Έρωτας μονόπλευρος και καταστάσεις άρρωστες για την ίδια σου την ψυχή. Περίπλοκοι δρόμοι δίχως τέλος και μια αρχή μ’ έναν μόνο διαγωνιζόμενο.
Βασικά, ποτέ μου δεν πίστεψα πως όλο αυτό ονομάζεται έρωτας, πως αυτή η συνεχόμενη, παθιασμένη έλξη που σε διακατέχει για εναν άνθρωπο χωρίς ανταπόκριση, θα μπορούσε να αποκαλεστεί έτσι. Δεν έψαξα κιόλας, παρά μόνο στόλισα κι εγώ κι εσύ κι όλοι μας αυτήν την αρρώστια, που δίνει τροφή στη μοναξιά και χαμηλώνει την αυτοεκτίμησή μας, με μια λέξη που δηλώνει τόσα πολλά κι αμαυρώνεται, χαλάει και προσβάλλεται σαν υπόσταση μπροστά στην ανικανότητά μας να καταλάβουμε τα λάθη μας.
Γιατί λάθος μας είναι να προσμένουμε σε μια κατάσταση τέτοια, ενός μονόπλευρου ενδιαφέροντος, όπως λάθος μας είναι να μην το παραδεχόμαστε και να ψάχνουμε να μοιράσουμε αυτό που μόνοι μας στολίσαμε κι ονοματίσαμε έρωτα, εδώ κι εκεί, άσκοπα κι αδιάκριτα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο κάθε άνθρωπος σου βγάζει συναισθήματα διαφορετικά. Είναι σπάνιο τα ίδια ερεθίσματα να προέλθουν από διαφορετικά άτομα. Δεν είναι όλοι ίδιοι, ούτε θέλουν όλοι την ίδια μεταχείριση από σένα. Σταμάτα λοιπόν κι εσύ κι εγώ να σκορπάμε την ερωτική μας ενέργεια σε οποιοδήποτε ερέθισμα μας θυμίζει φλερτ κι ας εστιάσουμε στο να βρούμε την ψυχική μας ηρεμία.
Ξέρω πόσο πολύ πονάει να δίνεις τόσα πολλά και να βρίσκεις τοίχο, να είσαι διατεθειμένος να δώσεις τα πάντα για ένα τίποτα, να λατρεύεις ένα πρόσωπο ανυπέρβλητα, τις κινήσεις του, την ενέργειά του, το είναι του ολόκληρο και να μη γνωρίζεις πώς είναι να τα λαμβάνεις όλα αυτά.
Πονάει όντως υπερβολικά αυτή η κατάσταση του ερωτικού παρασκηνίου όπου βρίσκεσαι, όμως η λύση δεν υπάρχει στην κοινοχρησία αυτή των συναισθημάτων και στην προσπάθειά σου, στην προσπάθειά μας να εξωτερικεύσουμε όλα αυτά που νιώθουμε σε ανιαρά κι ανούσια παιχνίδια με τυχάρπαστους ανθρώπους, που θα βρεθούν στο διάβα μας.
Μάθε καλά πως δεν πρέπει να αναλώνεσαι για να μη μείνεις μόνος. Η αναγκαία συμβίωση αυτή, η αναγκαία προσκόλληση αυτή δεν είναι πράγμα υγιές. Ζέχνει αρρώστια από απόσταση, μια αρρώστια που φθείρει και τους δύο. Μα περισσότερο εσένα.
Προς τι τέτοια βιασύνη; Προς τι τέτοιο άγχος να ερωτευτείς, να δώσεις και να πάρεις αυτό που ονειρεύεσαι; Αυτό, δικέ μου, δεν είναι στο χέρι σου, ούτε αποτελεί προϊόν προς πώληση σε μικρά πανέμορφα μπουκάλια σε κάποιο τυχαίο ράφι. Δε μοιάζει με πηλό που τον φτιάχνεις και τον διαμορφώνεις σύμφωνα με τη δική σου θέληση.
Ξέρω είναι βαρύς ο πόνος της απόρριψης, χτυπά δυνατά τον εγωισμό κι οδηγεί τον άνθρωπο σε πράξεις βιαστικές, παράλογες και σχεδόν πάντα λανθασμένες.
Φτάνει όμως, πάψε να βάζεις τον πόνο ως ασπίδα προστασίας κι ως ελαφρυντικό για κάθε μαλακία που προτίθεσαι να κάνεις για να ζωντανέψεις ό,τι έχει περισσέψει απ’ τον εγωισμό σου. Κάνε υπομονή και μην αντιδράς σαν καλομαθημένο μικρό παιδί που έχασε τα παιχνίδια του. Η αγάπη είναι κάτι που κερδίζεται, δεν επιδιώκεται.
Γι’ αυτό σου λέω, κράτησέ τα. Κράτησε όλα αυτά που ένιωσες κι αισθάνθηκες, όλα αυτά που λάτρεψες και λαχτάρησες για τη στιγμή εκείνη που για κάποιον θα μοιάζουν όνειρο καλοκαιρινής νυκτός, ευτυχία και λύτρωση μπροστά στην προσμονή.
Επιμέλεια κειμένου Θεοδοσίου Ραβανού: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
