Βαρεθήκαμε να μας μιλάτε για τους πρώην

Κάποτε έρχεται εκείνη η μέρα που καταλαβαίνουμε πως το «για πάντα» έχει διαφορετική χρονική διάρκεια για τον καθένα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί όταν το ξεστομίζουμε, πραγματικά το πιστεύουμε, όμως όταν ξεθυμάνει ο έρωτας κι η αγάπη δεν καταφέρει να πάρει τη θέση του, το «πάντα» φτάνει στο τέλος του.

Χωρίζουμε τις πορείες μας και καλούμαστε να ζήσουμε τις υπόλοιπες μέρες μας χωρίς την παρουσία του ατόμου που ως χθες θεωρούσαμε πως είναι ο άνθρωπός μας. Αν η απόφαση είναι κοινή, η έλλειψη θα μας παιδέψει για λίγο, αλλά σύντομα θα μπούμε στους ρυθμούς της νέας μας πραγματικότητας.

Σε περίπτωση που η απόφαση ήταν δική μας, μπορεί να νιώσουμε ελεύθεροι και να φερόμαστε σαν να μην υπήρξε ποτέ η σχέση, μπορεί όμως να σκεφτόμαστε και το πισωγύρισμα κάθε φορά που νιώθουμε μοναξιά.

Η δυσκολότερη περίπτωση φυσικά είναι εκείνη κατά την οποία εμείς τον θέλουμε ακόμη, όμως ο άλλος αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή του μακριά μας, χωρίς την καθημερινή παρουσία μας στο πλευρό του. Τότε καλούμαστε να το δεχτούμε κι όσο κι αν πονάμε, αν η απόφασή του είναι οριστική και δεν υπάρχουν περιθώρια να σμίξουμε ξανά, ν’ αφήσουμε το πρώην ταίρι μας να φύγει χωρίς δράματα και να πείσουμε τον εαυτό μας πως με τον καιρό ο πόνος θα φθίνει.

Και πράγματι έτσι θα γίνει. Αν πρόκειται για τον πρώτο μας χωρισμό, νομίζουμε πως θα σχιστεί η καρδιά μας και δε θα νιώσουμε ποτέ ξανά τόσο δυνατά συναισθήματα. Διαφορετικά γνωρίζουμε καλά πως όταν ηρεμήσουμε, θα βρεθεί ένα καινούριο πρόσωπο να μας χαρίσει στιγμές ευτυχίας.

Ως τότε έχουμε το δικαίωμα ν’ αναπολούμε καμιά φορά την παλιά μας σχέση και τον πρώτο καιρό μετά το χωρισμό να γέρνουμε στους ώμους των φίλων και να ζητάμε παρηγοριά. Μπορούμε να κλάψουμε, να βρίσουμε, να περάσουμε μίνι κατάθλιψη, να μιλάμε για το πρώην ήμισυ ώρες ατέλειωτες.

Όμως αυτά τα φαινόμενα θα μειωθούν σταδιακά, ώσπου να εκλείψουν. Γιατί αν δε μειωθούν, κάτι δεν πάει καλά. Κάπου το παρακάνουμε και μένουμε κολλημένοι σε κάτι που πλέον δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Αυτό είναι κακό κυρίως για μας, αλλά και για τους φίλους μας.

Γιατί κυκλοφορούν εκεί έξω κάποιοι που δε λένε να το πάρουν απόφαση ότι το παλιό τους ταίρι δε θα ξαναγυρίσει κι επιμένουν να μιλάνε γι’ αυτό ακόμη κι ένα χρόνο μετά το χωρισμό. Δεν μπορούν να ξεκολλήσουν και δεν κοιτάζουν γύρω τους να βρουν κάποιο νέο άτομο ν’ ασχοληθούν παρά μόνο θυμούνται με την παραμικρή αφορμή στιγμές απ’ την παλιά τους σχέση.

Το μόνο θέμα συζήτησης είναι οι πρώην και πρήζουν τ’ αυτιά των φίλων τους με το πόσο ωραία περνούσαν, τι κρίμα που χώρισαν κι αφάνταστη μίρλα. Οι φίλοι όμως είναι άνθρωποι κι η αντοχή τους κάποτε δοκιμάζετε σκληρά. Θα σας σταθούν και θα σας παρηγορήσουν, αλλά μέχρι πότε; Θα βαρεθούν να σας ακούν να μιλάτε συνεχώς για τους πρώην. Είναι στενάχωρο να μη σε θέλει ο άλλος όταν ακόμη τον γουστάρεις, όμως μετά από ένα διάστημα καταντά άρρωστο να μιλάς μόνο γι’ αυτό.

Ξεπεράστε το επιτέλους! Δηλαδή νισάφι πια! Πόσο καιρό θα κρατήσει αυτή η κατάσταση; Γίνεστε μίζεροι και τραβάτε μαζί σας και την παρέα. Θα υπάρξει ανοχή, αλλά στα πλαίσια του λογικού. Το σημαντικότερο είναι να πάψετε να λυπάστε τον εαυτό σας. Αν κάποιος δε σας θέλει πια και σας ξεπέρασε, το ίδιο θα κάνετε κι εσείς με το πέρασμα του χρόνου, όμως θα πρέπει να απεγκλωβιστείτε απ’ το κελί που μόνοι σας δημιουργήσατε.

Ακόμη κι αν είσαι εργένης η ζωή έχει πολλές ομορφιές να σου προσφέρει, φτάνει ν’ ανοίξεις τα μάτια σου και να βγεις απ’ τη μαυρίλα που σε περιτριγυρίζει. Δε θ’ αλλάξουν τα συναισθήματά σου από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά σίγουρα θ’ αλλάξουν.

Γι’ αυτό φτάνει πια με την κλάψα. Διαφορετικά, αν το παρακάνετε, κινδυνεύετε εκτός από πρώην ταίρι ν’ αποκτήσετε και πρώην φίλους.