Μάθε τον έρωτα να μην τον κυνηγάς όποτε εσένα σε βολεύει. Όποτε εσύ βρίσκεις χρόνο. Δεν είναι παιδί που του κάνεις τη χάρη να ασχοληθείς μαζί του ούτε αγγαρεία κι αποτέλεσμα πίεσης. Είναι χαρά ο έρωτας, χαρά κι αυτούσια επιλογή της ίδιας σου της ψυχής που ψάχνει δίοδο να δείξει τι κρύβει ενδόμυχά της.
Το έχουμε χάσει το παιχνίδι πλέον οι άνθρωποι. Μάθαμε να τρέχουμε σε ρυθμούς σύγχρονους και τέρμα υλιστικούς που επιτάσσουν την κατάκτηση της επιτυχίας κι όχι της ευτυχίας. Θεοποιούμε τους στόχους και τις φιλοδοξίες μας θεωρώντας πως έτσι θα είμαστε ευτυχισμένοι. Δε μάθαμε να ζούμε για να επιτυγχάνουμε, αλλά το αντίθετο. Κυνηγάμε την ζωή με μονάδα μέτρησης το χρήμα και την κοινωνική ανέλιξη.
Κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε τον κόσμο. Κάνουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες, ξεπερνάμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό για να κατακτήσουμε την κορυφή, πιστεύοντας πως έτσι θα βρούμε την ευτυχία. Ξεχνάμε, όμως, ότι ευτυχία είναι να μοιράζεσαι. Να μοιράζεσαι και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες αντίστοιχα.
Τι να σου κάνει η κορυφή του ψηλότερου βουνού όταν δεν έχεις ένα χέρι να σε κρατά να μην πέσεις. Όταν δεν έχεις έναν άνθρωπο για να χαρεί μέσα απ’ τη δική σου χαρά. Να ζήσει μέσα από τη δική σου δίψα για ζωή, να νιώσει τους παλμούς σου να ανεβαίνουν και να είναι εκεί για να μπορέσει να τους κατευνάσει.
Με ένα άγγιγμα απλό, με ένα φιλί που φυλακίζει όση δόση αγάπης μπορεί να αποδώσει άνθρωπος. Με ένα χαμόγελο που κρύβει την περηφάνια μιας μάνας. Με ένα γέλιο ενός μικρού παιδιού που αγαπά ανιδιοτελώς δίχως να ψάχνει για αντάλλαγμα.
Αυτή είναι η αγάπη και δεν υπάρχει μόνο σε μελό χολιγουντιανές παραγωγές, όπως υπενθυμίζεις στον εαυτό σου για να σου χρυσώσεις το χάπι. Κλείσε το τηλέφωνο, βγες από τα e-mail σου και προσπάθησε να ακούσεις τον κόσμο γύρω σου.
Η κοπέλα στο γραφείο δε σε κοιτά επίμονα γιατί είναι στραβή η γραβάτα σου κι ο τύπος στο μέτρο δε σε σχολιάζει στον διπλανό του γιατί νομίζει ότι έχεις μαρούλι στα δόντια απ’ το άθλιο burger που έφαγες νωρίτερα.
Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο για να μπορέσεις να νιώσεις, να φλερτάρεις, να αισθανθείς. Γοητεία δεν εκπέμπει ο καταξιωμένος επαγγελματίας, η γοητεία πηγάζει καθημερινά απ’ τα απλά, τα πιο ασήμαντα πράγματα.
Τον τρόπο που κοιτάς, τον τρόπο που μυρίζει το άρωμά σου, το δικό σου, του κορμιού σου κι όχι του μπουκαλιού στην τσάντα σου. Τον τρόπο που μιλάς, που γελάς κι ακούς το συνομιλητή σου. Το τρόπο που θα φερθείς και θα αντιδράσεις στις αναποδιές και τα αστεία της ζωής. Μην πέφτεις σε αυτό το λήθαργο συναισθημάτων του αγώνα της εξουσίας. Δες γύρω σου τον κόσμο που ερωτεύεται, που αγαπά και ζει την κάθε στιγμή του έντονα. Έντονα όμως και διαφορετικά από ‘σένα.
Πόσους έρωτες έκανες πέρα γιατί σου αποσπούσαν την προσοχή από το πρότζεκτ που ετοίμαζες. Πόσες φορές είπες τέρμα στο «μαζί» γιατί μόνος σου είχες όνειρα να κατακτήσεις. Πόσες στιγμές ένιωθες μοναξιά όταν παράλληλα κάποιος λαχταρούσε να είναι εκεί για ‘σένα, να είναι εκεί με ‘σένα, να έχανε τα πάντα για ‘σένα, να έκανε τα πάντα για ‘σένα, όμως ποτέ σου δεν τον είδες γιατί το διάλειμμα τελείωνε κι έπρεπε να ασχοληθείς πάλι με τη δουλειά.
Άλλες πόσες φορές τον έψαχνες, αλλά είχε φύγει γιατί κουράστηκε να προσμένει ένα δικό σου νεύμα και λίγο χρόνο απ’ την πολύτιμη ζωή σου. Άλλες πάλι έφευγε γιατί καταλάβαινε ότι δεν έχεις χώρο στη ζωή σου για συναίσθημα, μα μόνο δίψα να κερδίσεις στο παιχνίδι αυτό της εξουσίας. Μάθε πως η δουλειά σου δε θα είναι εκεί όταν εσύ θα χρειάζεσαι στήριξη. Δεν πρόκειται να σου σταθεί όταν αδειάσει η ψυχή σου και πονάς γιατί ουσιαστικά δε θα έχεις τίποτα να νιώσεις.
Η εγωιστική δήθεν ευτυχία, κάποτε κουράζει κι όταν φτάσει η στιγμή αυτή πάει να πει ότι έχει ρουφήξει οτιδήποτε αγνό από συναίσθημα είχε περισσέψει στην ψυχή σου. Κάνε κάτι πριν μείνεις μόνος από επιλογή, από δειλία ή από συνήθεια. Τώρα, όχι μετά κι όχι αύριο.
Βγάλε τις παρωπίδες, άνοιξε τα μάτια σου κι άκου πώς ηχεί πραγματικά η ζωή. Ένας κρότος μαγικός και πρωτόγνωρος, ονειρικός.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
