Έχεις μια δεύτερη ευκαιρία

Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που γεννιέται καθημερινά σε ανύποπτο χρόνο και μέρος. Μπορεί να τον συναντήσεις σε ένα μπαρ πίνοντας αμέριμνος το ποτό σου ή περιμένοντας το λεωφορείο για να πας στη δουλειά στις 7 το πρωί. Ακόμα και στο πεζοδρόμιο στρίβοντας στη γωνία για τον φούρνο της γειτονιάς.

Η ανάγκη μας για έρωτα, τον καθιστά περιζήτητο και αναγκαίο. Ωστόσο, πάντα καραδοκεί περιμένοντας την τέλεια ευκαιρία ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής του, ο χωρισμός. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να συμπεριλαμβάνουμε τον χωρισμό στα στάδια διαδικασίας του έρωτα. Ο χωρισμός, συνηθίζει να μιμείται τον έρωτα ως προς την εμφάνισή του. Θα τον δεις να περνάει έξω από την πόρτα σου και να περιμένει οποιοδήποτε δικαίωμα για να χτυπήσει το κουδούνι. Αιτία χωρισμού, μπορεί να είναι ένα μικρό ψέμα, μια ασυμφωνία χαρακτήρων, και φυσικά μια απιστία.

Τι γίνεται, όμως, όταν τα συναισθήματα που χαρίζει ο έρωτας έρχονται αντιμέτωπα με εκείνα που προσάπτει ένας χωρισμός; Πώς αντιδράς όταν η έντονη αγάπη που νιώθεις για τον άνθρωπό σου, επισκιάζεται από την προδοσία του; Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων υποστηρίζει πως δε θα συγχωρούσε ποτέ απιστία, ωστόσο η πράξη έρχεται να κατατροπώσει τη θεωρία όταν βρίσκεσαι σε αυτή τη δύσκολη θέση. «Δώσε μου μια ευκαιρία ακόμα», έχουμε ακούσει σε γνωστό τραγούδι. Και ποιος δεν έχει δώσει;

Ποιος πραγματικά, όμως, είναι ο λόγος που δίνουμε δεύτερη ευκαιρία; Κάποιος μπορεί πολύ εύστοχα να πει, πως η αγάπη δίνει την ευκαιρία αυτήν. Εύστοχη απάντηση, αλλά ως γνωστόν, εκεί που ξεκινάει ο έρωτας, σταματά η λογική. Αν δεν αξιοποίησε την πρώτη του ευκαιρία, γιατί να το κάνει με τη δεύτερη; Με αυτή την ερώτηση προς τον εαυτό σου ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσεις.

Όσο λογικό είναι να ζητάει μια ακόμη προσπάθεια ο «θύτης», άλλο τόσο παράλογο είναι το «θύμα» να τη δίνει.  Θα σε παροτρύνω να σταθείς απέναντι από τον καθρέφτη σου και να κάνεις στον εαυτό σου μια απλή ερώτηση: Σε ποιον πραγματικά δίνεις αυτήν τη δεύτερη ευκαιρία;  Ξέρεις πολύ καλά πως η εμπιστοσύνη είναι εύθραυστη. Πως το γυαλί αν ραγίσει δεν ξανακολλά. Ήρθε η στιγμή να το παραδεχτείς κι εσύ. Δεν έχει να κάνει με τον άλλον όλη αυτή η ιστορία, αλλά μ’ εσένα. Ναι, μ’ εσένα.

Αρνείσαι να αποδεχτείς την κατάσταση. Προσπαθείς να αποφύγεις τον προσωρινό πόνο και τη θλίψη που σου προκαλεί. Δε θέλεις να ζοριστείς. Προτιμάς να δώσεις μια ανώδυνη δεύτερη ευκαιρία, απ’ το περάσεις μια δίκαιη επώδυνη περίοδο. Παραμυθιάζεις τον εαυτό σου και τις παρέες σου με τον τίτλο του «υπεράνω» που έχει τη δύναμη να συγχωρεί και να προχωρά.

Όχι, δεν είναι δύναμη, αλλά αδυναμία. Είσαι αδύναμος να κάνεις έργο τη θεωρία που ο ίδιος διατυμπάνιζες. Η ανασφάλειά σου κερδίζει την μοναδική καλή εκδοχή που έχει μέσα του ο εγωισμός. Υπερηφάνεια! Την καταπατάς για να δώσεις παράταση στον εαυτό σου. Να τραβήξεις όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται το αναπόφευκτο. Τι προσπαθείς να αποδείξεις και σε ποιον; Γνωρίζεις καλύτερα απ’ όλους πως δεν μπορείς να συγχωρήσεις κάτι ασυγχώρητο. Πως η άρνησή σου να αντιμετωπίσεις την ανασφάλεια αυτή, θα επιφέρει ακόμη μεγαλύτερη. Ταρακουνήθηκε αρκετά τώρα το εγώ σου;

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ίσως είναι η ευκαιρία να μάθεις κάτι παραπάνω και να «ψηλώσεις». Σ’ εσένα πρέπει να δίνεις τις δεύτερες ευκαιρίες, αλλά όχι για να σε χαϊδέψεις και να βοηθήσεις τον εαυτό σου να γίνει ακόμη μια φορά ρίψασπις. Δώσε την ευκαιρία σ’ εσένα τον ίδιο να δυναμώσεις, να ξεπεράσεις ανασφάλειες και φόβους. Στην τελική, να κάνεις αυτό που πρέπει. Στη ζωή τα «πρέπει» και τα «μη», μπορεί να καταρρίπτονται. Στον εαυτό σου, όμως, πρέπει να τα επιβάλεις. Έχεις υποχρέωση να λες αλήθεια στον εαυτό σου και όχι να μεταμφιέζεις ένα ανούσιο ψέμα σε δεύτερη ευκαιρία.

Διότι, οι ευκαιρίες είναι καρποί που βγαίνουν από το δέντρο της σκληρής καθημερινότητας και όχι από το δέντρο του ευαίσθητου συναισθήματος.

Τα συναισθήματα δεν είναι ευκαιριακά. Ο κόσμος μας έχει γεμίσει με πόνο, ανασφάλεια και υποχώρηση στον τομέα του έρωτα, και αυτό οφείλεται στην αδυναμία του να μην πηδάς από πάνω το εμπόδιο, αλλά να προσπερνάς δίπλα του.

Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να μην υποχωρούμε. Οι κόκκινες γραμμές που όλοι βάζουμε να είναι έντονες ώστε να μην τις περνά κανείς και όχι αχνές, με αποτέλεσμα να τις περάσει κάποιος στην πρώτη του ευκαιρία και πολύ πιθανόν και στη δεύτερη…

Αν λέγαμε κάθε φορά την αλήθεια στον εαυτό μας, δε θα πιστεύαμε ποτέ στο ψέμα.

Έχεις μια «δεύτερη ευκαιρία», λοιπόν!