεκτικές του απόπειρες. Ως εκ τούτου είμαστε σε θέση ν’ αποκρυπτογραφήσουμε τη δική του μοναδική γλώσσα, ώσπου να μάθει να χρησιμοποιεί τη δική μας.

Είμαστε οι χαζοθείοι του. Σ’ εμάς θα έρθει να ζητήσει καταφύγιο όταν το μαλώσουν οι γονείς του και θα μας πει τα παράπονά του. Εμείς θα το βοηθήσουμε να καλύψει τις ζαβολιές του, για να τη βγάλει καθαρή. Θα το κρατήσουμε όταν τύχει κάτι έκτακτο και με χαρά θ’ αναλάβουμε το babysitting όταν οι φίλοι μας θα θέλουν να βγουν να ξεσκάσουν.

Η αγνή μυρωδιά της μωρουδίλας είναι που μας κάνει να μην μπορούμε να του χαλάσουμε χατίρι και το κακομαθαίνουμε κάθε φορά που οι γονείς του δε μας παίρνουν χαμπάρι. Είναι το μυστικό της συνωμοσίας μας. Τρελαινόμαστε να του παίρνουμε δώρα, μικρά, καθημερινά και μεγαλύτερα στις γιορτές και τα γενέθλια. Μα πώς να μη λατρεύεις το ζουζούνι που τρέχει να σ’ αγκαλιάσει όποτε φανείς στην πόρτα;

Αργότερα, όταν αρχίσουν οι δυσκολίες στα μαθήματα, μαζί θα διαβάζουμε κι εμείς. Θα είμαστε εκείνοι που θα μάθουν πρώτοι ποιο είναι το άτομο εκείνο για το οποίο κάνουν καρδούλες τα ματάκια του. Μας εμπιστεύεται γιατί μας ξέρει κυριολεκτικά απ’ την ώρα που γεννήθηκε.

Φυσικά αν αποκτήσουμε κι εμείς παιδιά, θα είναι σαν αδερφάκια, όχι εξ αίματος, αλλά το ίδιο αγαπημένα, αφού θ’ ανήκουν στην ίδια ευρεία οικογένεια. Γιατί πώς να μην αγαπάς απ’ τα βάθη της καρδιάς σου το δημιούργημα ενός ανθρώπου που αγαπάς όσο τον κολλητό σου;