Aυτή που βρίζεις τώρα ήταν κάποτε όλη σου η ζωή

Ξέρω, πασά μου, πως ο χωρισμός είναι πράγμα δύσκολο τόσο για την γυναίκα όσο και για τον άντρα. Ξέρω ότι για κάποιους ανθρώπους ίσως και να έχει πιο βαριές επιπτώσεις γιατί δύσκολα ανοίγονται και εμπιστεύονται, δύσκολα αγαπούν και νοιάζονται πραγματικά. Δύσκολα δίνονται ολοκληρωτικά και ρίχνουν τον εγωισμό τους. Πως για αυτούς πραγματικά μετρά ένας χωρισμός ένα τσακ παραπάνω όταν έχουν δεθεί πραγματικά.

Ο πόνος οδηγεί σε πράξεις κάποιες φορές παράλογες, που ίσως ποτέ δε σκεφτόσουν ότι πρόκειται να κάνεις. Πράξεις, δικέ μου, και λόγια. Λόγια δυνατά και βαριά, λόγια δυσβάσταχτα για τον άλλο, λόγια απογοήτευσης, πόνου και γεμάτα με ένα παράπονο. Πάντα γεμάτα με αυτό το παράπονο. Υπάρχει απόλυτη κατανόηση σε αυτήν σου την αντίδραση, φίλε, πως στις φάσεις που περνάς στο χωρισμό, το να βρίζεις, να υποτιμάς και να μειώνεις την τύπισσα που σε παράτησε, σε βοηθά λίγο να συνέλθεις. Σκέψου όμως λίγο και αναλογίσου.

Αξίζει αλήθεια όλη αυτή την προσβολή ο άνθρωπος αυτός; Αξίζει αυτή τη μείωση αυτή η γυναίκα; Αυτή που κάποτε σήμαινε για σένα τα πάντα; Που ξυπνούσε δίπλα σου και με ένα χαμόγελο σου έφτιαχνε την μέρα; Κατανοώ πως δεν μπορώ να κατευνάσω το θυμό αυτόν που σε διακατέχει, όμως ίσως, λέω ίσως να μπορέσω να σου δείξω λίγο πιο πέρα από αυτόν. Γιατί, μάγκα μου, αυτήν που τώρα λες σκύλα, κάποτε για σένα ήταν όλη σου η ζωή. Αυτή που σκέφτεσαι και φτύνεις και βρίζεις και μειώνεις και υποτιμάς, κάποτε λαχταρούσες να σε φιλήσει για να πάει η μέρα σου καλά. Κάποτε ξυπνούσες και την έψαχνες να δεις αν είναι δίπλα σου. Γιατί αυτή η σκύλα σου είχε μάθει να αγαπάς, να νοιάζεσαι. Γιατί αυτή η τελευταία σε είχε αγαπήσει πραγματικά για κάποια στιγμή, για κάποιο καιρό.

Γιατί σε κάθε τέλος, σε κάθε κύκλο που κλείνει πρέπει πάντα να θυμάσαι τα καλά και αυτά που πήρες και αυτά που έδωσες. Να αναπολείς τις στιγμές εκείνες που σε κάνουν να χαμογελάς, να ποθείς, να λαχταράς και καυλώνεις την ίδια στιγμή. Να μη φέρνεις στον νου ό,τι σε πόνεσε, αλλά ό,τι σου έδωσε μνήμες καλές και τροφή για να θυμάσαι στο μέλλον. Άλλωστε θα το έχεις καταλάβει και μόνος σου πως σε κάθε σκέψη από το παρελθόν κρύβεται και μια νοσταλγία. Μια νοσταλγία για τα ωραία και τα ευχάριστα. Τα μοναδικά πράγματα που έζησες και όχι τόσο για τον πόνο.

Έχει αυτήν τη χάρη ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Κλείνει σε συρτάρια του υποσυνείδητου όλες τις μνήμες που προκαλούν πόνο ή απλώς τα διαγραφεί. Τα σβήνει για να μπορέσει να επιβιώσει. Οπότε ξύπνα, μάγκα μου, άσε το παλιάμπελο να πάει, ρίξε νερό στο κρασί σου και αγάπα τις ωραίες στιγμές του παρελθόντος. Αυτού που έζησες με αυτήν που τώρα αποκαλείς με χίλια δυο κοσμητικά. Γιατί ό,τι και αν συνέβη, αυτή η γυναίκα σου χάρισε αναμνήσεις που θα κουβαλάς μαζί σου για καιρό. Και το κυριότερο είναι πως εσύ ο ίδιος τη διάλεξες. Εσύ έκανες αυτή την επιλογή και με το να κατακρίνεις αυτήν είναι σαν να κατακρίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό.