Δεν είναι όλες οι οικογένειες τέλειες, ούτε ιδανικές κι ουτοπικές. Δεν τρέχουν τα μέλια όπως βλέπουμε στις διαφημίσεις με τα φανταστικά πρωινά, τον πάντοτε έτοιμο ζεστό καφέ και τα γλυκόλογα ανάμεσα στο αλειμμένο βούτυρο στη φρυγανιά και το κριτσάνισμα του μπέικον.
Αυτά ίσως είναι όνειρα κάποιων ανθρώπων που αφήνουν πίσω τον ρεαλισμό και κοιτάνε την τελειότητα. Η αλήθεια είναι πως η πραγματική οικογένεια, η αληθινή είναι πολύ πιο γαμάτη και μακράν καλύτερη απ’ τις ουτοπίες λίγο πριν το δελτίο των οχτώ και μισή. Η τρέλα αυτή κι η συνεχής παραζάλη που κυριαρχεί σε συνδυασμό με τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια οικογένεια είναι που την κάνουν μοναδική.
Βέβαια υπάρχει κάτι ακόμα που δίνει μια πιο πικάντικη γεύση σε αυτό που αποκαλούμε οικογενειακή παράνοια κι αυτό είναι το τρελό παιδί, το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Το παιδί που πάντοτε το όνομά του σου έρχεται στο μυαλό όταν συμβεί οποιασδήποτε μορφής ζημιά μέσα στο σπίτι. Το παιδί που παραβαίνει τους κανόνες και γίνεται θέμα συζητήσεων πάντοτε σε οικογενειακές συναθροίσεις.
Το παιδί βιολί ή αλλιώς ο βενιαμίν της οικογένειας. Το παιδί αυτό που πάντοτε έχει άστρο και τόσο δυναμισμό κι ενέργεια μέσα του που δεν ξέρει πώς να τη διοχετεύσει. Δεν ακολουθεί τους κανόνες ή καλύτερα τους ακολουθεί όποτε κι όπως τον βολεύει κι όταν δεν μπλέκονται στα σχέδιά του. Που μια ζωή η δόλια αυτή η μάνα έτρεχε από πίσω του για να διαβάσει και να αφήσει την τηλεόραση, που έμπαινε τιμωρία γιατί έκανε ζημιές και που πάντοτε το γύρναγε στα γλυκόλογα και το βλέμμα του παραπόνου για να τη σκαπουλάρει.
Ο μόνιμος μπελάς στο σχολείο κι η αιτία για πολλούς πονοκεφάλους στους δασκάλους του. Παιδιά σαν αυτά έχουν πάντοτε άστρο, λάμπουν εξωτερικά κι εσωτερικά και ξεχωρίζουν. Έχουν χαρίσματα πολλά και φλέβες συνήθως ανήσυχες, καλλιτεχνικές. Έχουν ψυχή αντάρτικη που δύσκολα τη φυλακίζεις σε ένα μέρος γιατί πολύ απλά γεννήθηκαν για την ελευθερία. Έχουν μυαλό τετραπέρατο κι ας μη διαβάζουν συνέχεια κι ας άκουγες απ’ τους καθηγητές του ότι τα φορτώνει λίγο στον κόκορα.
Ήξερες πάντοτε πως αν διαβάσει έστω και λίγο θα τους καταπλήξει όλους. Είναι από αυτά τα άτομα που πάντοτε αντιμιλούσαν -όχι άσχημα- στο σχολείο και πάντοτε είχαν τον τρόπο και το λέγειν για να διεκδικήσουν το δίκιο τους -πολλές φορές ακόμα και το άδικο – και να υποστηρίξουν τα λεγόμενά τους.
Ήταν πάντα το κέντρο της προσοχής και η κοινωνικότητά τους ήταν πάντοτε έντονη. Είχαν φίλους πολλούς μα όχι πάντοτε αληθινούς κι έκρυβαν τα βαθιά τους συναισθήματα, βασικά ακόμα το κάνουν. Γιατί δεν άκουγαν ποτέ περήφανα λόγια απ’ το σπίτι, όχι γιατί δεν τους αγαπούσαν απλά λόγω πρότερου βίου, οι σκανταλιές υπερίσχυαν πάντα.
Συνεχώς λοιπόν θα τους δεις να έχουν ένα παράπονο. Το παράπονο του μαύρου προβάτου, του ανθρώπου που σαν ανήσυχη ψυχή δεν ήταν το υπόδειγμα και το καμάρι της οικογένειας και που χάραζε πάντοτε τη δική του πορεία, χωρίς να χρειάζεται τη βοήθεια κανενός.
Ίσως αυτό να είδαν οι γονείς του και να το ώθησαν να γίνει ανεξάρτητο, τον δυναμισμό και τη θέληση για ζωή.
Ίσως τελικά το μαύρο πρόβατο της οικογένειας να είναι ο πιο δυνατός κι ανθεκτικός, που θέλει απλά λίγη ώθηση για να σταθεί από νωρίς στα πόδια του κι ίσως η αγάπη των γονιών να είναι μεγαλύτερη, απλά να θέλουν να του δώσουν δύναμη.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
