Μόνο στιγμές αξίζει να συλλέγουμε. Στιγμές που οι ανάσες γίνονται πιο αργές, πιο αραιές και πιο βαθιές. Που ο αέρας είναι ζεστός, καυτός και καίει τα πνευμόνια σου. Που ο ιδρώτας παρόλα αυτά είναι κρύος και παγώνει τον εγκέφαλο σου.
Στιγμές που το άγγιγμα που πρόκειται να ακολουθήσει είναι τόσο ανάλαφρο. Κι ας κουβαλάει πάνω του φόβο, αμηχανία, σπιρτάδα μα και τόσο πάθος. Πάθος αστείρευτο και ανεξέλεγκτο. Αλλιώτικο. Που πολλές φορές μυρίζει παλαιότητα, βινύλιο, δυνατό βερμούτ ή καλό κρασί. Μπρούσκο.
Αυτή είναι η καψούρα του φιλιού. Όχι οποιουδήποτε φιλιού μα αυτού του ενός και μοναδικού. Του αλλιώτικου, αυτού που λαχταράς πιο πολύ από οτιδήποτε. Αυτού του πρώτου που αν και είναι το αρχικό, ψάχνεις μέσα σου τρόπους για το μονιμοποιήσεις. Να το κάνεις να διαρκέσει όσο περισσότερο μπορείς. Σε διάρκεια και σε φορές.
Αυτή την γλύκα έχουν τα φιλιά αυτά που ζεις. Για να τα βιώσεις έστω και μια φορά, για να τα νιώσεις, πρέπει να σταθείς πολύ τυχερός. Αυτή την μαγκιά που βγάζουν αυτές οι στιγμές δύσκολα τη βρίσκεις. Δεν έχουν όλα τα φιλιά την ίδια γεύση. Γιαυτό σου λέω, αυτά αξίζουν. Αυτά που νιώθεις μια τρέλα αλλιώτικη να σου τρύπα τον εγκέφαλο. Που ξεχνάς να πάρεις ανάσα γιατί κολλάς και δε θες να σταματήσεις. Που σου δαγκώνουν τα χείλη και χάνεις τον κόσμο.
Γιατί αυτός ο πόνος είναι γλυκός και κολάζει ακόμα και άγιο! Είναι οι φορές που καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος απέναντί σου σε θέλει τόσο πολύ που αφήνεται στα ένστικτα αυτά τα αρχέγονα. Που σου προκαλεί πόνο από την λαχτάρα του αυτή να σε κατακτήσει και να σου δείξει ότι η λέξη καύλα δεν μπορεί να εκφραστεί με κανέναν άλλο τρόπο.
Αυτή είναι, δικέ μου, η μαγεία του απόλυτου. Της κατάστασης που οι ορμόνες αυτές του πόθου ανεβαίνουν σε ανεξέλεγκτα επίπεδα στον οργανισμό και σου προκαλούν παράλυση του μυαλού. Διότι μόνο μια τέτοια απόλυτη κατάσταση μπορεί να εκφραστεί με αυτούς τους τρόπους. Μ’ ένα δάγκωμα στα χείλη κι ένα φιλί στα μάτια. Καθηλωτικό και παράξενο. Περίεργο και δυσεύρετο πολλές φορές. Ανήκουστο και τρομακτικό γιατί εκφράζει. Εκφράζει ανάγκες μοναδικές που τρέμουν οι άνθρωποι.
Καταστάσεις στοργής το βλέπουν οι περισσότεροι. Για μένα όλο αυτό είναι μια κάλυψη που βάζουν όλοι γιατί φοβούνται. Φοβούνται να αφεθούν. Γιατί τα μάτια κρύβουν τα μυστικά σου όλα κι εκφράζουν τις πιο βαθιές επιθυμίες. Όλοι φοβούνται να βγάλουν τις στολές και τις μάσκες τους και να ανοιχτούν έτσι σ’ έναν άνθρωπο.
Δεν υπάρχει πιο δελεαστικό, ως εμπειρία, πράγμα στον κόσμο από έναν άνθρωπο που λαχταρά με τρόπο πρωτόγονο κάθε εκατοστό του κορμιού σου ενώ ταυτόχρονα ψάχνει να βρει τρόπους να αγκαλιάσει με τέτοιο πάθος την αλήθεια σου.
Γι’ αυτό να το ζεις ρε! Γι’ αυτά που έχουν να σου δώσουν αυτά τα φιλιά στα χείλη και τα μάτια και γι’ αυτά που εσύ ξυπνάς στους άλλους. Έχε όμως το νου σου. Αν τύχει ποτέ και ξυπνήσεις τέτοια συναισθήματα που κοιμούνται μέσα σου, θα πρέπει να προσέχεις. Να προσέχεις και να είσαι ικανός να δράσεις αναλόγως. Άσε την ατολμία και τους φόβους χιλιόμετρα πιο πίσω και τρέξε να το ζήσεις. Γιατί για να τα ξυπνήσεις σημαίνει πως το γούσταρες. Πως το επιζητούσες.
Επιμέλεια κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
