«Θα σε αγαπώ για πάντα, είσαι η ζωή μου, αγάπη μου, καρδιά μου». Όσο κι αν χλευάζει ο αντρικός πληθυσμός τα λόγια αυτά, πιστέψτε με, άλλο τόσο γουστάρει και να τα ακούει. Όσο δυνατός κι αν θέλει να είναι, όσο κυρίαρχος κι αν προσπαθεί να γίνει, γαληνεύει όταν ξέρει πως έχει κάπου να γύρει όταν θέλει απλά να νιώσει ξανά παιδί, όταν θέλει να αφήσει τον μάτσο εαυτό του στην ντουλάπα και να αφεθεί σε χάδια αλλιώτικα, τρυφερά, στοργικά.
Πάντοτε κρύβουμε μια ευαίσθητη πλευρά μέσα μας, δεν είναι για όλες ή μάλλον δεν μπορούν όλες να την αγγίξουν. Θέλει κόπο και αντοχή να τιθασεύσεις τον εγωισμό ενός άντρα τόσο ώστε να αφεθεί στο έλεός σου. Λίγες φορές θα ερωτευτεί πραγματικά, λίγες φορές θα ανοίξει σημεία ξεχασμένα στα άδυτα της ψυχής του κι ακόμα λιγότερες φορές θα κολλήσει με κάποια.
Η μεγαλύτερη καψούρα ενός άντρα είναι η γυναίκα που τον παράτησε. Αυτή που τόλμησε να ξυπνήσει ό,τι κοιμόταν, να ρίξει σε λήθαργο ό,τι ήταν ξύπνιο κι ύστερα τον παρατήσε αβοήθητο στο έλεος της κόλασης που η ίδια έχτισε με τη φυγή της. Δεν κολλάνε οι άντρες με γυναίκες που αρνούνται να δοθούν, αυτά είναι λόγια ντεκαφεϊνέ και απότοκα της σαπίλας που μας δέρνει. Οι άντρες όταν θέλουν να πηδήξουν και μόνο αυτό, ακούνε με τα μάτια. Δεν τους ενδιαφέρει το πιο πέρα.
Δε θα κολλήσει με εσένα που το έπαιξες δύσκολη όταν σε στρίμωξε με λάγνο βλέμμα στη γωνία. Θα τρελαθεί όμως με αυτήν που τον άγγιξε πραγματικά και τον παράτησε, με αυτήν που τον έκανε να δει πως είναι στην αντίπερα όχθη και έφυγε σαν τον κλέφτη. Νιώθει προδομένος, με όλες τις ασπίδες του ριγμένες. Γι’ αυτό θα κολλήσει, γιατί θα ψάχνει το γιατί, γιατί έφυγε, γιατί τον παράτησε, γιατί δεν εκτίμησε την ειλικρίνειά του, γιατί, γιατί, γιατί. Όσο και αν σε μισήσει τόσο θα σε λατρέψει, όσο μεγαλύτερη η απόρριψη τόσο μεγαλύτερος κι ο πόθος. Αγάπη δίχως πείσματα λένε και η συνέχεια γνωστή.
Ίσως πάλι είναι και στη φύση μας το χαρακτηριστικό αυτό, να κυνηγάμε ότι μας άδειασε στεγνά έχοντας τον φόβο πως δεν προσπαθήσαμε αρκετά να το κρατήσουμε. Ίσως η καψούρα ενός άντρα για την γυναίκα που τον παράτησε, να είναι στα αλήθεια καψούρα και φόβος μαζί· φόβος πως δεν ήταν στην πραγματικότητα ποτέ αρκετός.
Αυτό είναι κάτι που περιπαίζει πάντα τον αντρικό εγκέφαλο. Αυτή η συνεχόμενη πάλη για να είναι αρκετός σε όλα, αρκετός στο σεξ, στην παρέα, στη δουλειά, στον έρωτα, σε εσένα, σε αυτούς. Όταν λοιπόν κάποια θα βρεθεί να αναταράξει τη συνεχόμενη αυτή πάλη, να τον κάνει με τη φυγή της να αναρωτηθεί, τότε επάξια κερδίζει τη θέση της μίας και μοναδικής του καψούρας. Της γυναίκας που τον στιγμάτισε.
Γι’ αυτό να θυμάστε, λίγες φορές θα αγαπήσει ένας άντρας και ακόμα λιγότερες θα καψουρευτεί. Στο χέρι σας είναι να διαλέξετε στρατόπεδο, προσέξτε όμως και μην ξεχνάτε ότι καμιά φορά η καψούρα γίνεται εμμονή κι η εμμονή αρρώστια.
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
