Η ζωή λοιπόν, είναι ένα παιχνίδι με κανόνες, αρχή, μέση και τέλος. Βέβαια το πώς θα παίξεις είναι στο δικό σου χέρι. Εσύ αποφασίζεις πώς θα ζήσεις, αν θα καταπατήσεις τους κανόνες ή αν θ’ ακολουθήσεις τα πρότυπα που σου έχουν δώσει.
Η σχέση λοιπόν, είναι μια μικρογραφία της ζωής με τα όλα της. Έχει τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, τα σωστά και τα λάθη της. Φυσικά έχει και τους κανόνες της. Σε τίποτα δε διαφέρει απ’ αυτό που ονομάζουμε ζωή, ούτε καν στο τέλος. Κλάματα, νεύρα, θυμός, θλίψη και ένα τεράστιο «γιατί» να πλανιέται στην ατμόσφαιρα.
Οι περισσότεροι θρηνούν σαν να μην υπάρχει αύριο. Κλείνονται μέσα, κάνουν χρυσή τη σόφτεξ και τις εταιρίες παγωτών ή ποτών. Σιγοτραγουδούν εύθυμα τραγούδια, από το «ο χάρος βγήκε παγανιά», μέχρι το νέο χιτ «άνοιξε πέτρα για να μπω» και κάνουν περβόλι την καρδιά των γύρω τους αποκαλώντας τον «ο μακαρίτης» ή «η πόρνη».
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που τη βλέπουν αλλιώς. Εκείνοι που αποδυκνείουν περίτρανα πως υπάρχει και η καλή πλευρά του χωρισμού, εκεί που δεν υπάρχουν σκοτάδια, δάκρυα κι εσωτερίκευση συναισθημάτων.
Είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν τη ζωή ως κάτι παροδικό και δε θα κάτσουν να σκάσουν για έναν χωρισμό. Προσπαθούν να ζήσουν την κάθε στιγμή της και δεν πιάνονται από εμπόδια τέτοιας φύσης για να σταματήσουν να ζουν. Μια ζωή την έχουν και δεν προτίθενται να σπαταλήσουν ούτε δευτερόλεπτο προσκολλημένοι σε οτιδήποτε τους κάνει κακό. Δεν αποζητούν τη σταθερότητα, ούτε ακολουθούν τη ρότα των καιρών. Τρέχουν σ’ άλλους ρυθμούς και προσπαθούν από τα κακά και καθόλου αρεστά, να φτιάξουν τα καλύτερα.
Γι’ αυτούς ο χωρισμός δε σημαίνει αυτόματα το τέλος, αλλά την αρχή. Η αρχή για κάτι άλλο, καινούριο, άγνωστο και σαν άλλοι Κολόμβοι της σύγχρονης ιστορίας σπεύδουν να το ανακαλύψουν. Δεν είναι ότι τους λείπουν τα συναισθήματα. Έχουν μπόλικα από αυτά, απλώς η στενοχώρια τους κρατεί ελάχιστα, μέχρι να καταλάβουν ότι πρέπει να χαράξουν πορεία προς τα εμπρός και να χαραμίσουν τα δάκρυά τους μόνο για πράγματα που αξίζουν.
Οι συγκεκριμένοι λοιπόν, ξαλαφρώνουν μετά το χωρισμό και καλά κάνουν εδώ που τα λέμε. Βγαίνουν, πίνουν, ξενυχτούν και δε δίνουν λόγο πουθενά. Βρίσκουν την ευκαιρία να δεθούν περισσότερο με κολλητούς και κολλητές που αναγκαστικά, λόγω σχέσης δε βρίσκονταν όπως παλιά. Κάθε χωρισμός σε φέρνει πιο κοντά στους κολλητούς, θα το έχεις παρατηρήσει. Συζητήσεις ως το πρωί ή και σιωπή, απ’ αυτήν που μοιράζονται όσοι γνωρίζονται καλά. «Έχω περάσει και χειρότερα» θα σου πουν και η κουβέντα θα κλείσει εκεί.
Να μη μιλήσουμε για την εξάσκηση φλερτ και καμακιού που συμβαίνει μετά από κάποιον χωρισμό. Ξεσκουριάζουν τις ικανότητές τους οι χωρισμένοι και μπαίνουν ξανά στο πιο διασκεδαστικό παιχνίδι με διαφορά. Καλύπτουν το χαμένο έδαφος και όποιος το ΄πεχει ζήσει, ξέρει πως πιο πετυχημένο καμάκι από αυτό του φρεσκοχωρισμένου δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει πια μια συνεχής παρουσία δίπλα σου, δεν έχεις να σκέφτεσαι και για κάποιον άλλον, δε χρειάζεται να κάνεις συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Είσαι εσύ, για σένα και μόνο.
Ας καταλάβουμε λοιπόν, ότι ο χωρισμός έχει και τη θετική πλευρά του και όσο και αν μας φαίνεται περίεργο, ας δεχτούμε την υπόστασή της. Αφού δεν αγαπούν όλοι με τον ίδιο τρόπο, γιατί να χωρίζουν με τον ίδιο;
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
