Έχει πιάσει μεσημέρι. Κίνηση, χαμός, τηλέφωνα χτυπούν. Δε γίνεται αυτό σε εμένα φωνάζεις από μέσα σου, δεν μπορεί. Είσαι λιώμα, χώμα, κομμάτια στον καναπέ, βλέπεις δεν υπήρχαν κουράγια να φτάσεις στο κρεβάτι. Πάλι ήπιες, ήπιες πολύ.
Ως πότε λοιπόν θα κρύβεις οποιονδήποτε πόνο και πρόβλημα πίσω από άδεια ποτήρια; Πονοκέφαλος, πονόκοιλος και μια αίσθηση απελπισίας και τύψεων, ένα ωραιότατο κοκτέιλ αδιαφορίας για τη ζωή.
Αυτό είναι καλέ μου άνθρωπε το πασίγνωστο μεθύσι, μια πληρωμένη ευτυχία συγκεκριμένης διάρκειας με ένα τίμημα βαρύτατο. Διότι οποιοδήποτε μέγεθός της και αν έλαβες, την πλήρωσες με βαρύ αντάλλαγμα.
Μέχρι πότε θα αφήνεις την ελληνική και όχι μόνο ζυθοποιία και ποτοπαραγωγή να κάνει κουμάντο στη δική σου όρεξη για διασκέδαση; Μάθε λοιπόν, ότι οι ήρεμοι άνθρωποι, αυτοί που φαντάζουν ωραίοι και γεμάτοι όρεξη για ζωή δεν έχουν ανάγκη την αλκοόλη για να ανέβουν ψυχολογικά.
Το κέφι, το μπρίο, η χαρά, όπως θέλεις ονόμασέ το, είναι χαρακτηριστικά έμφυτα στον άνθρωπο, πηγάζουν από μέσα του, από την εσωτερική του γαλήνη. Βέβαια θα μου πεις το κέφι δεν έρχεται μόνο του. Θα συμφωνήσω, απλώς δεν πιστεύω πως χρειάζεται να έρχεται αγκαλιά με υποβρύχια, πιγκουίνους, σφηνάκια και κοκτέιλ.
Το αλκοόλ, όπως και τα υπόλοιπα εθιστικά παραπτώματα των ανθρωπίνων αδυναμιών, λειτουργούν ως τροχοπέδη σε οποιαδήποτε κατάσταση θέλουμε να αποφύγουμε και σαν άξιοι εκπρόσωποι του ανθρώπινου είδους που τρέμει την αντιμετώπιση των φόβων του, τα θεοποιούμε.
Φτάνει πια!
Είμαστε γνωστοί ως η πιο φιλόξενη χώρα στον κόσμο, κάτω από την δική μας στέγη γεννήθηκε το συρτάκι και το ζεϊμπέκικο, οι δικοί μας πρόσφυγες έφεραν στον νέο κόσμο το τσιφτετέλι και της διασκέδασης μέχρι πρωίας. Ξύπνα επιτέλους φίλε αλκοολικέ, άσε τον Παντελίδη να σπαράζει και κατάλαβε πως πρέπει να μάθεις να διασκεδάζεις χωρίς να λερώνεις με τέτοιο βάναυσο τρόπο το συκώτι και τα νεφρά σου.
Άρχισε να διασκεδάζεις με την ψυχή σου κάνε στην άκρη τις σκοτούρες και ζήσε. Νιώσε τον ρυθμό να κυλάει στο αίμα σου και αφέσου στην μέθη που προξενεί η αδρεναλίνη της στιγμής και όχι σε αυτή που προξενούν οι αμπελώνες του Μπουτάρη. Δεν είπα να μην πιεις, απλώς δε χρειάζεται να γίνεις ο νέος Ορέστης Μακρής.
Μέτρον άριστον έλεγαν οι αρχαίοι και κάτι παραπάνω θα ήξεραν, μην ξεχνάς ότι έβαζαν νερό στο κρασί τους για να μην μεθύσουν και σπιλώσουν την ψυχή τους. Βάλε μέτρο στους εθισμούς και θα δεις και την άλλη πλευρά της διασκέδασης.
Αυτή που γίνεται με την ψυχή σου. Αυτή που δε θα καταλήξει σε κάποιο παγκάκι το πρωί μ’ εσένα ανίκανο να περπατήσεις, αυτή που θα σε κάνει χαρούμενο και την επόμενη μέρα, που θα σου δώσει την δυνατότητα να γνωρίσεις κόσμο και να μην γίνεις ο περίγελος του μαγαζιού επειδή χόρευες γυμνός στο μπαρ.
Αυτή που θα σου δώσει την ευκαιρία να ξυπνήσεις το πρωί χαρούμενος και όχι γεμάτος τύψεις για τις πράξεις σου. Η ζωή είναι γεμάτη από στιγμές τις οποίες πρέπει να τις ζούμε και κυρίως να τις θυμόμαστε. Είναι υπερεκτιμημένο το hangover πια φίλε.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
