Βουρ σ' ό,τι φοβάσαι!

Είναι εκπληκτικό που ως παιδιά έχουμε άγνοια κινδύνου, όμως μεγαλώνοντας αρχίζουμε ν’ αποκτούμε φοβίες. Τρέμουμε μη μας συμβεί το παραμικρό, μη γίνει κάτι και μας βγάλει απ’ τη βόλεψή μας, γεμίζοντας έτσι με άγχος τις μέρες μας.

Αφού μας τρώει τόση ενέργεια, γιατί, λοιπόν, επιτρέπουμε στο φόβο να μας κυριεύσει; Για ποιο λόγο αρχίζουμε να φοβόμαστε κάτι, το οποίο μέχρι πρότινος έμοιαζε τόσο φυσικό και πώς γίνεται ο καθένας μας να φοβάται κάτι διαφορετικό; Είναι πραγματικά περίεργο που αυτό που προκαλεί ανατριχίλα σε κάποιον, για κάποιον άλλο είναι παιχνιδάκι.

Σίγουρα όλα έχουν να κάνουν με τα βιώματά μας και το πιθανότερο είναι να έβαλαν το χεράκι τους κι οι γονείς μας στην προσπάθειά τους να μας προστατέψουν ή να μας συνετίσουν. Ο φόβος του μπαμπούλα που κρύβεται στη ντουλάπα και θα έρθει να μας πάρει, αν δεν είμαστε υπάκουοι, υποσυνείδητα μας ακολουθεί για την υπόλοιπη ζωή μας.

Μετά πώς να μη φοβάται κανείς το σκοτάδι μ’ όλα αυτά τα τέρατα που περιμένουν να νυχτώσει για να κάνουν την εμφάνισή τους; Βοηθάει κι η φαντασία μας, που υπό άλλες συνθήκες είναι θετικό χαρακτηριστικό, αλλά όταν κάποιος δίνει μορφή στο φόβο του, πλάθει κόσμους ζοφερούς, που χειροτερεύουν την κατάσταση.

Καθόμαστε κι υποθέτουμε «τι θα συμβεί αν», με τη φαντασία μας να λειτουργεί στο μάξιμουμ και σεναριολογούμε σε τέτοιο εξωφρενικό βαθμό, που τύφλα να ‘χουν τα σπλάτερ κι οι καλύτερες περιπέτειες του Χόλιγουντ. Αν είχαμε τα μέσα να γυρίσουμε ταινία με τις παλαβομάρες μας, θα πηγαίναμε σούμπιτοι για Όσκαρ. Βέβαια, το κοινό θα έλεγε πως αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Έλα, όμως, που όταν φοβάσαι χάνεις τη δυνατότητα να σκεφτείς λογικά και ν’ αναγνωρίσεις πόσο τραβηγμένα είναι όλα αυτά που σκέφτεσαι.

Αφού δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την κατάσταση προς όφελός μας, το μόνο που μένει είναι ένα ωραιότατο χάσιμο χρόνου κι η κατασπατάληση της ενέργειάς μας. Δηλαδή, απλώς ξοδεύουμε τη ζωή μας στα καλά του καθουμένου, επειδή δε θέλουμε να μας βρει κανένα κακό. Έτσι που το πάμε, όμως, ούτε και κανένα καλό θα μας βρει.

Δυστυχώς, όσο φοβόμαστε, τόσο χάνουμε ευκαιρίες για νέες εμπειρίες και δοκιμές. Η λύση είναι να μην το πολυσκεφτόμαστε και να περνάμε αμέσως στη δράση. Γιατί, όσο περισσότερο το αναλύουμε, τόσο θα ριζώνει μέσα μας η αμφιβολία και θα επιλέγουμε στο τέλος την ασφάλεια της απραγίας. Αλλά τότε ποιο το νόημα;

Επειδή οι αλλαγές δε συμβαίνουν απ’ τη μια μέρα στην άλλη πατώντας ένα μαγικό κουμπί, αλλά θέλουν το χρόνο τους, χρειάζεται ν’ αλλάξουμε πρώτα κάποιες συνήθειές μας. Συγκεκριμένα, τη συνήθεια της αποφυγής αυτού που φοβόμαστε. Γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσουμε τη μέθοδο της ομοιοπαθητικής: βουρ στο φόβο μας.

Μπορεί την πρώτη φορά το όλο εγχείρημα να καταλήξει σε κλάμα γοερό, μπορεί τη δεύτερη να νικήσει ο φόβος, αλλά μόλις καταλάβουμε ότι οφείλει την ύπαρξη του σε μας κι όταν το επιλέξουμε εκείνος δε θα έχει πλέον υπόσταση, θ’ απελευθερωθούμε.

Ως τότε, για να επισπεύσουμε την αναχώρηση του φόβου, θα έρθουμε αντιμέτωποι μ’ αυτό που μας κόβει τα πόδια, για να γνωρίσουμε και να καταλάβουμε τι είναι εκείνο που μας κρατάει πίσω. Η κατανόηση είναι που θα το αποδυναμώσει.

Δηλαδή, αν φοβάσαι το σκοτάδι, σβήσε το φως και κοιμήσου. Ότι θα δυσκολευτείς είναι σίγουρο, αλλά με λίγη υπομονή κι επιμονή θα μάθεις ότι τίποτα δεν κρύβεται στα σκοτεινά. Αν υπήρχε κάτι, θα το έβλεπες και μ’ αναμμένα τα φώτα. Γνώρισε το σκοτάδι, αφουγκράσου, άσε τα μάτια σου να συνηθίσουν και θα δεις πως δε συντρέχει λόγος ανησυχίας.

Φοβάσαι τα ύψη; Ανέβα στον τελευταίο όροφο του κτιρίου, βγες στην ταράτσα και ρίξε μια ματιά προς τα κάτω. Είναι φυσικό να παγώσεις, όμως μετά το πρώτο σοκ, αν επαναλάβεις την άσκηση, θα καταλάβεις πως δεν είναι το ύψος το πρόβλημα, αλλά το ενδεχόμενο να πέσεις. Όμως πραγματικά, ποιες είναι οι πιθανότητες να συμβεί, αν κρατάς μια απόσταση ασφαλείας απ’ τα κάγκελα;

Αν φοβάσαι τους ανθρώπους κι αποφεύγεις την πολυκοσμία, μάθε ότι δεν υπάρχει τρόπος να σου ρουφήξουν τον αέρα. Ο συνωστισμός δεν είναι ευχάριστος, αλλά δε χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, γιατί αυτό μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράγματα. Μέτρα ήρεμα από μέσα σου, σκέψου κάτι ευχάριστο κι αφού πατήσεις και πατηθείς, θα βγεις αλώβητος· άντε με πονεμένο κάλο.

Όσο επιτρέπεις στο φόβο να σε κουμαντάρει, μένεις αδρανής κι η έλλειψη δράσης πάει χεράκι με μια αδιάφορη ζωή κι έναν καθημερινό θάνατο των στιγμών, που θα μπορούσες να βιώσεις, αν δε δείλιαζες. Ο μόνος τρόπος να ξεπεράσεις τους φόβους σου είναι να τους αντιμετωπίσεις και να συνειδητοποιήσεις ότι βρίσκονται μόνο μέσα στο μυαλό σου και τρέφονται απ’ αυτό.

Όταν έρθει η στιγμή που θα συμβεί το κακό, δε θα προλάβεις να φοβηθείς, γιατί το ένστικτο της επιβίωσης θα σε ωθήσει να δράσεις. Γι’ αυτό άσε τους φόβους σου στην άκρη και ζήσε!