Ό,τι αφήνεις σε αφήνει

Αναρωτήθηκες ποτέ πως ένας όμορφος κήπος γεμάτος με χρωματιστά και μυρωδάτα λουλούδια, παραμένει ίδιος σε βάθος χρόνου; Κάποιος τον περιποιείται καθημερινά. Ξυπνάει το πρωί και τον σκαλίζει. Ποτίζει τα άνθη του και τα καθαρίζει από παράσιτα και άλλες ασθένειες. Κάπως έτσι λειτουργούν κι οι ανθρώπινες σχέσεις. Μια σχέση είτε αυτή είναι ερωτική, είτε είναι φιλική, χρειάζεται φροντίδα για να διατηρηθεί και να μη μαραθεί όπως ένα όμορφο λουλούδι.

Θεωρούμε πως μια σχέση παραμένει αυτούσια, πιστεύοντας ότι τα στοιχεία που μας ένωσαν είναι δεδομένο πως θα την κρατήσουν όρθια. Μεγάλο λάθος. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αν δε στηρίξεις και δε βάλεις πλάτη σε κάτι που ο ίδιος έχτισες και φαίνεται ετοιμόρροπο, είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει σαν ένας σωρός από τραπουλόχαρτα.

Όλοι μας έχουμε δει έναν έρωτα να χάνεται ξαφνικά μέσα από τα χέρια μας. Οι άνθρωποι, όμως, δε φεύγουν έτσι ξαφνικά ένα πρωί. «Μη με αφήσεις να σ’ αφήσω, κι αν το κάνεις, έχε κλειδωμένη από πριν την πόρτα και πέτα το κλειδί». Μήπως τελικά, αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή, ενώ η συμπεριφορά μας ωθεί τους άλλους προς την έξοδο;

Ο έρωτας θέλει φροντίδα. Ακόμη και για τον σύντροφο που μας πρόδωσε, αρνηθήκαμε να σκεφτούμε πως ίσως το λάθος του αυτό, ξεκίνησε από δικά μας λάθη. Πόσες φορές παραμελήσαμε τον σύντροφό μας αδιαφορώντας για τις συνέπειες; Πόσες φορές αναζητούσε την προσοχή μας κι εμείς γυρίζαμε το κεφάλι από την άλλη μεριά; Τόσες κι άλλες τόσες που δεν τον φροντίσαμε, δεν του δώσαμε στοργή, δεν τον ακούσαμε τις στιγμές που έψαχνε τον δικό του ακροατή και δεν τον στηρίξαμε. Νομίζαμε πως η σχέση από μόνη της θα τα καλύψει όλα αυτά.

Ένας από τους αμέτρητους νόμους της ζωής, λέει πως ό,τι αφήνεις σε αφήνει. Μια φιλική σχέση μπορεί να θεωρείται από πολλούς πιο σημαντική και πιο ιερή από μία ερωτική. Οι φίλοι, είναι οι συγγενείς που εσύ επέλεξες και που έχεις μοιραστεί μαζί τους τόσες χαρές, όσες και πίκρες. Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως ένας δυνατός δεσμός δε σπάει. Η παρέα μας πάντα είναι πιο ανεκτική στα λάθη και τις επιλογές μας. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο και με την αμέλεια. Όταν αμελείς τα συναισθήματα, εκείνα φθείρονται. Και το συναίσθημα μιας φιλίας είναι πιο εύθραυστο από οποιοδήποτε άλλο. Παραμελήσαμε τους φίλους μας για μια ερωτική περιπέτεια. Ο φίλος, όμως, περίμενε εκεί. Αναζητήσαμε τη συντροφιά μιας άλλης παρέας με τον ενθουσιασμό που προξενεί το καινούριο. Ο φίλος συνέχιζε να περιμένει. Το κενό, όμως, ανάμεσά μας γιγαντώθηκε και μετά από καιρό όταν τον συναντήσαμε τυχαία στον δρόμο, του είπαμε πως χάθηκε και δεν πήρε ένα τηλέφωνο. Ακόμη ένα «άνθος» που μαράθηκε στα χέρια μας.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Τον παραμελούμε συνεχώς, αφήνοντας απότιστα τα «θέλω» και τις επιθυμίες του. Ακόμα και το ταλέντο που γεννήθηκε μέσα μας, πολλές φορές το κρατάμε σε απόσταση και δεν επιδιώκουμε επαφή μαζί του. Ένας συγγραφέας, εάν αφήσει για καιρό μόνη της την πένα του, εκείνη θα αρνείται να υπακούσει στις εντολές του. Θα αναπηδούν οι λέξεις μέσα στο μυαλό του, μα το χαρτί θα παραμένει λευκό. Ένας αθλητής, κρατά σε υψηλό επίπεδο το ταλέντο του με σκληρή προπόνηση. Όταν κάμψει και ελαττώσει την προσπάθεια, η επιτυχία σιγά-σιγά θα τον εγκαταλείψει.

Όταν αφήνουμε κάτι που αγαπάμε, αναπόφευκτα θα μας αφήσει κι αυτό. Σε μια ανθρώπινη σχέση δεν είσαι μόνος σου για να επαναπαύεσαι στις ανέσεις της. Πρέπει συνεχώς να αγωνίζεσαι και να κρατάς αναμμένη τη φλόγα της, αλλιώς ο πρώτος άνεμος που θα φυσήξει θα τη σβήσει. Ακόμη και το ίδιο σου το είναι εάν το παραγκωνίσεις, δεν είναι σίγουρο πως θα μείνει αδιάλλακτο μέσα σου.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Γι’ αυτό, μην αφήνεις ό,τι αγαπάς. Φρόντιζε κάθε μέρα όσα έχεις. Γιατί σου λέω με σιγουριά, πως τίποτα δε χάνεται αν δεν το χάσεις πρώτα εσύ. Τίποτα δε φεύγει αν δεν το διώξεις. Ό,τι αφήνεις σε αφήνει…