Ποτέ μου δεν ήξερα πως είναι να παραδίνεσαι άνευ όρων. Ποτέ δεν είχα νιώσει την ένταση των συναισθημάτων. Πάντοτε έψαχνα να βρω τον εαυτό μου σε μισοτελειωμένες πράξεις και κουβέντες. Τότε που ηθελημένα αγκαλιάζεις τη θλίψη σου. Δεν ήξερα όμως πως σε τέτοιες καταστάσεις πάντα κάποιος θα βρισκόταν εκεί. Δεν έχει σημασία αν θα σε έβλεπα ή όχι, αν θα σ’ άκουγα ή όχι, αν σου μιλούσα ή όχι. Σημασία έχει που ήσουν εκεί.
Ίσως αυτό που ‘χω πάθει εγώ μ’ εσένα να είναι αρρώστια. Γιατί δεν υπάρχει τρόπος να εκφράσω λογικά αυτό που νιώθω. Δε με νοιάζει κι ούτε πρόκειται. Έχω εσένα κι αυτό μου είναι αρκετό. Μ’ άγγιξες, σαν θεός, αλλά συνάμα σαν ένας δικός μου προσωπικός πρόστυχος διάολος. Απ’ αυτούς που θες να κρατήσεις μέσα σου, αλλά αυτό το άτιμο χαμόγελο προδίδει δίχως δισταγμό. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τι μάγια μου ‘χεις κάνει και δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω σου, να φάω, να πιω, να διασκεδάσω ή να αισθανθώ οτιδήποτε άλλο πέρα από την αγάπη μου για σένα. Δεν παραπονιέμαι, μ’ αρέσουν τα άτιμα τα μάγια σου.
Είναι αλλιώς η αίσθηση του να έχεις κάποιον να σε νοιάζεται και να σ’ αγαπά. Να σε φροντίζει και να σε αποδέχεται. Να του αρέσει και ο φανερός και ο κρυφός εαυτός του. Κάποιον που ο έρωτας μαζί του θα άρρωστο πάθος και συναίσθημα. Μαζί σου μου δημιουργείται πάλη εσωτερική και μια περίεργη ισορροπία ανάμεσα σε έναν συναισθηματικά ονειροπόλο κι ένα λυσσασμένο για σεξ κτήνος.
Νόμιζα πως είχα νιώσει πράγματα στην ζωή μου, μα έκανα λάθος. Tίποτα απ’ όλα αυτά δεν έμοιαζε με έρωτα. Άσκοπα λόγια, ανέραστα δίχως πάθος και με μια δόση απελπισίας ήταν τελικά. Ο έρωτας ξερός και ωμός, σχεδόν μηχανικός. Τώρα μαθαίνω τι πάει να πει έρωτας. Είναι καινούριο για μενα όλο αυτό.
Γι’ αυτό σου λέω, συγχώρεσέ μου τυχόν παρορμητικές πράξεις και παιδιάστικες συμπεριφορές. Γουστάρω να σε κοιτώ τα βράδια να κοιμάσαι και να σε παρατηρώ να ξυπνάς το πρωί αγνή, με βλέμμα κατσούφικο και νάζι. Να ακούω το σ’ αγαπώ και να ξέρω πως το εννοείς και πως δεν είναι συνήθεια καθημερινή, ούτε λόγια καθησυχασμού με άλλο νόημα.
Ακούς; Έτσι θέλω να είναι η ζωή μας. Ένα καθημερινό πάρτυ με εμάς πρωταγωνιστές να γιορτάζουμε τον έρωτα. Οι άλλοι να κοιτούν δίχως να ξέρουν τι σημαίνει και να φοβούνται την αγάπη και κάπου εκεί να ακούς το «Από έρωτα» της Ζουγανέλη να σφραγίζει την ατμόσφαιρα.
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
